Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, αλλά είναι σίγουρο ότι δεν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για έκπληξη.
- Μια πολιτική τάξη που γαλουχήθηκε στο να ξοδεύει χρήματα χωρίς φόβο και με πολύ πάθος είναι φυσικό να μην μπορεί να διανοηθεί ότι πρέπει να προχωρήσει στην δραστική μείωση δαπανών - έστω και αν η συγκεκριμένη αδυναμία οδηγήσει την πατρίδα σε κατάρρευση.
- Μια ευρωπαϊκή γραφειοκρατεία που δεν έχει σχέση με την παραγωγή και τον ιδιωτικό τομέα είναι φυσικό να μην την ενδιαφέρει για το πως η ελληνική κυβέρνηση προγραμματίζει να πετύχει τους δημοσιονομικούς της στόχους.
- Μια κοινωνία που εκπαιδεύτηκε στο πως να διεκδικεί και όχι στο πως να παράγει και να δημιουργεί είναι φυσικό να βλέπει την το τέλος του τζάμπα και της δημοσιοϋπαλληλίας ως το πρόβλημα και όχι ως την αιτία του προβλήματος.
Και οι τρεις πρωταγωνιστές του δράματος θα συνεχίσουν να παίζουν του ρόλους που έχουν μάθει να παίζουν έστω και αν οι συνθήκες που αντιμετωπίζουν σήμερα είναι ριζικά διαφορετικές και επιβάλλουν εντελώς διαφορετικές δράσεις και συμπεριφορές.
Όταν πολλές φορές αναλογιζόμαστε κάποιο ιστορικό γεγονός και αναρωτιόμαστε πως είναι δυνατόν κανείς να μην βλέπει την επερχόμενη καταστροφή, νομίζουμε ότι οι άνθρωποι μιας άλλης εποχής δεν ήταν όσο πεφωτισμένοι, λογικοί και ενημερωμένοι όπως εμείς.
Δυστυχώς, όμως, όπως πολύ σωστά έχουν επισημάνει πολλοί συντηρητικοί διανοητές, η ανθρώπινη φύση είναι σταθερή και με όλες τις αντινομίες, περιορισμούς και αδυναμίες της δημιουργεί κατά περιόδους μεγάλες κρίσεις.
Τι κρίμα που δεν είχαμε την ευκαιρία να διαβάσουμε για την σημερινή κρίση σε κάποιο βιβλίο - θα γελάγαμε με το πόσο μικροί φαίνονται πολλές φορές οι άνθρωποι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου