Τα ορφανά του Τσάβες

Ως σημερινός 25άρης μεγάλωσα, όπως και οι περισσότεροι νέοι της γενιάς μου, με τα πολυπαιγμένα ντοκιμαντέρ του Εξάντα, του Κούλογλου και λοιπών αριστερών διανοούμενων και διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Κεντρικό θέμα στα περισσότερα από αυτά: η επαναστατική, αντιιμπεριαλιστική και σοσιαλιστική Λατινική Αμερική που παρά τις συνεχείς προσπάθειες των Αμερικανών κατάφερνε να αντισταθεί στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Αν ρωτούσατε τον οποιονδήποτε πολιτικοποιημένο 15άρη, θα σας μιλούσε μόνο με θαυμασμό, αγνή πίστη και σεβασμό για λαοπρόβλητους πολιτικούς όπως ο Φιντέλ Κάστρο, ο Τσε Γκεβάρα και ο Ούγκο Τσάβες.

Φυσικά, ωριμάζοντας, καταλαβαίνει κανείς πως τα παραπάνω είναι παραμύθια για μικρά (;) παιδιά. Πίσω από το προσωπείο του σοσιαλιστικού παραδείσου κρύβεται η φτώχεια, η καταπίεση και η πλήρης απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Πίσω από τα μπλουζάκια του Τσε βρίσκονται τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ομοφυλοφίλων κι οι μαζικές εν ψυχρώ εκτελέσεις αντιφρονούντων. Πίσω από τους πύρινους αντικαπιταλιστικούς λόγους του Κάστρο κρύβονται εκατοντάδες πολιτικοί κρατούμενοι, η απόλυτη φίμωση της ελευθερίας του λόγου και η ανισότητα υπέρ της κομματικής νομενκλατούρας. Η υποτιθέμενη αναδιανομή του πλούτου από τον αποτυχημένο πραξικοπηματία και μετέπειτα πρόεδρο της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες, είχε ως πρώτο ευνοηθέντα τον ίδιο και την οικογένειά του που πλούτισαν κατά εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια. Ο σοσιαλιστικός παράδεισος σε όλο του το μεγαλείο.

Τελευταίο επεισόδιο στην μακρά ιστορία της αριστερής καταπίεσης των λατινοαμερικανικών λαών είναι οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις κατά του προέδρου Μαδούρο, πρώην οδηγό λεωφορείου, μεγαλοσυνδικαλιστή, με μόνο προσόν την ιδιότητά του ως δεξί χέρι του Τσάβες. Η φαυλότητα του καθεστώτος έχει διαλύσει την οικονομία, ο πληθωρισμός καλπάζει με διψήφιο αριθμό, η εγκληματικότητα έχει φτάσει στα ύψη (ένας άνθρωπος δολοφονείται περίπου κάθε 21 λεπτά!) και οι ελλείψεις σε βασικά προϊόντα αυξάνονται συνεχώς. Αίτημα των χιλιάδων νέων και φοιτητών διαδηλωτών: περισσότερη ασφάλεια, λιγότερη διαφθορά και αξιοκρατία. Φωνάζουν «Αρκετά σας ανεχτήκαμε». Η απάντηση της κυβέρνησης: βία, καταστολή και δολοφονίες των διαδηλωτών από παρακρατικούς και συλλήψεις των πολιτικών αντιπάλων.  Ο Μαδούρο απειλεί πως θα τσακίσει όποιον συμμετέχει στις διαδηλώσεις και πως ο φασισμός (sic) δεν θα περάσει, κλείνοντας το μάτι στους "collectivos" του να λάβουν δράση. Αν κάτι μας θυμίζουν όλα αυτά είναι το μεταπολεμικό δεξιό παρακράτος που δρούσε στην Ελλάδα.

Αντίθετη σε αυτό βρισκόταν η εγχώρια αριστερά, η οποία φαίνεται πως έχει αφήσει πίσω της τις όποιες αξίες περί ελευθερίας, δημοκρατίας και ισότητας. Για τα γεγονότα στην Βενεζουέλα, ο δήθεν ευαισθητοποιημένος ΣΥΡΙΖΑ μιλάει ανοιχτά για ένταση από μερίδα ακραίων στοιχείων της αντιπολίτευσης (ακραίοι φοιτητές που τους αξίζει να δολοφονούνται πισώπλατα), υποκινούμενη βία (από 21χρονα μοντέλα που χάνουν την ζωή τους σε διαδηλώσεις) και για ιμπεριαλιστική εξάρτηση (μόνο αμερικανοκινούμενοι μπορούν να χαρακτηριστούν οι πολίτες που βλέπουν τους παρακρατικούς τσαβίστας να σπάνε την πόρτα του σπιτιού τους).

Συμπερασματικά, παρά την υποτιθέμενη αριστερή ευαισθησία και την αντικατασταλτική ρητορική, είναι ξεκάθαρο πως ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει την αριστερή μπότα του παρακράτους. Επικροτεί την πάταξη της διαφορετικής άποψης και των ειρηνικών διαδηλώσεων των αντιπάλων του σοσιαλισμού. Μόνο προσχηματικά υπερασπίζεται αυτές τις ελευθερίες για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των νέων (και μέχρι να πάρει την εξουσία). Αλήθεια, οι νέοι στο κόμμα αυτό με ποιον συντάσσονται, με την εξουσία και τον στρατό, ή τους φοιτητές; Γιατί σιωπούν μπροστά στα εγκλήματα αυτά; Γιατί δεν αντιδρούν για τα γεγονότα στην Βενεζουέλα που ζει τον δικό της, αιματηρότερο, Δεκέμβρη αλλά προτιμούν να κρύβονται πίσω από την ηγεσία του κόμματος;

Μόνο θλίψη κι απογόητευση.