Ο μύθος του trafficking

Το ρεπορτάζ της Τάνιας Μποζανίνου στο "Βήμα" αυτής της Κυριακής για το trafficking γυναικών , θα μπορούσε να αποτελέσει ιδανικό υλικό για μια δακρύβρεχτη εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου. Όλη η συνταγή της επιτυχίας βρίσκεται εδώ : Τα "ανυποψίαστα θύματα τράφικινγκ (που) πίστεψαν ψεύτικα λόγια, δόλιες υποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή και βρέθηκαν να «εργάζονται» διά της βίας ως σκλάβες του σεξ" , οι αδίστακτοι "έμποροι λευκής σαρκός" που εκμεταλλεύονται , βιάζουν και ξυλοφορτώνουν τα αθώα θύματά τους , οι απαραίτητες ηθικολογικές κραυγές ("Η ντροπή της Ευρώπης") και βέβαια τα εντυπωσιακά νούμερα που αποδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος(270.000 υπολογίζονται τα θύματα του trafficking στην Ε.Ε., σύμφωνα με το άρθρο, και από αυτά οι 13.000-14.000 «εργάζονται» στην Ελλάδα).

Μπορεί λοιπόν, διαβάζοντας αυτό το ρεπορτάζ οι "προοδευτικοί" αναγνώστες του "Βήματος" να επιβεβαίωσαν γι άλλη μια φορά την κοινωνική τους ευαισθησία, αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως το ρεπορταζ ανταποκρίνεται και στην πραγματικότητα . Αλλεπάλληλες έρευνες των τελευταίων χρόνων έχουν δείξει πως τα νούμερα που κυκλοφορούν παγκοσμίως για το trafficking είναι φουσκωμένα, και μάλιστα ,όπως θα δούμε, σε υπερβολικό βαθμό. Το 1999, η CIA ανακοίνωσε πως 50.000 γυναίκες θύματα trafficking εκδίδονται στις Η.Π.Α. . Τα εγχώρια ΜΜΕ κάλυψαν εκτενώς το θέμα, που μάλιστα έφτασε μέχρι το Κογκρέσσο. Ο Πρόεδρος Μπους χρηματοδότησε ένα πρόγραμμα που κόστισε 150 εκ. δολλάρια, με σκοπό να βρει και να βοήθησει αυτές τις γυναίκες. Τελικά, η έρευνα των αρχών κατέληξε πως ο αριθμος τους δεν είναι 50.000 αλλά κατά τι μικρότερος, και για την ακρίβεια ...1362. Και αυτό παρότι, οι εκδιδόμενες γυναίκες είχαν κάθε λόγο να παρουσιαστούν σαν θύματα του "trafficking", ακόμη και αν δεν ήταν. Σύμφωνα με την αμερικάνικη νομοθεσία, τα θύματα του "trafficking" δεν συλλαμβάνονται,η κυβέρνηση τους παρέχει τροφή, στέγαση και εκπαίδευση, ενώ μπορούν να αποκτήσουν και την αμερικάνικη υπηκοότητα . Στη Γερμανία, πάλι, στις παραμονές του Παγκόσμιου Κύπελλου Ποδοσφαίρου του 2006 , ΜΚΟ, δημοσιογράφοι και πολιτικοί έριχναν ποταμούς δακρύων επειδή , όπως ισχυρίζονταν, 40.000 γυναίκες, θύματα του "εμπορίου λευκής σαρκός" εισήλθαν στη χώρα για να ικανοποιήσουν τις άνομες ορέξεις των θεατών του Μουντιάλ. Τελικά, το πραγματικό νούμερο, σύμφωνα με το Υπουργείο Δικαιοσύνης της χώρας, ήταν μόλις ...5. Στην Ιρλανδία , όπου και εκεί κυκλοφόρησαν πληροφορίες πως δρα εκτεταμένο κύκλωμα παράνομης διακίνησης γυναικών , οι άρχες μπόρεσαν να εξακριβώσουν μόνο δύο περιπτώσεις. Πιο εντυπωσιακή είναι βέβαια η περίπτωση της Μ. Βρετανίας. Όπως αποκαλύψε πέρυσι ο "Guardian", η μεγαλύτερη έρευνα που έγινε ποτέ, διάρκειας έξι μηνών, με εκατοντάδες εφόδους από αστυνομικές δυνάμεις και κρατικούς υπαλλήλους στους οίκους ανοχής και στους δρόμους, στέφθηκε με απόλυτη...αποτυχία. Η έρευνα δεν καταφέρε να βρει ούτε μια περίπτωση θύματος trafficking . Η εκπρόσωπος της βρετανικής ένωσης εκδιδομένων γυναικών, Νίκι Ανταμς φαίνεται να επιβεβαιώνει αυτά τα ευρήματα . Όπως δηλώνει : «Οι περισσότερες γυναίκες δεν εργάζονται για λογαριασμό κάποιου προαγωγού και οι περισσότερες δεν είναι θύματα σωματεμπορίας» .Επίσης , έρευνα του Πανεπιστημίου του Εξετερ υπολογίζει ότι από τις 80.000 ιερόδουλες στη Βρετανία, οι 20.000 είναι ξένες. Από αυτές «πολύ μικρό ποσοστό είναι θύματα σωματεμπορίας» λέει η ερευνήτρια του Πανεπιστημίου Μπίρκμπεκ, Μπελίντα Μπρουκς Γκόρντον. Αν λοιπόν λάβουμε όλα αυτά υπόψη μας, ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούμε πόση αξιοπιστία έχουν οι αριθμοί που δίνει η κ. Μποζανίνου στο ρεπορτάζ της για την Ε.Ε. και την Ελλάδα .

Πώς όμως εξηγείται το γεγονός ότι αν και τα στοιχεία δείχνουν πως το πρόβλημα είναι μάλλον περιορισμένο, παρόλα αυτά η υστερία με το trafficking συνεχίζεται; Οι λόγοι είναι πολλοί. Πρώτον, έχουμε να κάνουμε με τις ιδεοληψίες συγκεκριμένων πολιτικών ομάδων. Υπάρχουν ομάδες πολιτικής πίεσης, που χρησιμοποιούν και φούσκώνουν το θέμα του trafficking, για να πλήξουν τελικά την ίδια την πορνεία και την ελεύθερη εκδιδόμενη γυναικα . Από τη μια μεριά είναι οι αριστερές φανατικές φεμινίστριες,για τις οποίες μιλάγαμε και σε προηγούμενο άρθρο, οι οποίες απεχθάνονται την πορνεία, επειδή θεωρούν πως υποβιβάζει τη γυναίκα. Γι αυτές τις φεμινίστριες είναι αδιανόητο το ότι υπάρχουν γυναίκες που επιλέγουν από μόνες τους αυτό το δρόμο. Όσες ασκούν αυτό το επάγγελμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά θύματα της επάρατης πατριαρχικής, καπιταλιστικής κοινωνίας. Για τον αριστερό φεμινισμό , στις επικρατούσες πολιτικές, οικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες, ελεύθερες εκδιδόμενες γυναίκες απλά δεν υπάρχουν. Σύμφωνα με τη συγγραφέα Laura Maria Augustin το Γραφείο Καταγραφής και Καταπολέμησης Trafficking του Ο.Η.Ε., επηρεασμένο από τις ιδεοληψίες του αριστερού ριζοσπαστικού φεμινισμού, διευρύνει τόσο πολύ τον όρο "trafficking" , που θεωρεί πως κάθε γυναίκα που πουλά το σώμα της, στην πραγματικότητα δεν το θέλει, και πως αν πέρασε τα σύνορα για να ασκήσει το "αρχαιότερο επάγγελμα" , δεν μπορεί παρά να εξαναγκάστηκε. Από την άλλη μεριά, παράδοξος συνοδοιπόρος των φεμινιστριών είναι η ακρα δεξιά που απεχθάνεται και αυτή την πορνεία (αν και για διαφορετικούς, πιο "ηθικοπλαστικούς" λόγους) και θα επιθυμούσε την ποινικοποίησή της . Απο κοντά και τα ΜΜΕ που ψάχνουν για δακρύβρεχτες ιστορίες που θα τραβήξουν την προσοχή του κοινού (βλέπετε, η ιστορία μιας ευτυχισμένης πόρνης, δεν πουλάει!) και φυσικά οι κυβερνήσεις που θέλουν να ελέγχουν και να νομοθετούν καθε πλευρά της ιδιωτικής μας ζωής.

Το γεγονός πως πίσω από την ρητορική κατά του trafficking, ο πραγματικός στόχος είναι η ίδια η πορνεία, φαίνεται και από την προτεινόμενη νομοθεσία .Στο άρθρο του "Βήματος" η Πέτια Νεστόροβα, γραμματέας κατά της διακίνησης ανθρώπων στο Συμβούλιο της Ευρώπης , τάσσεται υπέρ της Συνθήκης για τη Δράση Κατά της Διακίνησης Ανθρώπων που έχουν επικυρώσει 33 χώρες και η οποία ενθαρρύνει την ποινική δίωξη και των πελατών, εφόσον γνωρίζουν ότι η κοπέλα που τους «εξυπηρετεί» αποτελεί θύμα τράφικινγκ. Στην ίδια κατεύθυνση και ο περσινός νόμος της κυβέρνησης των Εργατικών στη Μεγάλη Βρετανία, που θέτει εκτός νόμου την παροχή σεξουαλικών υπηρεσιών από γυναίκες που υποχρεούνται να εκδοθούν, αλλά ουσιαστικά στοχοποιεί την πορνεία και τις γυναίκες που εκδίδονται με δικιά τους επιλογή . Σύμφωνα με το νόμο, ανδρες που αγοράζουν σεξουαλικές υπηρεσίες από πόρνη η οποία «εκδίδεται προς το συμφέρον τρίτου»» αντιμετωπίζουν ποινικές κατηγορίες και πρόστιμο 1.000 στερλινών. Η δικαιολογία πως κάποιος δεν γνώριζε ότι η συγκεκριμένη γυναίκα είναι θύμα σωματεμπορίας ή εργάζεται για λογαριασμό κάποιου προαγωγού δεν θα γίνεται αποδεκτή από τα δικαστήρια.Ως συνήθως τέτοιοι νόμοι δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από αυτά που υποτίθεται πως λύνουν. Η ένωση εκδιδομένων γυναικών της Μ. Βρετανίας υποστηρίζει ότι οι εκδιδόμενες γυναίκες δεν ωφελούνται από την ποινικοποίηση, αντίθετα ωθούνται σε όλο και πιο σκοτεινές γωνιές με όλο και μεγαλύτερους κινδύνους. «Η ένωση έχει κατακλυστεί από γυναίκες που έχουν πέσει θύματα αστυνομικών επιδρομών, έχουν συλληφθεί και δικάζονται επειδή εργάζονται σε ασφαλείς, διακριτικούς χώρους όπου δεν υπάρχει καταναγκασμός», υποστηρίζουν. Η νομοθεσία κατά της σωματεμπορίας «χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει αυτές τις επιδρομές. Επίσης, οι οργανώσεις για τα δικαιώματα των εκδιδόμενων γυναικών πιστεύουν πως αυτή η νομοθεσία θα ωθήσει τις γυναίκες , για να αποδείξουν πως δεν ελέγχονται από κάποιον προαγωγό, να δουλεύουν μόνες τους στο δρόμο ή σε διαμέρισμα, και έτσι να γίνουν πιο ευαλωτες σε επιθέσεις. Τέλος, φοβούνται, πως η απειλή της ποινικής διώξης θα διώξει τους πελάτες, και για να τους ξανακερδίσουν πολλές εκδιδόμενες γυναίκες θα προσφερθούν να κάνουν σεξ χωρίς προφυλακτικό.

Όπως υποστηρίζει η συγγραφέας και ακτιβίστρια Laura Maria Augustin, που έχει ασχοληθεί όσο λίγοι με το θέμα του "trafficking" , είναι καιρός οι "επαγγελματίες ανθρωπιστές" και οι "κοινωνικά ευαίσθητοι" δημοσιογράφοι να το πάρουν απόφαση : οι περισσότερες γυναίκες που μετανάστευσαν και κατέληξαν στη βιομηχανία του σεξ, δεν είναι θύματα και δεν έχουν ανάγκη να σωθούν από κανέναν. Οι περισσότερες πήραν οι ίδιες την δύσκολη απόφαση να ασκήσουν το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, επειδή θεώρησαν πως ήταν η καλύτερη από τις επιλογές που είχαν, επειδή τους εξασφάλιζε ένα πολύ ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο και ταυτόχρονα μπορούσαν να στείλουν και χρήματα στις οικογένειες τους πίσω στην πατρίδα. Τις περισσότερες φορές, δεν πρόκειται για άβουλες γυναίκες θύματα του...διεθνούς καπιταλισμού, όπως τις παρουσιάζουν οι φεμινίστριες, αλλά φιλόδοξες και αποφασιστικές γυναίκες που αποφασίζουν να αφήσουν πίσω τους τις προκαταλήψεις της μικρής πόλης και τις κακοπληρωμένες δουλειές και να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους . Πίσω από την προσπάθεια των δυτικών ΜΚΟ και των δυτικών κυβερνήσεων να τις σώσουν , δεν κρύβεται τίποτε άλλο παρά ο ίδιος πατερναλισμός που χαρακτήριζε και την αποικιοκρατία εκατό χρόνια πριν, μόνο που τώρα έχει φορέσει τον «ανθρωπιστικό» και «προοδευτικό» του μανδύα.