Οι δηλώσεις του Θεόδωρου Πάγκαλου είναι συχνά εύστοχες. Μερικές φορές έχουν χιούμορ, άλλοτε, είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας και ενίοτε ακραίες και ακραία ηλίθιες. Αλλά συνήθως - και λαμβάνοντας υπ΄οψιν το χαμηλό επίπεδο της ελληνικής πολιτικής τάξης - έχουν τουλάχιστον ψυχαγωγικό ενδιαφέρον. Το πρόβλημα με τις δηλώσεις που κάνει τελευταία είναι ότι για να τις πάρουμε κάπως στα σοβαρά, θα πρέπει να ξεχάσουμε τον πολιτικό βίο του κ. Πάγκαλου.
Ο Θεόδωρος Πάγκαλος μιλά σαν να βγήκε στην πολιτική σκηνή προσφάτως και επομένως δικαιούται να ομιλεί στην υπάρχουσα κρίση με το ηθικό βάρος νεοεκλεγέντα και εκτός συστήματος βουλευτή.
Η κυβερνητική συμμετοχή Πάγκαλου:
-1982 Υφυπουργός Εμπορίου
-1984 Υφυπουργός Εξωτερικών
-1984-89 Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών
-1993 Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών
-1994 Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών
-1996-99 Υπουργός Εξωτερικών
-2000 Υπουργός Πολιτισμού
-2009 Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης
Μπορεί να μιλά στον πρώτο πληθυντικό (“μαζί τα φάγαμε” - “Δανειστήκαμε για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις σε υπαλλήλους που προσλαμβάναμε απλώς και μόνο για να πάρουμε την ψήφο τους”) ο κ. Πάγκαλος αλλά δεν εμφανίζεται να υπάρχει ίχνος ουσιαστικής αυτοκριτικής. Μοιάζει με απλά μια εξιστόρηση γεγονότων και συνεπειών.
Έχει ποτέ σκεφτεί ο κ. Πάγκαλος αν οι δικές του ευθύνες, ηθικές και πολιτικές, είναι παραπάνω από αυτές του “κοπρίτη” δημόσιου υπαλλήλου που διόρισε για να το ψηφίσει; Και αν ο “κοπρίτης” πρέπει να παραιτηθεί και να βρει παραγωγική δουλεία στο ιδιωτικό τομέα, ο κ. Πάγκαλος τι πρέπει να κάνει;
Η κρίση πάντως δεν φαίνεται να έχει επηρεάσει καθόλου τις κυβερνητικές επιδόσεις του κ. Πάγκαλου, μηδενικές τότε και τώρα. Θυμάστε τίποτα σπουδαίο από την πολυετή θητεία στις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ;
Εγώ θυμάμαι δύο γεγονότα από την πολιτική ζωή του Θεόδωρου Πάγκαλου:
Πρώτα την έντονη και μαχητική του υποστήριξη το 93 στους Κολάδες για να μην προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση των λεωφορείων, που δείχνει ότι η δήλωση του ότι «Κανένας πολιτικός δεν είναι τόσο διεφθαρμένος, ώστε να βγαίνει στους δρόμους και να στρατολογεί ψηφοφόρους. Κάθεται στο γραφείο του και διεφθαρμένοι πολίτες πάνε και τον βρίσκουν...», τουλάχιστον δεν ισχύει στην δική του περίπτωση.
Το άλλο γεγονός της πολιτικής ζωής Πάγκαλου, είναι το φιάσκο της υπόθεσης Οτσαλάν, που αν θυμάστε τότε ο κ. Πάγκαλος έγινε γνωστός στο πανελλήνιο ως “ο μεγάλος τραγουδιστής.” Αυτό το άλλο επεισόδιο της πολιτικής ζωής Πάγκαλου δίνει πιστεύω ένα ιδιαίτερο χρώμα στην δήλωση του ότι οι Έλληνες που έκαναν την επανάσταση ήταν «ένα μάτσο αγράμματων και αδαών χωρικών που μετά βίας μιλούσαν ελληνικά».
Οι αγράμματοι όμως δημιούργησαν μια νέα χώρα. Ο εκ Σορβόνης κ. Πάγκαλος δεν μπορούσε να χειριστεί πολύ πιο απλές υποθέσεις. Όταν η πολιτική αυλαία κλείσει τον κ. Πάγκαλο θα τον θυμόμαστε ως μέλος των κυβερνήσεων που κατέστρεψαν την Ελλάδα, θα θυμόμαστε τα Ίμια και την υπόθεση Οτσαλάν και ενδεχομένως μερικές εξυπνακίστικες ατάκες.
Από τους “αγράμματους” του 21 στους σπουδασμένους του 81, ποιος θα μπορούσε να πιστέψει ότι θα υπάρξει τόσο μεγάλη παρακμή;
