Όταν οι Έλληνες φιλελεύθεροι επιλέγουν τον Ζακ Ντελόρ αντί του Μίλτον Φρίντμαν

Έχει απόλυτο δίκιο ο δημοσιογράφος Τάκης Μίχας στο τελευταίο του άρθρο στο protagon.gr όταν επισημαίνει, πως οι φιλελεύθεροι ανά τον κόσμο, ήταν οι μόνοι που "αντιστάθηκαν στην δημιουργία του ευρώ διατυπώνοντας την πρόβλεψη ότι θα οδηγήσει-οπως συνέβη- σε μια νομισματική κόλαση." Δυστυχώς, όμως , η κοινή γνώμη εξακολουθεί να πιστεύει πως το ευρώ είναι ένα φιλελεύθερο σχέδιο . Ο Τάκης Μίχας επισημαίνει, και σωστά, πως υπεύθυνος γι αυτή την παρανόηση είναι η , ιδεολογική κυριάρχη, Αριστερά, της οποίας "οι ανακρίβειες μέσω της συνεχούς επανάληψης καταλήγουν να θεωρούνται «αυτονόητες πραγματικότητες» και να επαναλαμβάνονται άκριτα και από σοβαρούς δημοσιογράφους" . Όμως ο κ.Μίχας παρέλειψε να αναφέρει πως νερό στο μύλο της αριστερής προπαγάνδας, έριχνε τόσα χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων φιλελεύθερων και πολιτικών, που αγνόησαν επιδεικτικά τις προειδοποιήσεις των ξένων ομοϊδεατών τους, και πηγαίνοντας κόντρα στην ίδια την ιδεολογία τους, είδαν το ευρώ σαν τη νέα "Μεγάλη Ιδέα" του έθνους.

Δυστυχώς , πολλοί ντόπιοι φιλελεύθεροι, διαστρεβλώνουν τον παραδοσιακό κοσμοπολιτισμό του φιλελευθερισμού, και υιοθετούν έναν κακώς εννοούμενο "διεθνισμό" , που εκφράζεται με την ακράδαντη πεποίθηση πως η λύση για όλα τα προβλήματα της χώρας θα έρθει από το εξωτερικό , και μάλιστα από γραφειοκρατικούς διεθνείς οργανισμούς, όπως η ΕΕ ή ,πιο πρόσφατα,το ΔΝΤ. Όμως, αυτή η πολιτική κάθε άλλο παρά φιλελεύθερη είναι . Σωστά οι Έλληνες φιλελεύθεροι, καταγγέλλουν το ελληνικό κράτος και την εγχώρια γραφειοκρατία ,αδυνατούν όμως να δουν πως ανάλογες αδυναμίες έχουν και οι υπερεθνικές γραφειοκρατίες που τόσο θαυμάζουν. Έτσι, δεν δείχνουν να εχουν ιδιαίτερο πρόβλημα με τον Λεβιάθαν των Βρυξελλών, του οποίου η δαιδαλώδης γραφειοκρατία, οι χιλιάδες ακριβοπληρωμένοι υπαλλήλοι, και τα ατέλειωτα σκάνδαλα διαφθοράς, κανούν μπροστά του ακόμη και αυτό το ελληνικό Δημόσιο να φαντάζει πρότυπο οικονομικής και συνετής διαχείρισης . Και μπορεί όλοι οι φιλελεύθεροι, παντού στον κόσμο, να μας είχαν προειδοποιήσει για τους κινδύνους του ευρώ, το κοινό νόμισμα όμως μας έδινε την ψευδαίσθηση πως επιτέλους γίναμε... Ευρωπαίοι,και αυτό ήταν που μετρούσε. Ο αντικρατισμός των Ελλήνων φιλελεύθερων σταματάει στην πόρτα της Κομισιόν. Μεταξύ Φρίντμαν και Ντελόρ, οι Έλληνες φιλελεύθεροι διάλεξαν τον Γάλλο σοσιαλιστή Ντελόρ. Και, όπως ήταν αναμενόμενο, έχασαν...

Και το ίδιο λάθος φαίνεται να επαναλαμβάνουν και τώρα με το Μνημόνιο. Τί και αν όλοι οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν πως τα πακέτα στήριξης βοηθάνε μόνο τις πολιτικές ελίτ και αναβάλουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ; Αηδίες. Λόγω του ίδιου, κακώς εννοούμενου, διεθνισμού , οι Έλληνες φιλελεύθεροι πιστεύουν ακράδαντα πως το κεϋνσιανό ΔΝΤ, οι φορομπηχτικές πολιτικές του , η ακριβοπληρωμένη του γραφειοκρατία και ο σοσιαλιστής Ντομινίκ Στρος-Καν έχουν τη λύση. "Ο ελληνικός λαός είναι ανίκανος να σωθει από μόνος του, είναι καιρός να μας στρώσουν οι ξένοι", όπως μου είπε πρόσφατα ένας αυτοαποκαλούμενος φιλελεύθερος. Και μπορεί ο εκπολιτισμός των... αγρίων, να είναι μια διαδικασία πατερναλιστική και βαθιά αντιφιλελεύθερη, ταιριάζει όμως γάντι με έναν ακόμη χαρακτηριστικό των Ελλήνων φιλελευθερων : τον ελιτισμό τους.

Το να εισπράττουν το πολιτικό κόστος, οι εκπρόσωποι μιας ιδεολογίας επειδή υποστηρίζουν τις πάγιες θέσεις τους, το καταλαβαίνω, Το να γίνονται όμως αντιδημοφιλείς , υποστηρίζοντας θέσεις άσχετες με την ιδεολογία τους , είναι παγκόσμια πρωτοτυπία. Αυτό κάνουν, τα τελευταία χρόνια, οι Έλληνες φιλελεύθεροι . Και παρότι μας διαβεβαιώνουν πως έχουν το βλέμμα τους στραμμένο στο μέλλον ,η πολιτική τους σκέψη και πρακτική φαίνεται να μην μπορεί να ξεφύγει από τα συμπλέγματα του 19ου αιώνα,όταν η πίστη πως μόνο οι ξένοι μπορούσαν να μας σώσουν κυριαρχούσε και το Αγγλικό ,το Γαλλικό και το Ρωσικό Κόμμα εναλλάσσονταν στην εξουσία.Μήπως ήρθε η ώρα οι φιλελεύθεροι απλά να ανακαλύψουν ξανά την ιδεολoγία τους;