Το κόμματα της δραχμής και του ευρώ.

Το χειρότερο δίλημμα είναι αυτό που όντας δευτερεύουσας σημασίας προβάλλεται ως το κυρίαρχο ζήτημα της εποχής.

Θα πρέπει να διερωτηθεί ο μέσος πολίτης με ποιους από τους δύο πρέπει να πορευθεί;

Ναι το ευρώ βοήθησε την φούσκα του ελληνικού χρέους αλλά μήπως με την δραχμή πηγαίναμε πολύ καλύτερα; Δεν ήταν την δεκαετία του 80 με την δραχμή που σχεδόν τριπλασιάσαμε το χρέος μας μέσα σε μια οκταετία; Και δεν είναι ο πληθωρισμός και οι υποτιμήσεις μέσα εμμέσου φορολογίας που μάλιστα έκρυβαν καλύτερα την αποτυχία της πολιτικής τάξης;

Αν αύριο βγει η Ελλάδα από το ευρώ πως ακριβώς θα αγοράσουμε πετρέλαιο και τρόφιμα με δραχμές; Ήδη η Ρωσία και αρκετοί άλλοι μας κόβουν τις πιστώσεις επειδή γνωρίζουν ότι ίσως σύντομα δεν θα έχουμε ευρώ να τους πληρώσουμε.

Ποιος εγγυάται ότι στα μεγάλα αστικά κέντρα δεν θα υπάρξουν μεγάλες ταραχές; Ποιος μπορεί να να εγγυηθεί ότι το ελληνικό κράτος που δεν τα καταφέρνει τώρα, θα επιβάλλει τον νόμο και την τάξη σε ολόκληρη την επικράτεια τότε; Τέλος ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι οι υπεύθυνες δυνάμεις θα υπερισχύσουν σε ένα τέτοιο σενάριο και όχι οι δυνάμεις που τώρα ευδοκιμούν σε συνθήκες χάους και αναταραχής;

Από την άλλη, η επιλογή του ευρώ δεν είναι χωρίς της παρενέργειες της. Ευρώ τώρα σημαίνει μνημόνιο. Αλλά όπως γράφτηκε εδώ στο ΜπλεΜήλο, «Το Μνημόνιο όχι μόνο δεν σταμάτησε αλλά , αντίθετα, επιτάχυνε τον κατήφορο της Ελλάδας προς την οικονομική ανελευθερία και τον κρατισμό. Συμφωνα, με το "Heritage Foundation" τα τελευταία δύο χρόνια οι ,ήδη κακοί, δείκτες οικονομικής ελευθερίας της χώρας μας, έχουν κατρακυλήσει πια σε τριτοκοσμικά επίπεδα.»

Ναι το μνημόνιο εμπεριέχει μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν, αλλά αυτό είναι το γραπτό κείμενο. Το μνημόνιο της πραγματικότητας είναι μία διαρκής διαπραγμάτευση της ελληνικής με την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη με σκοπό την πολιτική επιβίωση των μεν και των δε. Εξ ου και η συνεχής κατηφορική πορεία της Ελλάδας. Το ότι στο όνομα του μνημονίου αμαυρώνεται ταυτόχρονα και η όποια μεταρρυθμιστική προοπτική, αυτό απλά είναι ένα επιπλέον μπόνους για την αριστερά. Στο τέλος οι σκηνές χάους και βίας του σεναρίου της δραχμής θα έρθουν και με το ευρώ, μόνο που στην δεύτερη περίπτωση οι δυνάμεις της μεταρρύθμισης θα έχουν χάσει τα οποιανδήποτε ερείσματα τους στην ελληνική κοινωνία και η ήττα τους μπορεί να θεωρηθεί βεβαία.

Οπότε το δίλημμα ευρώ ή δραχμή ουσιαστικά είναι αν θέλουμε να ρίξουμε την ζαριά για καταστροφή τώρα ή να περιμένουμε αργότερα όταν τα πράγματα θα έχουν χειροτερέψει περισσότερο. Αυτό είναι το ψευτοδίλημμα που μας προσφέρουν τα κόμματα της δραχμής και του ευρώ.

Το πραγματικό δίλημμα όμως δεν είναι ευρώ ή δραχμή. Το πραγματικό δίλημμα που σήμερα οι Έλληνες πρέπει να αντιμετωπίσουν είναι αν τώρα που πεθαίνει ο κρατισμός, οφείλει η Ελλάδα να τον ακολουθήσει στην πορεία του προς στον κάτω κόσμο. Το δίλημμα το πραγματικό είναι αν θέλουμε να θυσιάσουμε την πατρίδα μας προς χάριν μιας ολοκληρωτικά αποτυχημένης ιδεολογίας. Το δίλημμα και πάλι είναι: Ελευθερία ή Θάνατος.
Αυτό είναι το δίλημμα που θα έπρεπε νυχθημερόν να θέτουν όλοι όσοι έχουν δημόσιο λόγο και τάσσονται υπέρ της μεγάλης αλλαγής που χρειάζεται η Ελλάδα.

Το παράδοξο της υπάρχουσας κρίσης είναι πως οι πιο αντιδραστικές δυνάμεις έχουν υφαρπάξει το λεξιλόγιο και την ρητορική της αντισυστημικής αλλαγής και ανατροπής και πως οι δυνάμεις της πραγματικής αλλαγής φαίνονται με κάθε μέρα που περνά όλο και περισσότερο με υποψήφιες Μαρίες Αντουανέτες.

Την ίδια στιγμή που ο κρατισμός καταρρέει έχεις την αριστερά στα ΜΜΕ να προπαγανδίζει τα ιδεώδη της για μια μεγάλη “αλλαγή” του πολιτικού σκηνικού και της κοινωνίας και ταυτόχρονα όλοι όσοι νομίζουν ότι είναι υπέρ των μεταρρυθμίσεων να αναλώνονται σε συζητήσεις για άρθρα του μνημονίου, ευρώ ή δραχμή και αν οι Έλληνες εξατομικευτήκαμε πριν 1000 χρονιά.

Εάν τώρα που ο κρατισμός καταρρέει δεν αρχίσουμε να μιλάμε για τα δικά μας ιδεώδη και τις μεγάλες μας επιδιώξεις, τότε πότε; Αν τώρα στα συντρίμμια της παλαιάς τάξης πραγμάτων δεν μπορούμε να υπερασπίσουμε το όραμα μιας Νέας Πολιτείας, τότε πως περιμένουμε οι Έλληνες να αφήσουν όλα όσα έχουν μάθει τα τελευταία τριάντα χρόνια και να μας ακολουθήσουν σε κάτι καινούργιο και διαφορετικό, όταν μάλιστα αυτή η αλλαγή επιβάλει μεγάλες θυσίες;
Πως μπορούμε να περιμένουμε ότι θα αλλάξουν τα πράγματα όταν βρισκόμαστε συνεχώς εγκλωβισμένοι στο επικοινωνιακό παιχνίδι της αριστεράς;
Εάν δεν δοθεί τώρα η μεγάλη ιδεολογική μάχη με την αριστερά, πότε ακριβώς είναι ο κατάλληλος καιρός;

Τώρα είναι ο καιρός των μεγάλων ιδεών, των μεγάλων οραμάτων και των μεγάλων διλημμάτων.
Το «ελευθερία ή θάνατος» επιστρέφει.