Ο καημένος ο "νεοφιλελευθερισμός". Αν και ελάχιστοι Έλληνες καταλάβαινουν τί ακριβώς σημαίνει αυτός ο μάλλον ατυχής ελληνικός νεολογισμός, σίγουρα κανείς δεν θέλει να έχει σχέση μαζί του! Ακόμη και όσοι (ή κυρίως όσοι) αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται "φιλελεύθεροι". Την αρχή έκανε ο συγγραφέας Νίκος Δήμου, όταν ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008. Ακολούθησε ο Στέφανος Μάνος με άρθρο του στην "Athens Voice" πριν τις εκλογές του 2009 και αυτή τη λαμπρή παράδοση φαίνεται να συνεχίζει ο βουλευτής της Ν.Δ και πρώην υπουργός Κωστής Χατζηδάκης, σε συνέντευξη του στο "Κ" της Καθημερινής αυτή την Κυριακή.
Στην ερώτηση της δημοσιογράφου Κατερίνας Μπακογιάννη για το αν έχει αναθεωρήσει κάποιες από τις νεοφιλελεύθερες απόψεις του μετά την οικονομική κρίση, ο Κωστής Χατζηδάκης απαντάει : «Δεν αποδέχομαι τον όρο 'νεοφιλελεύθερος'. Δεν πιστεύω ότι το κράτος πρέπει να αποσυρθεί από την Υγεία ή την Παιδεία. Παραμένω, όμως, φιλελεύθερος. Αυτό που συνέβη είναι ότι η οικονομική παγκοσμιοποίηση προχώρησε πολύ πιο γρήγορα από τους αντίστοιχους μηχανισμούς ελέγχου.»
Σήμερα λοιπόν που είναι πια φανερό πως τα κρατικίστικα πειράματα του 2008 έχουν οδηγήσει σε οικονομικά αδιέξοδα , σήμερα που η κεϋνσιανή αφήγηση της κρίσης έχει χάσει την αξιοπιστία της και παντού στον κόσμο οι πολίτες στρέφονται σε λογικές μικρότερου κράτους, ο "φιλελεύθερος" Κωστής Χατζηδάκης φαίνεται να μην έχει πάρει χαμπάρι τί συμβαίνει και απλά επαναλαμβάνει τα τσιτάτα του Πολ Κρούγκμαν. Η απάντηση του βουλευτή της ΝΔ, μάλλον δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί έκπληξη. Μετά την θλιβερή επίθεση εναντίον του , εμφανίστηκαν άρθρα στην μπλογκόσφαιρα , που προσπάθησαν να εμφάνισουν τον Κωστή Χατζηδάκη σαν εκπρόσωπο όλων εκείνων των Έλληνων "που θέλουν να δουλέψουν, να σπουδάσουν, να ζήσουν. Που δεν μπορούν να ανεχθούν άλλο κλειστούς δρόμους, σχολές, λιμάνια. Που δεν μπορούν άλλο να φορολογούνται για να τρέφονται οι βολεμένοι." Την ώρα εκείνη δεν ήταν πρέπον να μπούμε σε πολιτική αντιδικία για τα έργα και τις ημέρες του Κωστή Χατζηδάκη. Αυτό που προείχε ήταν να δείξουμε την αμέριστη συμπαράσταση μας προς το πρόσωπό του για την βίαια επίθεση που δέχτηκε. Τώρα, όμως που πέρασαν αρκετές εβδομάδες , μπορούμε να πούμε πως ο Κωστής Χατζηδάκης πολύ μικρή σχέση έχει με την Ελλάδα της εργασίας, και ίσως αυτό εξηγεί και την απέχθεια του προς αυτό που στην Ελλάδα, αποκαλούμε "νεοφιλελευθερισμό", και που στον υπόλοιπο κόσμο και στα περισσοτερα εγχειρίδια πολιτικής φιλοσοφίας και οικονομίας , αποκαλείται, απλά και ξεκάθαρα, φιλελευθερισμός .
Παρά το εκσυγχρονιστικό του λούστρο και το συμπαθητικό του δημόσιο προφιλ, ο Χατζηδάκης είναι ένας χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του μεταπολιτευτικού κρατικίστικου συστήματος που μας οδήγησε στη χρεωκοπία. Μέλος της Νέας Δημοκρατίας από τα εφηβικά του χρόνια, δεν χρειάστηκε ποτέ να δουλέψει, όπως έκανε η συντριπτική πλειοψηφία των , εκτός πολιτικής, Ελλήνων. Η πορεία του ήταν η τυπική πορεία ενός ευνοημένου παιδιού του κομματικού σωλήνα : πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ, μέλος της νομενκλατούρας των Βρυξελλών, βουλευτής του Εθνικού Κοινοβουλίου και τέλος κορυφαίος υπουργός μιας κυβέρνησης που εκτόξευσε τις δημόσιες δαπάνες στα ύψη και διέλυσε την οικονομία. Ο ίδιος όχι μόνο δεν έδειχνε να διαφωνεί με τις ενέργειες της κυβέρνησης Καραμανλή, αλλά ευθυγραμμισμένος στη λογική της , θεωρούσε πως η λύση για την ακρίβεια ήταν οι κρατικοί έλεγχοι στην αγορά και ανακοίνωνε περιχαρής νέες πολιτικές επιδοτήσεων. Και βέβαια, ήταν υπεύθυνος για μια ιδιωτικοποίηση αλά ελληνικά (αυτή της Ολυμπιακής), που στοίχισε σχεδον 2 δις ευρώ στους σκληρά εργαζόμενους Έλληνες φορολογούμενους , χαρίζοντας προκλητικά προνόμια στους πρώην εργαζόμενους της εταιρίας .
Με αυτό το βιογραφικό , άραγε τί σχέση θα μπορούσε να έχει ο Κωστής Χατζηδάκης με τον "νεοφιλελευθερισμό", δηλαδή με μια πολιτική ριζοσπαστικών φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, μείωσης της φορολογίας και απελευθέρωσης των αγορών, που τόσο έχει ανάγκη η χώρα;
