Μετά την πολιτικά ανεύθυνη καταψήφιση του Μνημονίου και τις θεωρίες περί άμεσου μηδενισμού του ελλείμματος σταμάτησα να διαβάζω τις οικονομικές προτάσεις της Νέας Δημοκρατίας. Την Κυριακή όμως κοίταξα το άρθρο του Α. Σαμαρά στην Καθημερινή. Εδώ είναι οι παρατηρήσεις μου και η βαθμολογία των κύριων σημείων.
1. Αναδιάρθρωση χρέους:
«Χρειαζόμαστε, ασφαλώς, επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους μας... Αλλά μην τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Η επιμήκυνση, από μόνη της, δεν λύνει το πρόβλημα. […] δεν αρκεί. Δεν μας «ξελασπώνει»...»
Αφού διαπιστώνει ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, προτείνει επιμήκυνση του χρέους και μείωση του επιτοκίου. Και τα δύο είναι σωστά αλλά δεν είναι αρκετά. Το παράξενο είναι ότι και ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς το παραδέχεται («δεν λύνει το πρόβλημα»), αλλά δεν αναφέρει την πραγματική αναδιάρθρωση, φαντάζομαι για πολιτικούς λόγους.
Βαθμός: Βήτα
2. Μείωση φόρων:
Εδώ η Νέα Δημοκρατία δείχνει να καταλαβαίνει πως δημιουργείται ανάπτυξη.
«…για να υπάρξει προοπτική Ανάπτυξης, είναι απαραίτητο να απαλλαγούμε άμεσα από βασικές δεσμεύσεις του Μνημονίου. Κυρίως εκείνες που αφορούν τη συνεχή αύξηση των φορολογικών συντελεστών. Όσο υπάρχουν τέτοιοι φορολογικοί συντελεστές στην Ελλάδα, καμία επένδυση δεν θα γίνεται. Όσες επιχειρήσεις μπορούν, φεύγουν από τη χώρα! Κι όσες δεν μπορούν, κλείνουν ή περιορίζουν τις δραστηριότητές τους…»
Σαν να μιλάει το Μπλε Μήλο. Άψογο.
Βαθμός: Άλφα
3. Κάλυψη ελλειμμάτων
Η προτεινόμενη μείωση των φόρων βραχυπρόθεσμα θα μειώσει τα έσοδα του κράτους. Αυτό σημαίνει ότι με την τωρινή κατάσταση των δημοσιονομικών μας θα πρέπει να αναζητηθούν άλλοι δραστικοί τρόποι είτε αύξησης των εσόδων, είτε μείωσης των εξόδων. Όμως, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας δεν αναφέρει τίποτα εδώ. Μετά από μια έρευνα που έκανα, παλιότερα είχε κάνει κάποιες αναφορές στην αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου (εάν όμως ήταν τόσο εύκολο, δεν θα είχε ήδη γίνει;)
Ας μην κρυβόμαστε, το πακέτο εξυγίανσης πρέπει να περιλαμβάνει δραστική μείωση του αριθμού και των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Η Νέα Δημοκρατία εάν θέλει να είναι αξιόπιστη, πρέπει να το πει ξεκάθαρα.
Βαθμός: Γάμμα
4. Ευρωπαϊκή πολιτική/ ευρωομόλογο:
Υπέρ της συλλογικής αλληλεγγύης (δηλ. δώστε και σώστε) ο πρόεδρος, αλλά την ίδια στιγμή και της ατομικής ευθύνης. Και τον σκύλο και την πίτα. Πώς γίνεται αυτό; Διαβάστε:
«Η ατομική ευθύνη (των χωρών-μελών στη διαχείριση των δημοσιονομικών τους) πρέπει να πηγαίνει χέρι χέρι με τη συλλογική αλληλεγγύη της Ευρωζώνης (για την προστασία των χωρών από τις κερδοσκοπικές επιθέσεις). Γιατί ατομική ευθύνη χωρίς συλλογική αλληλεγγύη διαλύει την Ευρωζώνη! […] Το ευρωομόλογο οδηγεί σταδιακά στη συνολική αναδιοργάνωση του ευρωπαϊκού χρέους (και όχι μόνο των χωρών-μελών με πρόβλημα σήμερα). Άρα, διασφαλίζει και τα δύο: και ατομική ευθύνη καθενός ξεχωριστά και συλλογική αλληλεγγύη όλων προς όλους.»
Η μοναδική άμυνα για τις «κερδοσκοπικές» επιθέσεις είναι η αξιόπιστη δημοσιονομική πολιτική. Ατομική ευθύνη θα ήτανε η Ελλάδα να κάνει από μόνη της κουμάντο για το χρέος της. Το ευρωομόλογο όμως ουσιαστικά σημαίνει ότι τα δικά μας ελλείμματα θα τα πληρώσει η Γερμανία. Αυτά τα δύο δεν πάνε μαζί. Υπάρχει μπέρδεμα στο κόμμα.
Βαθμός: Γάμμα
Το αποτέλεσμα είναι δύο Γάμμα, ένα Βήτα και ένα Άλφα. Μέσος όρος «Βήτα μείον». Μπορεί και καλύτερα.
11 σχόλια:
"Ας μην κρυβόμαστε, το πακέτο εξυγίανσης πρέπει να περιλαμβάνει δραστική μείωση του αριθμού και των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων."
Μπορείς να ποσοτικοποιήσεις τα καθαρά οφέλη στο έλλειμμα από ένα τέτοιο μέτρο? Μείωση της μισθοδοσίας του κρατικού τομέα και αύξηση της ανεργίας θα επιφέρει αφενός μείωση της κατανάλωσης και, κατ'επέκταση, του τζίρου ιδιωτικών επιχειρήσεων και φορολογικών εσόδων από άμεσους ή έμμεσους φόρους και, αφετέρου, αύξηση των δαπανών για επιδόματα ανεργίας, κτλ. Εγγύηση ότι ο ιδιωτικός τομέας θα απορροφήσει το δυναμικό αυτό με επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας είναι ελπίζω σαφές ότι δεν υπάρχει.
Κατανάλωση που βασίζεται σε μισθούς ΔΥ που βασίζονται σε εξωτερικό δανεισμό είναι σοβαρό οικονομικό μοντέλο για μια χώρα ή απλώς παρασιτισμός μιας φούσκας που περιμένει να σκάσει - και στη δική μας περίπτωση έχει ήδη σκάσει;
Δεν διαφωνώ με αυτό που γράφεις, απλώς ήθελα να επισημάνω ότι μειωσεις μισθών και απολύσεις ΔΥ δεν αποτελούν απαραίτητα συνταγή επίλυσης ενός σύνθετου προβλήματος. Ίσως, σε τελική ανάλυση, να μην υπάρχουν λύσεις στα πλαίσια του συστήματος.
@Λεωνίδας:
Νομίζω συμφωνούμε ότι το πρόβλημά για το οποίο συζητάμε είναι η χρεωκοπία του κράτους. Οι οποιοιδήποτε χαμένοι φόροι κατανάλωσης ή εισοδήματος είναι εξορισμού λιγότεροι από τον ίδιο τον μισθό που ξοδεύει το κράτος. Θα γλιτώσει λοιπόν πολλά έαν κόψει την μισθοδοσία.
Όσο για τις προοπτικές απορρόφησης από τον ιδιωτικό τομέα, δεν έχει σημασία. Αφενός έστω και κάποιοι να αρχίσουνε να δουλεύουνε είναι θετικό. Αφετέρου δεν καταλαβαίνω γιατί στον ιδιωτικό τομέα όταν μια εταιρεία χρεοκοπεί οι υπάλληλοί της θα πρέπει να ψάξουν για καινούρια δουλειά, ενώ όταν χρεοκοπεί το δημόσιο, οι υπάλληλοι του θα πρέπει να συνεχίσουν να επιδοτούνται από αυτούς του ιδιωτικού.
@Ανώνυμος 10:35πμ
Στα πλαίσια του κρατικού παρασιτικού συστήματος όχι, στα πλάισια του φιλελεύθερου συστήματος ναι. Οι μειώσεις μισθών και απολύσεις ΔΥ είναι οικονομικά και ηθικά επιβεβλημένες.
Λίγο απλοϊκή αντιμετώπιση, θα έλεγα. Μερικά σκόρπια πρόσθετα σημεία:
- Οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις ήταν το 2010 περίπου 20 δις. Για τη συντήρηση, για παράδειγμα, 1εκ. ανέργων το κράτος θα δαπανά 5-6 δις ετησίως.
- Αν το κράτος συνεισφέρει, ας πούμε, 30-40% στο ΑΕΠ της χώρας, μια περικοπή κρατικών δαπανών κατά 10% (και εσόδων περίπου 5% από απώλειες φόρων) θα έχει μια επίπτωση (μείωση) της τάξης του 1 δις σέ ένα έλλειμμα 20-30 δις και θα επιφέρει 3-4% μείωση στο ΑΕΠ, ενώ το έλλειμα ως ποσοστό του ΑΕΠ θα μειωθεί κατά ένα κλάσμα μιας ποσοστιαίας μονάδας.
- Το κοινωνικό κόστος της ανεργίας είναι ανυπολόγιστο (περιθωριοποίηση, εγκληματικότητα, κοινωνική αδράνεια, παρασιτισμός, αναταραχή, κτλ.) και οι συνέπειες της, βέβαια, απρόβλεπτες και πολλές φορές εκρηκτικές. Απ’ όσο γνωρίζω, κανένα γνωστό μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης, «κρατικίστικο» ή «φιλελεύθερο», δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει ριζικά το πρόβλημα της ανεργίας.
1 δις -> 2.5 δις
@Λεωνίδας
Καταρχάς θα σας συμβούλευα να κρατήσετε τους χαρακτηρισμούς σας για τα δικά σας σκόρπια σημεία.
Σχετικά με το πρώτο σημείο, η συντήρηση των ανέργων δεν είναι μόνιμη, αλλά διαρκεί μόνο μερικούς μήνες. Το 1 εκατομμύριο άνεργοι που αναφέρετε, δεν έχει σχέση με την περαιτέρω μείωση του δημοσίου. Σε σύνολο 800 χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, ας πούμε ότι πρέπει να φύγουν 200 χιλιάδες. Εάν υποθέσουμε 5 χιλιάδες ευρώ στον καθένα σε επιδόματα, μιλάμε για 1 δις το οποίο είναι one-off, μη επαναλαμβανόμενο. Άρα όταν υπολογίζουμε την επίδραση στο έλλειμμα μεσο-μακροπρόθεσμα, δεν το συμπεριλαμβάνουμε.
Σχετικά με το δεύτερο σημείο, από τα νούμερα σας, φαντάζομαι ότι εννοείτε μείωση κρατικών δαπανών 10% μόνο για μισθούς και συντάξεις και όχι συνολικές. Αυτό βεβαίως είναι λίγο. Όταν λέω δραστική μείωση, εννοώ κάτι σαν 25% μείωση προσωπικού με 25% μείωση των αποδοχών για αυτούς που παραμένουν, δηλ. συνολική μείωση 44%. Στα 30 δις compensation for employees που αναφέρει η Eurostat (δεν ξέρω που βρήκατε το νούμερο 20 δις για μισθούς και συντάξεις), αυτό σημαίνει 14 δις. Ακόμα και εάν χάσει έμμεσα 20% από χαμένους φόρους κλπ. Μιλάμε για καθαρή αποταμίευση 11 δις, δηλαδή ~5% του ΑΕΠ. Δεν νομίζω να μας πέφτει άσχημα. Όλα αυτά χωρίς να υπολογίσουμε ότι πολλοί από αυτούς θα αρχίσουν αργά ή γρήγορα να δουλεύουν και να προσφέρουν στην οικονομία αντί να παρασιτούν.
Τέλος, σχετικά με τους ανέργους και τις εφιαλτικές επιπτώσεις που αναφέρετε, αυτά δεν ισχύουν για τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα όταν χρεοκοπεί η επιχείρηση τους; Γιατί θα πρέπει η ελληνική κοινωνία να συνεχίσει να επιδοτεί όλους τους δημόσιους υπαλλήλους που έχουνε μηδαμινή παραγωγικότητα όταν το ίδιο το κράτος έχει χρεοκοπήσει; Είναι δικαίωμα σας να πληρώνετε προσωπικά όσους δημόσιους υπαλλήλους θέλετε, αλλά αυτό δεν είναι υποχρέωση των υπολοίπων.
Δεν θα επανέλθω, δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος και ο χρόνος μου είναι περιορισμένος.
"Είναι δικαίωμα σας να πληρώνετε προσωπικά όσους δημόσιους υπαλλήλους θέλετε, αλλά αυτό δεν είναι υποχρέωση των υπολοίπων."
:) :) :) Ρισπεκτ!!
Τα 20 δις για μισθούς ΚΑΙ συντάξεις το 2010 αναφέρονται στήν εισήγηση του Κρατικού Προϋπολογισμού (σε ένα σύνολο περίπου 55 δις πρωτογενών και 13 δις δαπανών για τοκοχρεωλύσια):
http://www.minfin.gr/budget/2011/proyp/index.html
Μείωση, συνεπώς, κατά 25% του αριθμού των ΔΥ, θα μειώσει τις δαπάνες το πολύ κατά 5 δις, ενώ τα έσοδα από φόρους θα μειωθούν κατά 1.5 δις (υπολογίζοντας μόνον απώλειες από τη φορολόγηση αυτών των ΔΥ), ενώ σε επιδόματα ανεργίας θα δοθούν 1 δις. (Το κατά πόσο το κόστος αυτό είναι one-off και κατά πόσο η ανεργία μετά από ένα χρόνο θα αρχίσει να μειώνεται είναι πολύ αμφισβητήσιμο, αν κρίνω από την πρόσφατη εξέλιξη της ανεργίας σε ΗΠΑ, ΗΒ, Ισπανία, Ιρλανδία, κτλ.)
Το καθαρό, λοιπόν, χρηματικό όφελος θα είναι το πολύ 2.5 δις σε ένα σύνολο ελλείμματος 20+ δις, ενώ η ανεργία (που προφανώς την παραβλέπετε ως ασήμαντη παρενέργεια των "προτάσεών" σας) στο 15% τουλάχιστον.
ΥΓ: Ούτε είμαι, ούτε υπήρξα ποτέ ΔΥ.
Διόρθωση: τοκοχρεωλύσια -> τόκους
Κι εγώ αμφιβάλλω αν ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να απορροφήσει 200000 πρώην ΔΥ.
Δημοσίευση σχολίου