Σταδιακή ή βίαιη προσαρμογή;

Tου Δημήτρη Καρυδάκη

Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες μιας απίστευτης δυστοκίας της κυβέρνησης και του πολιτικού συστήματος γενικότερα, να λάβει και να εφαρμόσει τα απαραίτητα μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους που περνά η χώρα.Παράλληλα ένα όργιο παραπληροφόρησης που κατευθύνεται από ειδικούς και μη έχει δημιουργήσει ένα ζοφερό κλίμα συνομωσιολογίας, αποκρύπτοντας την αλήθεια από τον ελληνικό λαό.Το αυτονόητο και η κοινή λογική έχουν εξοστρακιστεί δίνοντας χώρο στην λαϊκιστική αριστερά και δεξιά να βυσσοδομούν.

Η τρόικα επέλεξε τον δρόμο της σταδιακής προσαρμογής της χώρας, ο οποίος απαιτεί μακρύ δρόμο, κόπο , θυσίες καθώς και σταθερή θέληση και στιβαρή διακυβέρνηση.Με το υπάρχον πολιτικό προσωπικό και την διάταξη του πολιτικού συστήματος, καθώς και με τους συσχετισμούς δυνάμεων στην κοινωνία μια τέτοια μακρά προσπάθεια είναι αμφίβολο αν μπορεί να ευοδωθεί.Το πιο πιθανό είναι να περνάμε από κρίση σε κρίση, με μικρά διαλείμματα ηρεμίας, όπου η κυβέρνηση θα πέφτει σε κατάσταση απάθειας, ανίκανη να προχωρήσει τις όποιες αλλαγές.Το πρόσφατο παρελθόν άλλωστε απέδειξε του λόγου το αληθές. Θα παρομοίαζα την χώρα με ένα τοξικοεξαρτημένο άτομο, το οποίο πρέπει να απεξαρτηθεί και να σταθεί στα πόδια του χρησιμοποιώντας τις δικές του δυνάμεις. Υπάρχουν δύο σχολές σκέψης:α)εκείνη που πρεσβεύει την σταδιακή απεξάρτηση, χορηγώντας μικρότερες ποσότητες του εξαρτησιογόνου ή διαφοροποιώντας το και β) εκείνοι που προτιμούν την απότομη διακοπή και το σοκ, που αυτή προκαλεί ελπίζοντας στην αντίδραση που προκαλεί η βίαιη δράση.

Στην περίπτωση της χώρας μας τα νέα δάνεια της τρόικας πηγαίνουν σε δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι η εξυπηρέτηση των τόκων και των ομολόγων που λήγουν και η δεύτερη η κάλυψη του πρωτογενούς ελλείμματος του προυπολογισμού, το οποίο οι κυβερνήσεις αδυνατούν να μειώσουν δραστικά, περικόπτοντας κρατικές δαπάνες. Αντιθέτως προσπαθούν να το μειώσουν αυξάνοντας τους φόρους.Ακόμα όμως και να κατάφερναν να εισπράξουν τους υπέρογκους φόρους καταστρέφοντας τον ιδιωτικό τομέα, πάλι εικονική και προσωρνή θα ήταν η μείωση, εφόσον η γενεσιουργός αιτία του ελλείμματος παραμένει σε ισχύ.Ετσι ανακυκλώνεται το πρόβλημα, το βαρέλι δεν έχει πάτο και το ένα πακέτο βοήθειας θα διαδέχεται το άλλο χωρίς ελπίδα.Είναι σαν το μαρτύριο της σταγόνας .Αυτά λοιπόν είναι τα δεδομένα μέχρι σήμερα με την υπάρχουσα κατάσταση και το συγκεκριμένο πολιτικό δυναμικό.Αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά στις νοοτροπίες, τις αντιλήψεις και το γενικότερο στάτους, η συγκεκριμένη συνταγή θα καρκινοβατεί, και για πολλά χρόνια η κρίση θα σοβεί.

Υπάρχει όμως και η άλλη λύση (την οποία προσωπικώς θα επέλεγα) και δεν είναι άλλη από το" ελεγχόμενο" σόκ. Τι εννοώ με αυτό : Η τρόικα χωρίς μεγάλη βλάβη του τραπεζικού συστήματος εγχώριου και ξένου, θα μπορούσε να περιορίσει την χρηματοδότηση μόνο στη εξυπηρέτηση των τόκων και των ομολόγων που λήγουν.Δεδομένης της αδυναμίας της κυβέρνησης να βγεί στις αγορές, η περαιτέρω διατήρηση του ελλείμματος θα ήταν αδύνατη.Αυτό θα επέφερε ένα σοκ στην ελληνική κοινωνία και μια βίαιη προσαρμογή της χώρας στα πραγματικά μεγέθη της οικονομίας. Θα ήταν πιο αποτελεσματικό ή θα οδηγούσε σε ανατροπές προς την λάθος κατεύθυνση; Προσωπικώς πιστεύω ότι οι Ελληνες αντιδρούν καλύτερα μετά από μια βίαιη και τραυματική εμπειρία.Η ιστορία μας άλλωστε είναι γεμάτη από τραυματικά γεγονότα τα οποία ακολούθησαν περίοδοι εθνικής και οικονομικής ανάτασης.Το ένστικτο αυτοσυντήρησης άλλωστε, πάντα σε οδηγεί να αναζητήσεις στις δυνάμεις σου την σωτηρία που δεν σου εξασφαλίζουν οι άλλοι.Το ένστικτο δε αυτοσυντήρησης του Έλληνα ειναι πολύ ισχυρό αποδεδειγμένα. Δεν θα είχαμε δα 2500 χρόνων ιστορία αν συνέβαινε το αντίθετο!