Η μεταπολίτευση κατάργησε το χώρο του κέντρου

Κάποτε υπήρχε μια τάξη πολιτικών που, τουλάχιστον σε σχέση με την σημερινή πολιτική τάξη, θα μπορούσε πολύ καλύτερα να χειριστεί την υπάρχουσα κρίση. Το πρόβλημα είναι ότι στην μεταπολίτευση αυτή η τάξη ή σχολή πολιτικών έγιναν είδος υπό εξαφάνιση.

Είναι διαρκές το μοιρολόγι των φιλελεύθερων blogs η εξαφάνιση φιλελεύθερων πολιτικών από την πολιτική σκηνή. Γεγονός αληθές αλλά είναι επίσης αληθές ότι οι πραγματικά φιλελεύθεροι πολιτικοί ήταν πάντοτε πολλοί λίγοι.

Η μεταπολίτευση ξέκανε μια ουσιαστικά πολύ μεγαλύτερη μάζα πολιτικών, αυτούς που θα χαρακτηρίζαμε ως καθαρά του κέντρου. Οι διαφορές αυτής της μάζας των πολιτικών με ότι επακολούθησε μεταπολιτευτικά δεν ήταν τόσο ιδεολογικές διαφορές όσο διαφορές νοοτροπίας και προσωπικών αρχών.

Τα άτομα που απαρτίζουν την τάξη των κεντρώων πολιτικών θα αναδειχθούν στην μεταπολεμική Ελλάδα και όπως όλοι οι άλλοι εκείνο τον καιρό, θα πρέπει να εργασθούν πολύ σκληρά για να πετύχουν κοινωνικά και πολιτικά. Τα άτομα αυτά δεν γίνονται συνήθως γνωστά στην πολιτική λόγο κάποιου πύρινου λόγου, αλλά συχνά λόγων των ικανοτήτων τους να διεκπεραιώνουν τις υποθέσεις του κράτους με ιδιαίτερη δεξιότητα.

Τεχνογνωσία, επιδεξιότητα, αυτοπειθαρχία και μια μετριοπαθής πολιτική στάση και ιδιοσυγκρασία είναι τα βασικά τους χαρακτηριστικά. Κλασσικό παράδειγμα ο Μηχάλης Παπακωσταντίνου. Με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, από την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου θα καταλήξει στην Νέα Δημοκρατία του Κωσταντίνου Καραμανλή. Μπορεί να άλλαζε σχετικά συχνά κόμμα ο Μηχάλης Παπακωσταντίνου αλλά δεν άλλαζαν ποτέ οι αρχές του.

Στην μεταπολίτευση οι κεντρώοι πολιτικοί θα είναι κάτι σαν ζωντανά απολιθώματα. Η επανάσταση του λαϊκισμού θα τους μετατρέψει πολύ σύντομα σε ένα περιττό κομμάτι της πολιτικής. Οι αριθμοί τους θα μειώνονται συνεχώς και θα αντικαθιστώνται από λαϊκιστές όλων των αποχρώσεων.

Είναι σημαντική αυτή η διευκρίνιση μιας και σήμερα έχουμε αλλοιώσει τον όρο του πολιτικού κέντρου. Σήμερα όταν λέμε κεντρώος πολιτικός εννοούμε κάποιον που είναι ιδιαίτερα χαλαρός πολιτικά και ιδεολογικά. Περισσότερο μιλάμε για την προσωποποίηση ενός πολιτικού ωχαδερφισμού με μπόλικες δόσεις κενολογίας, έλλειψη ως ανυπαρξία αρχών και διοικητικών ικανοτήτων, αλλά ιδιαίτερες επιδεξιότητες στις δημόσιες και πελατειακές σχέσεις. Ουσιαστικά είναι ένας λαϊκισμός χαμηλών τόνων.

Όταν ο Φαήλος Κρανιδιώτης έγραψε ένα απαράδεκτο σε χαρακτηρισμούς κείμενο (αυτό περί ντίντιδων) αμέσως δέχτηκε επίθεση από όλο το πολιτικό και δημοσιογραφικό οικοσύστημα για την επίθεση στο πολιτικό κέντρο. Εάν αυτοί που κριτικάρε ο κ. Κρανιδιώτης αντιπροσωπεύουν κάποιο είδος πολιτικού κέντρου, τότε έχουμε πέσει χαμηλά, πολύ χαμηλά.