Η άλλη όψη του ιρλανδικού "θαύματος"

-Η κρατική σιδηροδρομική εταιρεία ξοδεύει 6.500 ευρώ σε...σοκολάτες για τα εγκαινια ενός νέου σταθμού.

-Ο κρατικός αερολιμένας ανακοινώνει πως ο νέος διάδρομος θα δοθεί σε λειτουργία το 2009 με κόστος 200 εκατομμύρια ευρώ. Τελικά, ανοίγει μόλις αυτό το μήνα και κόστιζει 1,2 δισεκατομμύρια ευρώ, χωρίς μάλιστα να έχει ολοκληρωθεί.

-Το τούνελ που ενώνει την πρωτεύουσα με το λιμάνι της υπολογίζεται πως θα κοστίσει 220εκατομμύρια ευρώ. Το τελικό κόστος εκτοξεύεται στα 800.

-Δικαστηρίο που ερευνά...ιστορικά γεγονότα του μακρινού παρελθόντος έχει στοιχίσει στο φορολογούμενο πάνω από 50 εκατομμύρια δολάρια τα τελευταία 13 χρόνια. Το 2008 συνήλθε μόνο τρείς φορές. Γι αυτή τη χρονιά, ένας από τους δικηγόρους του σώματος πληρώθηκε από το κράτος με 760.000 ευρώ.

-Η κυβέρνηση ανακοινώνει μείωση μισθών των δημοσίων υπαλλήλων αλλά με μια συμφωνία της τελευταίας στιγμής εξαιρούνται οι ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι μάλιστα πετυχαίνουν και πρόωρη συνταξιοδότηση, με παχυλές συντάξεις και υπέρογκα αφορολόγητα εφάπαξ.

Και αν σας φαίνεται οικείο αυτό το σκηνικό, μην ξεγελιέστε. Δε βρισκόμαστε στην Ελλάδα, αλλά στη "φιλελεύθερη" Ιρλανδία, όπως τουλάχιστον την περιγράφει ένας ντόπιος, ο "αιρετικός" δημοσιογράφος Kevin Myers σε άρθρο του, για το βρετανικό "Spectator".

Σύμφωνα με το Myers στην Ιρλανδία συνυπάρχουν δύο οικονομίες : από τη μια μεριά, ένας ανθηρός και δυναμικός ιδιωτικός τομέας , που λόγω των φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων και της μείωσης της φορολογίας, εξακολουθεί , ακόμη και τώρα, στο μέσο της βαθιάς κρίσης, να τα πηγαίνει πολύ καλα. Η βιομηχανική παραγωγή σημείωσε αύξηση 12% τον τελευταίο χρόνο, και οι εξαγωγές κατα κεφαλήν, βρίσκονται σχεδόν στο ίδιο επίπεδο με αυτές της Γερμανίας. Και από την άλλη , υπάρχει η τραγωδία του δημόσιου τομέα. Ένα "οικονομικό Τσέρνομπιλ" ,όπως το χαρακτηρίζει ο Ιρλανδός δημοσιογράφος, ένα όργιο σπατάλης και κακοδιαχειρισης, που δεν διαφέρει και τόσο από τον τρόπο που λειτουργεί το κράτος και στην Ελλάδα . Μάλιστα, τα σχετικά στοιχεία επιβεβαιώνουν την περιγραφή του Myers, αφού οι κρατικές δαπάνες εκτοξεύθηκαν τα τελευταία 10 χρόνια.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, μοιραία στάθηκε η απόφαση των πολιτικών ελίτ της χώρας για είσοδο στη ζώνη του ευρώ. Τα τεχνητά χαμηλά επιτόκια που επέβαλε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στη χώρα, οδήγησε στην οικονομική φούσκα στα ακίνητα . Και βέβαια,όπως συνήθως συμβαίνει, η αποτυχία του κρατικού παρεμβατισμού (εδώ με τη μορφή της ρύθμισης των επιτοκιών από την ΕΚΤ),αντιμετωπίζεται από τις κυβερνήσεις με ακόμη μεγαλύτερη παρέμβαση , που οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα. Η διάσωση του τραπεζικού τομέα της Ιρλανδίας, με δισεκατομμύρια ευρώ από τα χρήματα των φορολογουμένων , "κοινωνικοποίησε" τις ζημιές των τραπεζών,οδήγησε το έλλειμμα στα ύψος-ρεκόρ του 32% και έφερε την άλλοτε ευημερούσα χώρα ένα βήμα πριν από την πτώχευση.

Ένα σπάταλο Δημόσιο. Η τυφλή πίστη στο ευρώ, αυτό το ουτοπικό εγχείρημα της γραφειοκρατίας των Βρυξέλλων (για το οποίο, όλοι οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι είχαν προειδοποιήσει ).Ένας κρατικά ευνοημένος τραπεζικός τομέας (το "υιοθετημένο ξαδελφάκι του κράτους", όπως τον αποκάλεσε ο Kevin Myers). Όλα αυτά μαζί δημιούργησαν ένα εκρηκτικό κοκτεϊλ που γονάτισε την ιρλανδική οικονομία, ακύρωσε σε μεγάλο βαθμό τα οφέλη των μεταρρυθμίσεων των προηγούμενων δεκαετιών και εξανέμισε (ευτυχώς όχι ακόμη ολοκληρωτικά) ότι κατάφεραν με το δημιουργική τους εργασία εκατομμύρια Ιρλανδοί του ιδιωτικού τομέα. Και εδώ βρίσκεται και η τραγωδία της ιρλανδικής περίπτωσης.