Aπό αγόρευση του μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τσάτσου στη Βουλή το 1947 όταν ψηφιζόταν το άρθρο 14 του Συντάγματος του 1952 για την ελευθερία του λόγου. Ο Κ.Τσάτσος που είχε τότε πρωτοεκλεγεί βουλευτής, υποστηρίζει πρότασή του να εξαιρεθούν ο κινηματογράφος, τα δημόσια θεάματα ,η φωνογραφία , η ραδιοφωνία και τα άλλα "παρεμφερή μέσα μεταδόσεως λόγου ή παραστάσεως" από τις εγγυήσεις της ελευθεροτυπίας (πρόταση που έγινε τότε δεκτή) :
"...η βασική διαφωνία (μας) είναι πού θα έχωμεν μείζονα εμπιστοσύνην. Προς την Πολιτείαν ή προς το άτομο; Αυτή είναι η βασική διαφωνία. Η άποψις η ιδική μου είναι υπέρ της Πολιτείας. Εμπιστεύομαι περισσότερο εις αυτήν , παρά εις το άτομο έναντι της Πολιτείας. Και επειδή ελέχθη ότι επηρεαζόμεθα από τας κρατούσας πολιτικάς συνθήκας, σας επαναλαμβάνω ό,τι υποστήριξα απ'αρχής, δηλαδή ότι η όλη σκέψις βασίζεται ουχί επί των σημερινών εξαιρετικών περιστάσεων, αλλά επί μιας γενικής τροπής της πολιτικής ζωής της Ευρώπης, η οποία είναι αδύνατον να χειραφετηθή από αυτόν τον αγώνα μεταξύ Πολιτείας και ατόμου. Είναι εν πρόβλημα το οποίον θα αποτελέση το κεντρικόν πρόβλημα του 20ου αιώνος. Και είναι το θέμα το πολιτικόν του άμεσου μέλλοντος."
[Πηγή : "Το Σύνταγμα και οι εχθροί του στη Νεοελληνική ιστορία 1800-2010" του συνταγματολόγου Νίκου Κ. Αλιβιζάτου, σελ. 371-2]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου