Πολλές φορές έχουμε σημειώσει ότι η αδυναμία της αριστεράς να εκμεταλλευτεί την παρούσα κρίση για πολιτικά οφέλη είναι αποτέλεσμα της απαξίωσης της από την ελληνική κοινωνία. Αλλά μιας και η ήττα της Ελλάδας που ζούμε σήμερα είναι αποτέλεσμα της μεταπολιτευτικής νίκης της αριστεράς, γιατί ο δεξιός ή φιλελεύθερος χώρος επίσης δεν έχει πολιτικά οφέλη;
Το ερώτημα είναι γιατί ο πολιτικός χώρος που ιδεολογικά αντιστρατεύεται το καθεστώς της μεταπολίτευσης δεν φαίνεται να μπορεί να σηκώσει κεφάλι τώρα που το μεταπολιτευτικό κράτος της αριστεράς καταρρέει.
Μέρος της απάντησης μπορεί να βρεθεί σε δύο πρόσφατα γεγονότα σε αυτό εδώ το χώρο.
1. Το Σάββατο σε μια ανάρτηση για την διαφορά μιας αριστερής και μιας δεξιάς αναδιάρθρωσης έβαλα και μια σύνδεση με την εξαιρετική ομιλία του Μάκη Βορίδη στην Βουλή που ήταν σχετική με το θέμα.
Η σύνδεση με την ομιλία Βορίδη πυροδότησε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση στο facebook. Εκεί μάθαμε ότι πλέον ο Βορίδης από πατριώτης έγινε προδότης γιατί στηρίζει την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και γιατί αφήνει την Ελλάδα στο έλεος των τοκογλύφων. Μπήκε στην Βουλή και χάθηκε η πατριωτική φωνή του.
Όταν ρωτήσαμε τι θα έκαναν τον Μάιο του 10 μας είπαν ότι πρόκειται για ψευτοδίλημμα. Εξάλλου “από τις χημειοθεραπείες δεν γλίτωσε κανείς, Οι κερδισμένοι είναι πάντα οι φαρμακευτικές εταιρείες!”
2. Την Κυριακή ο Δημητρης Ζεγγίνης είχε μια άλλη ανάρτηση που έκανε την φοβερή και τρομερή διαπίστωση ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν “είναι τέρας της αποκαλύψεως.” Το τι επακολούθησε μπορείτε να το δείτε στα σχόλια της συγκεκριμένης ανάρτησης. Περιττό να πω ότι οι “πεφωτισμένοι” και πλήρως “εξευρωπαϊσμένοι” φιλελεύθεροι μάλλον θεωρούν τον χαρακτηρισμό “τέρας της αποκαλύψεως” υπερβολικά κολακευτικό για τον Αντώνη Σαμαρά.
Οι αντιδράσεις σε αυτές τις δύο αναρτήσεις πιστεύω είναι μέρος της απάντησης γιατί αυτό που χονδρικά λέμε χώρος της κεντροδεξίας, πάσχει την ώρα που θα έπρεπε να μεγαλουργεί.
Στην περίπτωση της ανάρτησης με τον Βορίδη είχαμε μια έκρηξη της λαϊκιστικής δεξιάς. Στην άλλη περίπτωση με τον Σαμαρά είχαμε μια έκρηξη ενός ελιτίστικου φιλελευθερισμού που έχει αναπτυχθεί στην Ελλάδα.
Και οι δύο τάσεις είναι μια πάρα πολύ κακή απάντηση στη μεταπολιτευτική κυριαρχία της αριστεράς. Και οι δύο τάσεις είναι θλιβερά προϊόντα ενός ιδιότυπου πολιτικού ραγιαδισμού απέναντι στην αριστερά.
Η κάθε μία αντιγράφοντας το χαρακτηριστικό της αριστεράς που την κάλυπτε κοινωνικά προσπάθησε να κλέψει λίγο από την πολιτική γοητεία και παντοδυναμία της αριστεράς.
Η αριστερά δεν έχει πρόβλημα να φοράει και τα δύο προσωπεία ταυτοχρόνως. Έτσι η κ. Μπιρμπίλη αντιτίθεται στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, κλείνει την πόρτα στα μούτρα στην τρόικα και ταυτόχρονα υπερασπίζεται πολιτικές που θα επιβάλλουν στους ιθαγενείς τον τρόπο ζωής που επιτάσσει ο οικο-ταλιμπανισμός.
Ο δε Γιώργος λεφτά-υπάρχουν Παπανδρέου από την μια ρίχνει τα χάλια της Ελλάδας στο διεθνές κεφάλαιο που συνεχώς υποσκάπτει την μικρά πλην τίμια ελληνική σοσιαλιστική ουτοπία, από την άλλη είναι ένθερμος οπαδός της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Στο λεγόμενο χώρο της κεντροδεξιάς ή, τέλος πάντων, ότι βρίσκεται στα δεξιά του ΠΑΣΟΚ η επιλογή κάποιου είναι μεταξύ μιας λαϊκιστικής δεξιάς και ενός ελιτίστικου φιλελευθερισμού.
Αυτό το ιδιαίτερα φτωχό φάσμα επιλογών εξηγεί σε ένα σημαντικό βαθμό ότι στην περίοδο που καταρρέει το οικοδόμημα της αριστεράς δεν κερδίζει ο χώρος της δεξιάς.
Γιατί οι Έλληνες πολίτες να επιλέξουν ένα πολιτικό χώρο που πάσχει από ανασφάλεια, κόμπλεξ κατωτερότητας, έλλειψη αυτοπεποίθησης, οράματος και που πάντα, με την μία ή άλλη εκδοχή, είναι ευχαριστημένος στο ρόλο του κομπάρσου στο θίασο της αριστεράς;
Μακάρι κάποτε να έχουμε μια Νέα Δεξιά που θα ξέρει τι θέλει και τι είναι, που θα θέλει να γκρεμίσει το μεταπολιτευτικό τερατούργημα και να οικοδομήσει μια νέα πολιτεία, που θα λέει τις σκληρές αλήθειες στους Έλληνες πολίτες και ταυτόχρονα δεν θα τους αντιμετωπίζει ως υπηκόους υπό την πεφωτισμένη δεσποτεία της, αλλά θα τους αντιμετωπίζει ως ελεύθερους Έλληνες πολίτες.
Τότε ο δρόμος δεν θα γίνει πιο εύκολος, αλλά επιτέλους θα έχει προορισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου