Με αυτό που ακολουθεί θα λέγαμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας διαφωνεί: Ο κ. Μιχαλιολάκος της Χρυσής Αυγής πρέπει να έχει το δικαίωμα να χαιρετίζει ναζιστικά και οι αναρχικοί να καίνε την ελληνική σημαία. Με την προϋπόθεση ότι η σημαία που καίνε οι αναρχικοί είναι ιδιοκτησία τους και το χέρι που χαιρετά ναζιστικά είναι του κ. Μιχαλιολάκου και όχι κάποιου Πακιστανού που μόλις έσφαξε.
Παλαιότερα ήταν συνήθεια τον παραθρησκευτικών οργανώσεων και μη, να σέρνουν στα δικαστήρια όποιον θεωρούσαν ότι είχαν προσβάλει ότι θεωρούσαν ιερό και όσιο. Τότε, δηλαδή πολύ πρόσφατα, οι υποτίθεται φιλελεύθεροι υπερασπιστές της ελευθερίας στην Ελλάδα επικαλούνταν όλα τα κλασσικά επιχειρήματα για την ελευθερία του λόγου και έκφρασης.
Αλλά τώρα που έχει περάσει κάποιος καιρός και η επίσημη Ελλάδα αφήνει τις παλαιές της προκαταλήψεις, φαίνεται ότι οι ίδιοι που τότε χρησιμοποιούσαν μια φιλελεύθερη ρητορική, τώρα προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν την κρατική εξουσία για να επιβάλλουν τις απόψεις τους, που φυσικά θεωρούν ότι είναι η απόλυτη αλήθεια και την οποία όλοι πρέπει να αποδέχονται ως τέτοια. Έτσι κάποιοι σκέφτονται να ετοιμάσουν αναφορές σε εισαγγελείς για την ναζιστική χειρονομία Μιχαλιολάκου.
Ας υπενθυμίσουμε εδώ ορισμένες βασικές αρχές μια ελεύθερης κοινωνίας.
-Σε μια ελεύθερη κοινωνία ένας πολίτης ή μια ομάδα πολιτών έχει το δικαίωμα να πιστεύει και να υποστηρίζει μια άποψη ή ιδέα που η συντριπτική πλειοψηφία θεωρεί λανθασμένη. Η δημοφιλία ή η κρατική αποδοχή μιας άποψης δεν είναι απόδειξη της αληθείας της. Όλα τα δικαιώματα και ελευθερίες που απολαμβάνουμε σήμερα, κάποτε ήταν οι ιδέες μειοψηφιών ή του περιθωρίου.
-Η ελευθερία του λόγου και έκφρασης υπάρχει ακριβώς για να προστατεύει ιδέες/λόγο που δεν είναι δημοφιλή. Οι κρατούντες ή οι ισχυρές πλειοψηφίες δεν έχουν ανάγκη αυτή την βασική ελευθερία.
-Δεν υπάρχει άτομο, ομάδες ατόμων, θεσμοί που εκ το προτέρων να έχουν την δυνατότητα να καθορίσουν για την υπόλοιπη κοινωνία την ορθότητα ή όχι, απόψεων που τώρα βρίσκονται στο περιθώριο ή εν τη γενέσει τους.
-Οι περιορισμοί στο λόγο είναι η απαρχή για την διαρκή αποδυνάμωση της δημοκρατίας, το πολίτευμα που προϋποθέτει τον ελεύθερο διάλογο και ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των πολιτών.
-Η ελευθερία του λόγου είναι η πιο σημαντική απ’ όλες, γιατί όπως έχει λεχθεί πολλάκις, με αυτή την ελευθερία μπορούν να κερδηθούν όλες οι άλλες.
-Ο περιορισμός της ελευθερίας του λόγου και έκφρασης δεν θα μας προστατέψει από τον κ. Μιχαλιολάκο και τους ομοίους του, αλλά θα μας εκθέσει στην κατάχρηση εξουσίας όλων αυτών που θα αναλάβουν να επιλέγουν, για εμάς χωρίς εμάς, τι μπορούμε να ακούμε και τι λέμε.
