Δεν ξέρουμε ποια ακριβώς θα είναι η κατάληξη του δημοψηφίσματος που προτείνει ο κ. Παπανδρέου, αλλά μέχρι στιγμής έχει χρησιμέψει για να ξεκαθαρίσει αρκετά πράγματα στο πολιτικό τοπίο της χώρας.
Ο Μίμης Ανδρουλάκης είπε ότι “Εγώ αντίθετα κουβαλώ μια επιφύλαξη της δημοκρατικής αριστεράς προς δημοψηφίσματα που έχουν καισαρικό ή Γκωλικό χαρακτήρα του τύπου “ή εγώ ή το χάος”.” Γενικώς η αριστερά έχει μεγάλο πρόβλημα με τα δημοψηφίσματα μιας και η όλη ιδεολογία της βασίζεται στην ιδέα ότι η γραφειοκρατεία γνωρίζει καλύτερα τι είναι το καλό και αναγκαίο για τις “μάζες”. Καμία έκπληξη εδώ.
Κάπου εκεί κοντά βρίσκεται και το υπόλοιπο της ελληνικής πολιτικής τάξης το οποίο μετά από διαδοχικές και αλλεπάλληλες αποτυχίες για δεκαετίες τώρα, ποτέ δεν χάνει την πίστη του στις ικανότητες του να αποφασίζει χωρίς τους πολίτες για τους πολίτες. Βλέπετε για την ελληνική πολιτική τάξη υπάρχει ένα κοινωνικό συμβόλαιο μεταξύ αυτής και των Ελλήνων πολιτών. Οι Έλληνες πολίτες σε αντάλλαγμα για παροχές και διορισμούς δίνουν το ελεύθερο στην πολιτική τάξη να παίρνει αποφάσεις, όπως αυτές που επηρεάζουν την εθνική κυριαρχία, χωρίς να έχει πρώτα την συμφωνία της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών.
Φαντασθείτε τι θα είχε γίνει αν είχαμε κάνει δημοψήφισμα για την ένταξη μας στην ΕΟΚ είπε η κ. Μπακογιαννή. Το φαντάζομαι. Οι πολίτες θα είχαν ψηφίσει όχι και σήμερα σε οικονομικό επίπεδο θα είμαστε σε καλύτερα θέση. Δεν θα είχαμε το χρέος που έχουμε σήμερα γιατί κανείς δεν θα μας είχε δανείσει ως σαν να είμαστε Γερμανία. Οι επιδοτήσεις δεν θα είχαν καταστρέψει την ελληνική γεωργία. Οι συνεχείς μεταβιβάσεις πλούτου από τους φορολογούμενους του βορρά δεν θα είχαν χρησιμοποιηθεί για τη συντήρηση μιας ανίκανης και διεφθαρμένης πολιτική τάξης και μιας κοινωνίας που είναι πλήρως εξαρτημένη από το κράτος νταντά. Δεν λέω ότι η ένταξη μας δημιούργησε όλα αυτά τα προβλήματα, τα επιδείνωσε όμως δραματικά.
Η ένταξη μας στην ΕΕ δεν μας έκανε περισσότερο Ευρωπαίους αλλά λιγότερο. Μπορεί η ελληνική πολιτική τάξη να κατανοεί ως ευρωπαϊσμό τις μπλε σημαίες με τα κίτρινα αστεράκια στο γραφείο τους, ή το γραφειοκρατικό τερατούργημα των Βρυξελλών ως το νέο ευρωπαϊκό όραμα, αλλά αυτό οφείλετε στην παντελή έλλειψη παιδείας και στο απίστευτο αίσθημα κατωτερότητας που τους διακατέχει ως πολιτική τάξη.
Αν ευρωπαϊσμός σημαίνει ελεύθερη οικονομία, μια κοινωνία πολιτών και όχι μαζών, μια κοινωνία με τάξη και ασφάλεια όπου κυβερνά ο νόμος, τότε η Ελλάδα από την ένταξη της στην ΕΕ (τότε ΕΟΚ) έχει κάνει αρκετά βήματα προς την αντίθετη κατεύθυνση, μεταλλασσόμενη σιγά σιγά σε μια ανατολίτικη κοινωνία και πλήρως εξαρτημένο προτεκτοράτο των Βρυξελλών.
Το ΚΚΕ, η Ελευθεροτυπία και λοιποί εκλαμβάνουν το δημοψήφισμα ως εκβιασμό. Εκβιασμός είναι μια υπαγορευμένη επιλογή μεταξύ δύο επιθυμητών αγαθών. Αλλά αν οι συμφωνίες με την ΕΕ είναι όπως λένε μια θεσμοθετημένη κλοπή εις βάρος του ελληνικού λαού, αν το ευρώ είναι καταστροφή, τότε γιατί το δημοψήφισμα είναι εκβιασμός και όχι λύτρωση;
Το ΚΚΕ, η Ελευθεροτυπία, οι αγανακτισμένοι, οι κουκουλοφόροι και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, έχουν συνηθίσει στην τσάμπα διαμαρτυρία όπου αυθαίρετα εναντιώνομαι σε διάφορες επιλογές χωρίς ποτέ να χρειάζεται να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των εναλλακτικών “επιλογών” που υποστηρίζουν. Τώρα που τους δίνεται η δυνατότητα να υπερασπιστούν και να επιβάλλουν τις θέσεις τους, εκλαμβάνουν την δυνατότητα ως εκβιασμό. Άλλο ένα κεφάλαιο της μεταπολιτευτικής παράνοιας.
Εδώ ο Τηλέμαχος Χορμοβίτης έχει περιγράψει τα προβλήματα με ένα Παπανδρεϊκό δημοψήφισμα. Σε αυτό να προσθέσουμε ότι ενώ μια μελλοντική συζήτηση για το αν θα πρέπει να παραμείνουμε στο ευρώ είναι καθόλα επιθυμητή και αναγκαία, αυτή την στιγμή η έξοδος δεν θα δημιουργούσε απλά μια βαθύτερη ύφεση, αλλά μια τραγική ανθρωπιστική κρίση μιας και η Ελλάδα δεν είναι Αργεντινή - δεν παράγουμε σχεδόν τίποτα και επομένως στην περίπτωση που επιστρέφαμε στην δραχμή δεν θα είχαμε την δυνατότητα να κάνουμε εισαγωγές τροφίμων, καυσίμων κτλ.
Πάντως η ιδέα του κ. Παπανδρέου είναι εξαιρετική εφόσον δεν λάβουμε υπ’ όψιν τις υπάρχουσες συνθήκες. Εάν είχε γίνει δύο χρόνια πριν και με έναν πρωθυπουργό που μπορούσε να χειριστεί την υπόθεση, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα τώρα.
Για την ώρα το μόνο που κατάφερε ήταν να φέρει στο προσκήνιο τα αντιδημοκρατικά ήθη και έθιμα των ευρωκρατών και της ελληνικής πολιτικής τάξης και το τσάμπα επαναστατισμό ενός μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου