Η Αντίσταση μόλις ξεκίνησε

του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι μία πραγματικότητα. Η Αριστερά κατάφερε επιτέλους για αυτήν να εξαργυρώσει το επί σαράντα χρόνια αφήγημά της, το ότι δηλαδή οι ηττημένοι του εμφυλίου έχουν αδικηθεί στην Ελλάδα και πλέον πρέπει να αναλάβουν την εξουσία από την «επάρατο δεξιά» και τη «συμβιβασμένη κεντροαριστερά». Το ότι ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ τραγουδά χωρίς κανένα δισταγμό τον ύμνο του ΕΑΜ είναι ενδεικτικό

Για να το επιτύχει αυτό, όπως κάθε ακραίο μόρφωμα στην παγκόσμια ιστορία
χρειάστηκε να πατήσει επάνω σε μία σοβαρή οικονομική κρίση. Χρησιμοποίησε τον αγανακτισμένο κόσμο μετατρέποντας τον ψηφοφόρο σε καταναλωτή ελπίδας. Το γεγονός όμως ότι από την άλλη υπήρξαν ψηφοφόροι που χρησιμοποίησαν την ψήφο τους τιμωριτικά για να κυβερνήσει κάποιος νέος με τόσο ξεπερσασμένες ιδέες ή και για να συμπαρασύρουν μαζί τους αυτούς που δεν τους είχε ακουμπήσει τόσο ισχυρά η κρίση υποδηλώνει τις εγγενείς αδυναμίες πρωτίστως του Συντηρητικού χώρου.

Ο Συντηρητικός χώρος αυτή τη στιγμή καλώς ή κακώς εκφράζεται από τη Νέα Δημοκρατία. Η τελευταία είχε ανάγκη ανανέωσης το 2009, είχε ανάγκη ανάδειξης της πατριωτικής της πτέρυγας, εκείνης που είχε μπουχτίσει να απολογείται ότι είναι Συντηρητική, ότι είναι Δεξιά. Την μετουσίωση αυτού του απο τα κάτω αιτήματος ανέλαβε να φέρει εις πέρας ο Αντώνης Σαμαράς. Επέτυχε δηλαδή να εκλεγεί ως Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας με έναν κινηματικό τρόπο συμβολίζοντας με θετικό πρόσημο μία νέα Νέα Δημοκρατία, Συντηρητική στα κοινωνικά ζητήματα και φιλελεύθερη στα οικονομικά.
Για να μην είμαστε άδικοι, ο κ. Σαμαράς επέτυχε σε αρκετές περιπτώσεις έστω και με τη μορφή συμβολισμών να εκφράσει την ταυτότητα του μέσου Συντηρητικού. Απομάκρυνε περιπτώσεις τύπου Βουλγαράκη από το κόμμα και προέβη σε μεταγραφές όπως αυτή του Άδωνη Γεωργιάδη ή και του Μάκη Βορίδη. Σε επίπεδο ουσίας αναχαίτισε σχετικά το ραγδαίο μεταναστετυτικό ρεύμα που είχε καταλάβει τις ελληνικές πόλεις και αυστηροποίησε το νόμο διά μέσω του οποίου κάποιος αλλοδαπός θα μπορούσε να λάβει την ελληνική υπηκοότητα ιδίως εάν κάποιος το συγκρίνει με το προηγούμενο αντισυνταγματικό έκτρωμα Ραγκούση.

Από την άλλη, είναι πολλές οι φορές που υπήρξε αποτυχία κυρίως λόγω της δομής του κόμματος και της εσωκομματικής αντιπολίτευσης να εκφραστούν τα θέλω των ψηφοφόρων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν η αποδοχή της εθελούσιας παραίτησης του Φαήλου Κρανιδιώτη από το Ευρωψηφοδέλτιο ελέω κριτικής ΠΑΣΟΚ για δήθεν ακροδεξιούς που ανήκουν στη συνομοταξία Μπαλτάκου, η αποτυχία στο να εδραιωθεί το αυτονόητο, ήτοι, το γεγονός ότι δεν μπορούν οι ποινικοί κρατούμενοι να ταρακουνούν ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό της χώρας εάν αποφασίσουν να κάνουν απεργία πείνας ενώ από την άλλη καίγονταν τα κέντρα των πόλεων από κουκουλοφόρους. Τέλος, η συνεχιση της ύπαρξης πολιτικών δεινοσαύρων στα ψηφοδέλτια καταδεικνύει με παραστατικότητα το γιατί οι νέοι ηλικιακά ψηφοφόροι δεν θεωρούν ελκυστική την ψήφο προς τη Νέα Δημοκρατία.

Κακά τα ψέματα, το «αντιμνημόνιο» ήταν ορθή πολιτική κριτική μόνον κατά την περίοδο Γιώργου Παπανδρέου. Το «μέτωπο της λογικής» είχε στυλώσει τα πόδια τότε. Τώρα η έννοια του «αντιμνημονίου» είναι τουλάχιστον γελοία. Από την άλλη, η κυβέρνηση που θα έπρεπε να εκφράζεται από την οικονομική σχολή της προσφοράς έμεινε σε λιθαργο αφού η επιλογή της διάσωσης του δημοσίου τομέα έναντι του ιδιωτικού επικράτησε ηλιθιωδώς. Πού είναι οι απολύσεις στο δημόσιο - κατάργηση άχρηστων οργανισμων του δημοσιου - εν συνδυασμώ με τη μείωση της φορολογίας στις ιδιωτικές επιχειρήσεις; Πού είναι οι αποκρατικοποιήσεις, φερ ειπείν των σιδηροδρόμων; Πού είναι το σχέδιο για δημιουργία πλατφορμών επαναυγροποίησης του φυσικού αερίου με μεικτή χρηματοδότηση; Πού είναι η αποκέντρωση και η ιδιωτική πρωτοβουλία στην επαρχία; Πού είναι οι διαδικασίες απλοποίησης για να δημιουργήσει ένα φυσικό πρόσωπο σε ένα μήνα την επιχείρησή του; Η απάντηση είναι μία: Η κυβέρνηση υποχώρησε απέναντι στο ΠΑΣΟΚ.

Φανταστείτε τη Θάτσερ να υποδέχεται τα «συλλογικά αιτήματα» των πάσης φύσεως αριστερών γκρουπόσκουλων που λυμαίνονταν την Μ. Βρετανία πριν την ανάδυσή της. Όλο το μεταπολεμικό κονσένσους συμπεριελαμβανομένου του Συντηρητικού κόμματος την προέτρεπαν να το πράξει. Δεν το έκανε, «διότι η Κυρία δεν έκανε πισωγυρίσματα». Αποτέλεσμα; Η Μ. Βρετανία βγήκε από το ΔΝΤ, ανεπτύχθη ραγδαίως και η Λίρα είναι ένα από τα κορυφαία νομίσματα διαχρονικώς και παγκοσμίως.

Ως εδώ η κριτική στα του Συντηρητικού χώρου, πρωτίστως απαντώντας στους θιασώτες του «μεσαίου χώρου». Ο «εχθρός» όμως πλέον είναι μπροστά μας και δεν βρίσκεται απλώς προ των πυλών. Η αντεθνική, ΕΑΜική, κρατικιστική Αριστερά είναι πλέον μία υπαρκτή πραγματικότητα ενώ οι υπουργοί της «ζουν ανάμεσά μας».

Τρεις πυλώνες μέσω της διαρκούς προπαγάνδας προσπαθούσε να χτυπήσει η Αριστερά εδώ και πενήντα χρόνια. Την Εκκλησία, τις ένοπλες δυνάμεις μαζί με την αστυνομία, και, την ελληνική οικογένεια. Μετά από πενήντα χρόνια παραταύτα, οι τρεις αυτοί πυλώνες του Έθνους παραμένουν όρθιοι έστω και λαβωμένοι. Όμως για πρώτη φορά αντιμετωπίζουν σοβαρούς κινδύνους επιβίωσης. Η εκκλησία επειδή επίκειται η λοιδώρησή της και ο διαχωρισμός της από το κράτος, η αστυνομία επειδή επίκειται αφοπλισμός και επικράτηση του καθεστώτος των εξαρχείων, οι ένοπλες δυνάμεις επειδή θα υποστούν μείωση στα ταμεία τους αφού για την κυβέρνηση της Αριστεράς οι Τούρκοι δεν αποτελούν υπαρκτή απειλή ενώ το ζήτημα των Σκοπίων και της Μεγάλης Αλβανίας είναι «φαντασιακό πρόβλημα των εγχώριων ακροδεξιών».

Η ελληνική οικογένεια όμως, είναι αυτή που θα πληγεί όπως φαίνεται περισσότερο από τις «ιδεολογικές σφαίρες» των νεοκομμουνιστών. Και αυτό διότι η Ελλάδα όπως και η περισσότερες χώρες της Δύσης αντιμετωπίζει τη δημογραφική γήρανση του πληθυσμού της, γεγονός που συμβάλλει αρνητικά τόσο στην αποδυνάμωση της ένοπλης αντίστασης έναντι οιουδήποτε επίδοξου εισβολέα όσο και στην χρεωοκοπία των ασφαλιστικών της ταμείων αφού πλέον η αναλογία εισερχομένων σε θέσεις εργασίας και εξερχομένων για να λάβουν σύνταξη είναι ένα προς τρία με μετριοπαθείς υπολογισμούς. Εάν συνυπολογιστεί δε το γεγονός ότι πάρα πολλοί νέοι μεταναστεύουν προς χώρες του εξωτερικού αναζητώντας θέσεις εργασίας εν αναλογία των προσόντων τους τότε αντιλαμβάνεται κανείς ευκρινώς το μέγεθος του οριζόμενου προβλήματος.

Η Αριστερά του κ. Τσίπρα δεν το έχει κρύψει. Είναι μέσα στα ιδεολογικά της προτάγματα αλλά έχει πιθανόν και την πολιτική βούληση, να νομιμοποιήσει οικονομικούς πρόσφυγες μη συνυπολογίζοντας ούτε τον αριθμό θέσεων εργασίας της χώρας υποδοχής ούτε την πολιτισμική συνάφεια των ομάδων αυτών ως προς τον γηγενή πληθυσμό. Με λίγα λόγια είναι παραπάνω από ενεδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να επιδιώξει την αλλαγή της εθνολογικής σύνθεσης της χώρας ακολουθώντας το «επιτυχημένο» υπόδειγμα άλλων Σοσιαλιστικών κομμάτων της Ευρώπης. Άλλωστε η νομιμοποίηση μεταναστών και η παροχή δικαιώματος ψήφου σε αυτούς αποκωδικοποιείται αυτόματα ως ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι λογικό αλλά και παγκοσμίως καταγεγραμμένο ότι οι μετανάστες πρώτης γενιάς ψηφίζουν Αριστερά διότι όσοι ασπάζονται τον Συντηρητικό χώρο αντιδρούν σε τέτοιου είδους μεθοδεύσεις που απειλούν την εθνική κυρίαρχη κουλτούρα.

Είτε έχει έρθει για πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε όχι, υπάρχουν άνθρωποι που χρόνια τώρα βρισκόμαστε στην Αντίσταση. Στην Αντίσταση έναντι μίας απεθνοποιημένης κοινωνίας με κρατικιστικό πρόσημο. Είμαστε οι άνθρωποι που τολμάμε να πούμε μία κουβέντα παραπάνω ασχέτως εάν οι όμορφοι διανοούμενοι της δήθεν εστέτ αριστοκρατίας ποιούν μονίμως τη νήσσαν, είτε διότι τους ενδιαφέρει μόνον η περιουσία τους, είτε επειδή προβαίνουν μόνον σε ασκήσεις «ιδεολογικού αυνανισμού» κρίνοντας αφ υψηλού το τί είναι και το τί δεν είναι συνεπές. Κάποιες φορές μας λένε κομματόσκυλα και κάποιες άλλες ακροδεξιούς.

Υπάρχει μία καθοριστική διαφορά όμως σε σχέση με όλους αυτούς. Εμείς θα μπούμε στην μάχη και ενεργητικά θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την κοινωνία που μας παραδόθηκε καλύτερη. Είμαστε πιστοί στη διαχρονική συμβολή του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Και θα ξαναδώσουμε τον όρκο που έδωσαν οι αρχαίοι Αθηναίοι Έφηβοι, φωνάζοντας την τελευαταία πρόταση : «καί ἰερά τά πάτρια τιμήσω».