No freedom of choice zone

Η παρέμβαση του Δημήτρη  Χριστόπουλου,  Αντιπροέδρου της Διεθνούς Ομοσπονδίας Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στην εκδήλωση που οργάνωσε το βιβλιοπωλείο  free thinking zone ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπη.

Ο κ. Χριστόπουλος δεν έκανε αυτή τη παρέμβαση για να υπερασπιστεί κάποιο Ανθρώπινο Δικαίωμα όπως θα δικαιολογούσε ο τίτλος του. Έκανε μια παρέμβαση για να καταδικάσει ένα Ανθρώπινο Δικαίωμα.

Στη φιλελεύθερη κοινωνία του κ. Χριστόπουλου, οι πολίτες μάλλον δεν έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν τα αγαθά που προτίθενται να διαθέσουν. Όταν μάλιστα ένα συγκεκριμένο βιβλιοπωλείο τόλμησε να προτάξει αυτό το δικαίωμα, στιγματίστηκε από τον κύριο Αντιπρόεδρο πως βλέπει τα πράγματα με μια επικίνδυνη λογική και η επιλογή του αυτή είναι προάγγελος κακών. Φαντάζομαι όλοι οι υπόλοιποι βιβλιοπώλες  για να μην θεωρηθούν εξίσου επικίνδυνοι (καθώς μια τέτοια κατηγορία προερχόμενη από ένα άνθρωπο που κατέχει αυτό το τίτλο αποκτά βαρύνουσα σημασία) θα νιώσουν την υποχρέωση να διαθέσουν αυτό το βιβλίο. Γιατί στην εποχή Χριστόπουλου, οι βιβλιοπώλες δεν έχουν δικαίωμα να σκέφτονται ελεύθερα και να επιλέγουν με γνώμονα τη δημοφιλία, την σπανιότητα, την τιμή, την  ποιότητα ή ακόμα και την αισθητική των βιβλίων, αλλά σαν υπάλληλοι σούπερ μάρκετ (η σύγκριση προέρχεται από την παρέμβαση του) πρέπει μονάχα να παραλαμβάνουν το εμπόρευμα και απλά να το τοποθετούν στα ράφια (Αρκεί το προϊόν να έχει εγκριθεί από τον ίδιο).

Ο κ. Χριστόπουλος θεωρεί πως η επιλογή ενός Βιβλιοπωλείου να μην διαθέσει το συγκεκριμένο βιβλίο παραβίασε το δικαίωμα του να το αποκτήσει (αν και τα χιλιάδες αντίτυπα που πουλήθηκαν μόλις τη πρώτη μέρα κυκλοφορίας αποδεικνύουν πως δεν ήταν και τόσο δύσκολο να το ...βρεις) και να το προσθέσει στη μεγάλη συλλογή εγκληματιών που στολίζει τη βιβλιοθήκη του. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον κ. Χριστόπουλο σε θεσμικό ρόλο να υποχρεώνει στη πράξη τα βιβλιοπωλεία να πωλούν Κουφοντίνα και γιατί όχι να υποχρεώσει όλους εμάς να τον διαβάσουμε.

Επιλογή του κ. Χριστόπουλου να αγαπά συγγραφείς που δεν θεωρούν ότι η πένα είναι πιο ισχυρή από το ξίφος αλλά χρησιμοποιούν και τα δύο για να πετύχουν το σκοπό τους. Επιλογή του Εκδοτικού Οίκου Λιβάνη να εκδώσει το βιβλίο ενός εγκληματία και όχι για παράδειγμα κάποιο από τα έργα του Ludwig Von Mises που παραμένουν μη διαθέσιμα για τον Ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Επιλογή και του εγκληματία να θησαυρίσει εξιστορώντας τα εγκλήματα του.  

Σε αυτή τη χώρα των άκρων φαίνεται πως η ελεύθερη σκέψη και τα ελεύθερα δικαιώματα χειραγωγούνται από αυτούς που υποτίθεται πως τα υπερασπίζουν. Έτσι μια φιλελεύθερη κυβέρνηση πριν μερικά χρόνια θεωρούσε επικίνδυνους όσους επέλεγαν να προβάλλουν τον λόγο των τρομοκρατών και σήμερα ο αντιπρόεδρος της Διεθνούς ομοσπονδίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου θεωρεί επικίνδυνους όποιους επιλέγουν να μη το κάνουν.

Η αλήθεια όμως είναι πως αυτή η παρέμβαση και διάδοση της δεν έγινε ποτέ για να προστατευτεί η ελευθερία του λόγου. Αρκετά με την υποκρισία αυτή. Γιατί αν είχε γίνει για αυτό το λόγο τότε δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο να φανταστούμε τον κ. Χριστόπουλο να κάνει μια ακριβώς παρόμοια παρέμβαση για ένα βιβλίο που είχε γράψει κάποιος εγκληματίας διαφορετικής πολιτικής ιδεολογίας, το ίδιο site να προβάλλει περήφανα αυτή τη παρέμβαση και τους ίδιους ανθρώπους να την μοιράζουν στα social Media με εγκωμιαστικά σχόλια.