Στο χώρο των ΜΜΕ η μεγαλύτερη φούσκα δεν είναι ο αριθμός των καναλιών ή των εφημερίδων, αλλά ο trendy σοσιαλφιλελευθερισμός που εκφράζεται από άτομα όπως ο Σταύρος Θεοδωράκης.
Η τελευταία εκπομπή Πρωταγωνιστές στο Mega με τον Σταύρο Θεοδωράκη ασχολήθηκε με το θέμα της φούσκας στην ελληνική κοινωνία. Περιττό να σημειώσουμε ότι η εκπομπή αντιμετώπισε το θέμα της ελληνικής φούσκας ακολουθώντας πιστά τις προδιαγραφές του σοσιαφιλελεύθερου δόγματος, συμπηκνώνοντας το θέμα σε σκυλάδικα, ακριβά αυτοκίνητα, ποδόσφαιρο, Θεσσαλονίκη, πιστωτικές κάρτες και τράπεζες.
Το θέμα της ελληνικής φούσκας παρουσιάστηκε ως επί το πλείστον ως μια μέθη στην οποία ο λαουτζίκος παραδόθηκε χάνοντας εντελώς την αίσθηση ορίων και συνεπειών. Εδώ να πούμε ότι η παραπάνω εικόνα είναι ανακριβής μόνο στο βαθμό που δεν περιλαμβάνει και άλλες σημαντικές πτυχές της ελληνικές φούσκας, πτυχές που εάν ετύχαναν στοιχειώδους ανάλυσης θα έφερναν σε πολύ δύσκολη θέση τον κ. Θεοδωράκη και τα πιστεύω του.
Καταρχήν λείπει από την εκπομπή αυτό που θα λέγαμε ηγεσία του τόπου. Λείπει επίσης και αυτό που θα ονομάζαμε σοβαρή δημοσιογραφία. Ας μην ξεχνάμε ότι μαζί με τα σκυλάδικα που έκλεισαν, ο Έλληνας φορολογούμενος θέλοντας και μη αναγκάστηκε να καλύψει και τα χρέη του Μεγάρου Μουσικής. Δεν αναφέρω το συγκεκριμένο περιστατικό για λόγους ταξικής δικαιοσύνης, αλλά απλούστατα για να επισημάνω ότι η φούσκα ήταν ένα φαινόμενο που αγκάλιασε όλες τις τάξεις και όλες τις πτυχές της ελληνικής πραγματικότητας.
Η σημερινή ελληνική κρίση δεν είναι αποτέλεσμα μιας έκρηξης χρέους από πιστωτικές κάρτες και σκάρτα στεγαστικά δάνεια. Οι Έλληνες και η ελληνική οικονομία σήμερα υποφέρουν λόγω της έκρηξης του κρατικού χρέους και μιας οικονομίας που αδυνατεί να παράγει τα στοιχειώδη για την επιβίωση της χώρας.
Σε αυτή την φούσκα σημαντικές ομάδες του τόπου, όπως οι διανοούμενοι και οι δημοσιογράφοι, όχι μόνο δεν αντιστάθηκαν, αλλά συνέβαλαν τα μέγιστα για την πραγμάτωσή της. Θα είναι δύσκολο να βρει κάποιος σε μια δημοκρατική κοινωνία τον απίστευτα υψηλό βαθμό συναίνεσης και ιδεολογικής ομοιογένειας που θα βρει κάποιος στην Ελλάδα στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Μπορεί οι πολιτικοί και δημοσιογραφικοί καυγάδες να είναι έντονοι και ακραίοι, αλλά θα είναι ουσιαστικά κόντρες μεταξύ φατριών και προσώπων και μόνο επιδερμικά ιδεολογικού χαρακτήρα και φύσης. Στην εποχή της μεταπολίτευσης η ιδεολογία δεν θα είναι η αιτία αλλά το πρόσχημα της σύγκρουσης.
Το ερώτημα δεν θα είναι αν θα πρέπει να έχουμε μεγάλο και παρεμβατικό κράτος αλλά αν αυτό το κράτος θα στελεχώνεται από πράσινους ή μπλε. Όσοι ιδεολογικά θα τολμήσουν να αντισταθούν στο κυρίαρχο δόγμα του μεγάλου κράτους θα βρεθούν αργά ή γρήγορα εκτός κοινοβουλίου. (βλ. Ανδριανόπουλος, Μάνος)
Ένα από τα βασικά δημιουργήματα της μεταπολιτευτικής φούσκας θα είναι και ο λεγόμενος σοβαρός δημοσιογράφος. Ο “σοβαρός” δημοσιογράφος που πάντοτε θα αναμασά την συμβατική σοφία της εποχής, που θα αναρωτιέται μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση αν ήρθε το τέλος της μεταπολίτευσης, που θα αναγνωρίζει τα ανερχόμενα πρόσωπα της πολιτικής, που τυχαίως πάντα θα είναι τα πρώτα στις δημοσκοπήσεις, και που θα βλέπει μια νέα Ελλάδα με το ευρώ ώσπου να γίνει μια Ελλάδα της φούσκας με το ευρώ.
Ο “σοβαρός” δημοσιογράφος θα έχει ως σταθερές του την προσήλωση του στο μεγάλο κράτος και στα κοινωνικά ιδεώδη της “δημοκρατικής” αριστεράς, έξω οι παπάδες και εθνική ταυτότητα, μέσα λαθρομετανάστες και πολυπολιτισμικότητα. Η όποια παρέκκλιση από την μεταπολιτευτική ορθοδοξία θα χαρακτηρίζεται ως ακραία. Όσοι εναντιώνονται στον κρατισμό θα είναι κοινωνικά ανάλγητοι, όσοι αντιτίθoνται στην λαθρομετανάστευση ρατσιστές.
Ένας τέτοιος “σοβαρός” δημοσιογράφος είναι και ο Σταύρος Θεοδωράκης. Πρόθυμος να μας δείξει πως οι μικροαστοί συνδέονται με την φούσκα, πρόθυμος να μα δείξει το δέντρο αλλά όχι το δάσος που περιλαμβάνει και τον ίδιο. Γιατί μπορεί τα προηγούμενα χρόνια να έπεσαν πολλά γαρύφαλλα στα πόδια της Γαρμπής, να αγοράστηκαν πολλά ακριβά τζιπ και σπίτια, αλλά όλα αυτά δεν θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς την σοβαρή δημοσιογραφία τύπου Σταύρου Θεοδωράκη, που για τριάντα χρόνια προστάτευσε και προπαγάνδισε τον “κοινωνικά ευαίσθητο” δανειακό κρατισμό.
Θα ήταν καλό να δείτε πως το 2007 σε συνέντευξη του με τον τότε υπουργό οικονομικών, Γιώργο Αλογοσκούφη, ο κ. Θεοδωράκης δεν ασχολείται με καμία φούσκα, αλλά πιέζει για νέες κοινωνικές παροχές και μονιμοποίηση των συμβασιούχων.
Άλλες εποχές, άλλες φούσκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου