Παραδόξως όμως, η συνέπεια των δύο αυτών προβλέψεων μας φέρνει κοντά με το ΚΚΕ και την λεγόμενη παλαβή αριστερά, αφού και εμείς και αυτοί πιστεύουμε ότι κάποιου τύπου στάση πληρωμών είναι θετική για την χώρα. Υπάρχει όμως μια πολύ κρίσιμη διαφορά. Εμείς πιστεύουμε ότι η αναδιάρθρωση (με όρους αγοράς) και η επακόλουθη πειθαρχία που θα φέρει η ίδια η αγορά είναι ο μοναδικός δρόμος για σοβαρές μεταρρυθμίσεις στην χώρα. Αντίθετα οι κρατιστές βλέπουν την στάση πληρωμών σαν μέσο για να μην αλλάξει τίποτα στην παρασιτοκρατία που νέμεται την χώρα.
Πιο συγκεριμένα η δημοφιλής άποψη της αντίπερα όχθης υποστηρίζει πως η χώρα πρέπει να κηρύξει το χρέος ως επαχθές και να σταματήσει τελείως τις πληρωμές του χρέους ώστε να μην χρειαστεί να γίνουν άλλες μειώσεις δαπανών. Δύο προφανή προβλήματα σε αυτήν την άποψη είναι ότι:
- Η ανακήρυξη του χρέους σαν επαχθές είναι τελείως αδικαιολόγητη, αφού τα δάνεια αποφασίσθηκαν από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις για την σίτιση του δημόσιου τομέα.
- Η χώρα παρουσιάζει ακόμα πρωτογενές έλλειμμα, που σημαίνει ότι χωρίς δανεικά το υπάρχον σύστημα δαπανών δεν στέκει. Δεδομένου ότι τα έσοδα δεν μπορούν πια να αυξηθούν περαιτέρω (λόγω Laffer Curve), η μείωση των δαπανών θα πρέπει να γίνει έτσι κιαλλιώς, με ή χωρίς αποπληρωμή του χρέους.
- Η ανακήρυξη του χρέους σαν επαχθές είναι τελείως αδικαιολόγητη, αφού τα δάνεια αποφασίσθηκαν από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις για την σίτιση του δημόσιου τομέα.
- Η χώρα παρουσιάζει ακόμα πρωτογενές έλλειμμα, που σημαίνει ότι χωρίς δανεικά το υπάρχον σύστημα δαπανών δεν στέκει. Δεδομένου ότι τα έσοδα δεν μπορούν πια να αυξηθούν περαιτέρω (λόγω Laffer Curve), η μείωση των δαπανών θα πρέπει να γίνει έτσι κιαλλιώς, με ή χωρίς αποπληρωμή του χρέους.
Αξίζει όμως να σχολιάσουμε την εμμονή τους με μία μόνο κατηγορία δαπανών, τα τοκοχρεολύσια. Σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού, αυτά τα τοκοχρεολύσια είναι λιγότερο από το 20% των συνολικών κρατικών δαπανών. Με το υπόλοιπο 80% τι κάνουμε; Είναι όλες αυτές οι δαπάνες ανελαστικές και δίκαιες;
Δεν νομίζω.
Ας κοιτάξουμε τα δύο μεγαλύτερα κονδύλια του προϋπολογισμού για το 2010 που μαζί αποτελούν το 75% των συνολικών φορολογικών εσόδων.
Ας κοιτάξουμε τα δύο μεγαλύτερα κονδύλια του προϋπολογισμού για το 2010 που μαζί αποτελούν το 75% των συνολικών φορολογικών εσόδων.
Το πρώτο είναι οι «αποδοχές και συντάξεις» για τον στενό δημόσιο τομέα και είναι περίπου 20 δις για το 2010. Υποθέτοντας 700 χιλιάδες υπαλλήλους, φαίνεται πως ο μέσος ετήσιος μισθός είναι 25 με 30 χιλιάδες ευρώ. Αυτό που είναι παράλογο σε αυτήν την κατηγορία είναι όχι τόσο το ύψος των μισθών αλλά το πλήθος των εργαζομένων και η χαμηλή παραγωγικότητα τους. Δεν νομίζω να έχει κανείς αμφιβολία ότι το ίδιο έργο θα μπορούσε άνετα να παραχθεί ακόμα και εάν γινόταν μία μείωση 30% του προσωπικού.
Το δεύτερο κονδύλι είναι οι «Μεταβιβαστικές πληρωμές πλην εξόφλησης χρεών νοσηλ. ιδρυμάτων ΠΟΕ» και είναι και αυτό περίπου 20 δις. Είμαι της γνώμης ότι η ονομασία αυτής της κατηγορίας είναι εσκεμμένα γενική για να αποκρύψει αυτό που πραγματικά είναι: Ζημιογόνες ΔΕΚΟ και ασφαλιστικά ταμεία.
ΔΕΚΟ: Στις ΔΕΚΟ γίνεται μισθολογικό πανηγύρι. Το πρόβλημα εδώ είναι όπως στον στενό δημόσιο τομέα το πλήθος των εργαζομένων, η χαμηλή παραγωγικότητα τους, αλλά επίσης και το ύψος των μισθών. Για παράδειγμα, η μέση ετήσια αμοιβή εργαζομένου στον ζημιογόνο ΗΣΑΠ είναι 56 χιλιάδες, δηλ. υψηλότερη από την ετήσια αμοιβή πρύτανη ΑΕΙ. Σε πέντε από τις έντεκα ΔΕΚΟ το συνολικό μισθολογικό κόστος ξεπερνάει τα έσοδα. Το λιγότερο που θα πρέπει να γίνει είναι να επανέλθουν οι μισθοί στα επίπεδα του ιδιωτικού τομέα και να μηδενιστούν οι ζημιές. Ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι η άμεση ιδιωτικοποίηση τους.
Ασφαλιστικά ταμεία: Το άλλο, μεγαλύτερο , σκέλος στο κονδύλι των μεταβιβαστικών πληρωμών είναι οι επιχορηγήσεις στις μαύρες τρύπες των ασφαλιστικών ταμείων, δηλαδή κυρίως συντάξεις και περίθαλψη. Μια προσεκτική ματιά εδώ μας οδηγεί στην καρδιά της παθογένειας της ελληνικής οικονομίας. Ο λόγος που το κράτος επιδοτεί τα ασφαλιστικά ταμεία είναι ότι απλούστατα τα ταμεία δεν έχουνε αρκετά έσοδα για να στηρίξουν τις υποχρεώσεις τους. Τα νούμερα είναι αμείλικτα. Το σύνολο των συντάξεων σε όλα τα ταμεία (1) είναι 2,7 εκατομμύρια. Εάν προσθέσουμε και τους ανέργους, έχουμε ουσιαστικά 3,5 εκατομμύρια συντάξεις και επιδόματα (2), που θα πρέπει να πληρώνονται από τους 4,5 εκατομμύρια εργαζόμενους. Ακόμα χειρότερα, εάν υποθέσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία της εργασίας στο δημόσιο δεν προσφέρει στην πραγματική οικονομία, τότε ουσιαστικά έχουμε 3,7 εκατομμύρια εργαζομένους να συντηρούν 4,2 εκατομμύρια μισθούς και συντάξεις. Αυτό ονομάζεται παρασιτοκρατία και οδηγεί στην χρεοκοπία.
Από τα παραπάνω νομίζω γίνεται προφανές ότι το χρέος είναι ενδογενές. Δεν προήλθε ούτε από τα δημόσια έργα, ούτε από την παγκόσμια κρίση (που για κάποιο λόγο δεν επηρέασε άλλες χώρες με συμμαζεμένα δημοσιονομικά). Η κρίση του χρέους είναι αναπόδραστο αποτέλεσμα της παρασιτικής οργάνωσης της οικονομίας στην Ελλάδα όπου ομάδες του πληθυσμού συντηρούνται από το κράτος μέσω φορολογίας και δανεισμού.
Μία μείωση 30% στις δαπάνες των παραπάνω κονδυλίων σε συνδυασμό με μία αναδιάρθρωση με όρους της αγοράς, θα ήτανε αρκετή για την εξυπηρέτηση των τοκοχρεολυσίων κάθε χρόνο. Οι εναλλακτικές είναι είτε η καλαβριοποίηση της Ελλάδας μέσω μόνιμων επιδοτήσεων από τον ευρωπαϊκό βορρά, είτε η αλβανοποίηση με μια κομμουνιστική επανάσταση. Διαλέγουμε και παίρνουμε.
__________________________________________________
(1) Σχετικό άρθρο στην Καθημερινή εδώ. Σε αυτό το νούμερο προσθέτουμε και τις 400 χιλιάδες συντάξεις που πληρώνει απευθείας το δημόσιο
(2) Πιθανά υπάρχουν πολλοί που παίρνουν παραπάνω από μία σύνταξη, οπότε για τους σκοπούς αυτής της ανάλυσης μετράμε αριθμό συντάξεων και όχι συνταξιούχων
Τα περισσότερα στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν στο post προέρχονται από σχετική ανάλυση μελών του facebook group "Parasitocracy"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου