Ένα πρόσφατο άρθρο του Παύλου Τσίμα στα Νέα έκανε μια από τις πιο ειλικρινείς διαπιστώσεις της δεκαετίας. Σχολιάζοντας τις απόψεις που εξέφρασε ο Ντοµινίκ Στρος-Καν όταν μας επισκέφθηκε έγραψε ο κ. Τσίμας “Με ενόχλησε που είπε αυτά που θα έπρεπε να λέει η καθ’ ηµάς αντιπολίτευση. Και ειδικά η εξ αριστερών αντιπολίτευση”
Ποια ήταν η άποψη του Στρος-Καν που θα έπρεπε να προτάσει η εξ αριστερών αντιπολίτευση;
Ξεκαθαρίζει ο κ. Τσίμας:
“Γιατί,απ’ όλα όσα είπε ο υπερκινητικός και υπερφιλόδοξος διευθυντής του ∆ΝΤ, εκείνο που εγώ συγκράτησα ως σηµαντικότερο δεν είναι ούτε οι ανόητες παραινέσεις προς τους ιθαγενείς να είµαστε καλά παιδιά, να πίνουµε το φάρµακό µας και να µη θυµώνουµε µε τον γιατρό µας, ούτε οι µάλλον άκοµψες υποδείξεις του προς την αντιπολίτευση να υποστηρίξει το Μνηµόνιο. Εκείνο που εγώ συγκράτησα είναι ότι ο µεσιέ Ντοµινίκ άσκησε κριτική στην κυβέρνηση, βρίσκοντας µάλιστα καίριο στόχο, χτυπώντας τη στο πιο αδύνατο σηµείο της.
“Είπε ο Στρος-Καν πως, αν η κυβέρνηση δεν λύσει το πρόβληµα της φοροδιαφυγής, αν δεν καταφέρει να υποχρεώσει τους χρονίως φοροδιαφεύγοντες να συµµετάσχουν στα βάρη, η προσπάθειά της θα είναι αποτυχηµένη, όπως των Τρώων. «Βάλτε να πληρώσουν επιτέλους και οι πλουσιότεροι», ήταν η υπόδειξη και του έτερου σωτήρα, του Τόµσεν.”
Επιπλέον μας ενημερώνει:
“Ο Ρουµπίνι το είπε ακόµη πιο καθαρά. Αν η κυβέρνηση δεν λύσει το πρόβληµα της φοροδιαφυγής, είπε, τότε πρώτον δεν θα επιτύχει τους δηµοσιονοµικούς στόχους. ∆εύτερον, θα χάσει πολύ γρήγορα κάθε επαφή µε την κοινωνία και η όποια σηµερινή ανοχή θα µετατραπεί σε βίαιη απόρριψη. Και τρίτον, αν στο εσωτερικό της χώρας δεν υπάρχει αίσθηση δίκαιης συµµετοχής στα βάρη, τότε πώς θα ζητήσει η χώρα κάποτε από τους εξωτερικούς της δανειστές να της ελαφρύνουν το βάρος του χρέους;”
Δεν ξέρω αν θα χάσει “κάθε επαφή µε την κοινωνία” η κυβέρνηση αν δεν προσπαθήσει να συλλέξει ακόμα περισσότερο φόρους από τον ιδιωτικό τομέα, αλλά είναι σίγουρο ότι αν προσπαθήσει να κάνει κάτι τέτοιο, θα έχει χάσει την επαφή της με την οικονομική πραγματικότητα.
Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα. Η ελληνική κρίση δεν προήλθε από τον ιδιωτικό τομέα. Δεν υπήρξαν ανάλγητοι και πλεονέκτες Έλληνες τραπεζίτες που έπαιξαν διεθνώς τον πλούτο της Ελλάδας για ακόμα μεγαλύτερα μπόνους. Αντίθετα η ελληνική κρίση είναι αποτέλεσμα της χρεοκοπίας του κράτους. Μια χρεοκοπία που προήλθε από έναν υπερδανεισμό που ήταν αναγκαίος για να συντηρήσει το πιο σπάταλο και καταστρεπτικό κράτος της Ευρώπης.
Η κυβέρνηση όμως έχει ακούσει τον κ. Τσίμα και η πλειοψηφία των μέτρων που έχει λάβει μέχρι τώρα στοχοποιούν την ιδιωτική οικονομία και κατανάλωση. Το ότι δεν της έχουν βγει μέχρι τώρα, οφείλετε σε αυτό που προαναφέραμε, την έλλειψη επαφής της κυβέρνησης με την οικονομική πραγματικότητα.
Έχοντας το πιο σπάταλο κράτος της Ευρώπης - και ένα από τα πιο σπάταλα στον κόσμο - πάλι η κυβέρνηση προσπάθησε να ξεζουμίσει τον ιδιωτικό τομέα. Ποια ακριβώς είναι η λογική και η κοινωνική δικαιοσύνη σ’ αυτό;
Ο κ. Τσίμας έχει όμως επιχειρήματα, ή μάλλον το εξής ένα:
“Επειδή απλούστατα οι φόροι στην Ελλάδα (µε στοιχεία του 2008) είναι συνολικά 35% του ΑΕΠ (έναντι 41% στην ευρωζώνη) και οι άµεσοι φόροι, οι κοινωνικά δίκαιοι φόροι δηλαδή, είναι µόλις 7,7% (έναντι 12,2% στην ευρωζώνη).”
Υπάρχουν μερικά προβλήματα με την παραπάνω πρόταση.
1. Όπως έχει γράψει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος:
“Oι συντελεστές φόρου στην Ελλάδα είναι από τους υψηλότερους στην Ευρώπη. Σε λίγες μόνο χώρες όπως στις Σκανδιναβικές είναι οι άμεσοι φόροι υψηλότεροι. Εκεί όμως στο φόρο περιλαμβάνονται και οι ασφαλιστικές εισφορές, οι καταβολές για την υγεία ακόμη δε και τα τέλη κυκλοφορίας. Αν υπολογισθούν και αυτά στην Ελλάδα τότε το ποσοστό της άμεσης φορολογίας θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο.”
2. Οι χώρες που ανεβάζουν το μέσο ευρωπαϊκό όρο στοχεύουν σε μια πορεία σταδιακής μείωσης των φόρων γιατί γνωρίζουν ότι η υψηλή φορολογία τις βλάπτει. Όταν το μοντέλο της υψηλής φορολογίας χάνει έδαφος γιατί η Ελλάδα να κινηθεί στην αντίθετη κατεύθυνση;
3. Στους φόρους ο κ. Τσίμας δεν μετρά ούτε την ανταποδοτικότητα των φόρων των άλλων κρατών, αλλά ούτε και το γραφειοκρατικό και κανονιστικό κόστος του ελληνικού κράτους στον ιδιωτικό τομέα. Αν το κόστος γραφειοκρατίας και διαφθοράς προστεθεί στους φόρους που ήδη εισπράττει το κράτος τότε και οι πιο ακριβές χώρες της Ευρώπης θα μοιάζουν με φορολογικούς παραδείσους.
Παρ’ολα αυτά ο κ. Τσίμας θέλει να αυξήσει ακόμα περισσότερο την μεταφορά πλούτου από το παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής οικονομίας στο διεφθαρμένο και συντεχνιακό δημόσιο. Μάλιστα, καλεί την κυβέρνηση να κάνει αυτή την κίνηση 1) σε περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης και 2) στο όνομα κάποιας, ιδιαίτερα παράξενης, “αίσθησης δίκαιης συµµετοχής στα βάρη”
Ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα βρίσκεται σε μια ιδιότυπη κατάσταση ραγιαδισμού και καλείται να πληρώσει για να μπορεί να υπάρχει ένα τεράστιο κράτος που σκοπό έχει να του δημιουργεί όσο δυνατόν περισσότερα εμπόδια και βάρη.
Ο πίνακας με τις μισθολογικές διαφορές δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (που παρεμπιπτόντως, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν περιλαμβάνει επιδόματα ή τουλάχιστον όλα τα επιδόματα του δημοσίου) δείχνει την μεγάλη διαφορά που υπάρχει. Είναι σαν να απεικονίζει εισοδήματα διαφορετικών χωρών.
Ο κ. Τσίμας επιθυμεί να εντατικοποιηθεί η μεταφορά πλούτου από την φτωχή και ανασφαλή Ελλάδα στην προνομιούχα και ασφαλή στο όνομα μάλιστα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Επιτέλους έλεος.
