“Tην Κυριακή, … αναμετρώνται δυο Ελλάδες. Απ’ τη μια η χώρα που ανακαλύπτει αδιαλείπτως την κρυφή γοητεία του ανορθολογισμού, που αρέσκεται να αποδίδει έως και τα καιρικά φαινόμενα στο Σόρος, …, η χώρα του αυριανισμού και του εθνικολαϊκισμού, … της υποκρισίας και της τεχνητής καλοπέρασης, της πολυτελούς διαβίωσης και των δανεικών, του ρουσφετιού και της αδιαφάνειας, ….
Κι απέναντι της μια χώρα … εργατική και συγκροτημένη, που έχει μάθει να ζει όσο τη φτάνει το μηνιάτικο. Μια χώρα που αντιπαραθέτει στην υπερέκθεση μετριοφροσύνη κι επαγγελματισμό. … Μια χώρα στην οποία η λογοδοσία έχει θέση και η κακοδιαχείριση τιμωρείται, μια χώρα που προτού ζητήσει τα ρέστα απ’ τους Γερμανούς -κι απ’ τους όποιους Γερμανούς- αναγνωρίζει τα χάλια της στον καθρέφτη και ντρέπεται γι’ αυτά…”
Πάντα θαύμαζα την ελληνική αριστερά για την ικανότητα της να αυτοπροσδιορίζεται κατά το δοκούν χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη το νέο της προσωπείο να έχει κάποια ιστορική βάση. Ίσως δεν θα έπρεπε να εκπλήσσομαι, η μεταμοντέρνα αποδομητική ανάγνωση είναι ταυτισμένη με την αριστερά.
Μιλάει λοιπόν για εργατικότητα και σπατάλες η παράταξη που έφερε το μεγάλο δημόσιο κράτος και που σαν αντιπολίτευση το υπερασπιστήκε μέχρι χρεωκοπίας. Κατηγορεί για συνωμοσιολογία η παρατάξη της οποίας ο αρχηγός αντί να πάρει σοβαρά μέτρα κυνήγουσε «κερδοσκόπους» μέχρι πριν λίγους μήνες. Καταγγέλει τον αυριανισμό η παρατάξη... του αυριανισμού. Διεκδικεί τον επαγγελματισμό η παράταξη τον κρατικοδίαιτων που ποτέ δεν δούλεψαν στον ιδιωτικό τομέα. Ανακαλύπτει εθνικολαϊκισμό στην χώρα όπου περισσότερες σημαίες καίγονται παρά αναρτώνται ενώ την ίδια στιγμή, ο αγοραφοβικός λαϊκισμός που κατέστρεψε την χώρα, μάλλον δεν είναι αρκετά σημαντικός για να αναφερθεί.
Αυτό που ενοχλεί περισσότερο είναι η αίσθηση ηθικής ανωτερότητας που διακατέχει την αριστερά, ακαδημαική και λαϊκή. Η αριστερά η οποία μπορεί άνετα να αυτοθαυμάζεται στον καθρέφτη, να συγχωρεί τα δικά της ιστορικά λάθη (άλλωστε είχανε πάντα καλές προθέσεις, αριστερές), κουνώντας την ίδια στιγμή δασκαλίστικα το δάχτυλο προς την χυδαία δεξιά, την παράταξη μια άλλης, κατώτερης, Ελλάδας.
29 σχόλια:
Δηλαδή ο Καμίνης και όσοι τον υποστηρίζουν αποτελούν την αριστερά επειδή ο Κακλαμάνης αποτελεί την δεξιά; Μάλιστα. Νομίζω, αν κρίνω από το δικό σου σχόλιο στο εν λόγω άρθρο στο facebook, ότι πρέπει να χαλαρώσεις λίγο και να το ξαναδιαβάσεις το κείμενο. Γιατί όταν διαβάζεις "πολιτικό φιλελευθερισμό" και το παραθέτεις με "(sic)" και μάλιστα σε αντιδιαστολή με τον οικονομικό φιλελευθερισμό (που από μόνος του δεν αποτελεί πολιτική τοποθέτηση) φαντάζομαι ότι το κάνεις από κεκτημένη ταχύτητα να την πέσεις στον Καμίνη και ελπίζω όχι από ριζική παρανόηση των εννοιών.
Στέφανε εξαιρετικό το άρθρο σου.
Προσωπικά είχα σταθεί ενεός μπροστά στους μουτζαχεντίν του κου Καμίνη στο διαδίκτυο. Αριστερό μπλογκ μάλιστα είχε φτάσει δύο μέρες πριν τις εκλογές να απειλήσει με πυρπόληση της Αθήνας αν δεν εκλεγόταν ο κος Καμίνης.
Ας μην μας διαφεύγει ένα πράγμα: η Ελληνική Αριστερά είναι στη βάση της Σταλινική. Συνεπώς, για αυτήν η έννοια της Δημοκρατίας είναι δυσκολοχώνευτη.
Μην είσαι άδικος Στέφανε. Ένας νέος 20 χρονών έγραψε το άρθρο, κι ας είναι απόφοιτος του κολλεγίου. Προφανής η σύγχυση στο μυαλό του για τους δύο κόσμους. Το τραγικό είναι τα σχόλια που υπερθεματίζουν ένα εφηβικό κείμενο, άριστο για την Βουλή των Εφήβων. Ούτε ο Αρθούρος Ρεμπώ να ήταν.
Που να καταλάβουν τι σημαίνει οικονομικός φιλελευθερισμός όλοι αυτοί που σήμερα χαίρονται γιατί θα αναλάβουν τη διαχείριση του Δήμου των 13.000 υπαλλήλων, ενός τεράστιου προϋπολογισμού, μια μικρογραφία του κράτους. Πωπω τι θα φτιάξουν! Καινούργιες δομές, υπηρεσίες, θεσμούς. Θα τα κάνουν όλα καλύτερα μεγαλώνοντας φυσικά το κόστος του μικρού κράτους.
Ας είναι καλά η τρόικα που θα του ςκόψει τον αέρα.
Κ. Κόφφα, μήπως θα είχατε πρόχειρο το σύνδεσμο στο εν λόγω «αριστερό μπλογκ» που απείλησε με πυρπόληση αν δεν βγει ο Καμίνης; Και εάν όχι, μήπως μπορείτε να θυμηθείτε την ακριβής διατύπωση της απειλής για να καταλάβουμε και εμείς οι υπόλοιποι εάν αυτό που υπονοείτε έχει κάποια σχέση με την πραγματικότητα;
Το σχόλιο που παραθέτεις φίλε Στέφανε τοποθετεί στον αρνητικό πόλο τον αυριανισμό,δηλαδή τον αριστερίστικο εθνικοσοσιαλισμό, ενώ στον ορθό πόλο τον οικονομικό συντηρητισμό που δεν απλώνει τα πόδια πέρα απ την κουβέρτα,ούτως ειπείν. Νομίζω ότι κακώς του προσάπτεις υποκρισία και έλλειψη κατανόησης. Νομίζω ακόμα,ότι τα λέει πολύ σωστά. Επίσης νομίζω ότι ο εθνικολαικισμός είναι ένα από τα μεγαλύτερα συμπτώματα της νεοελληνικής παθογένειας , μετά την αγοραφοβία. Ως συνεπείς φιλελεύθεροι θα πρέπει να υψωθούμε πάνω από εθνικισμούς και σημαιοφορικές γελοιότητες, και κυρίως, πέρα από ξεπερασμένες ταμπέλες (αριστερού-δεξιού).
Τα ορφανά της ΝΔ ξέπεσαν εδώ? Είναι θέμα χρόνου πριν οι περισσότεροι αρθρογράφοι και αναγνώστες συμπλεύσουν οριστικά με την πολιτική γραμμή Σαμαρά και τελικά απορροφηθούν από το κόμμα του. Ας μην κρυβόμαστε, λοιπόν, πίσω από το δάχτυλο κάποιου δήθεν "φιλελευθερισμού" για να εκφράζουμε αντι-"αριστερές" μας προκαταλήψεις. Εδώ πρόκειται για μαύρο συντηρητισμό και τυχοδιωκτισμό Σαμαρικής χροιάς, που δεν έρχεται αντιμέτωπος μόνο με τη "σταλινική αριστερά" αλλά και με το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα. Ευτυχώς, οι ψηφοφόροι έστω και δειλά τον μαύρισαν.
@kouk
Κωνσταντίνε, καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν τρέφω καμία μα καμία συμπάθεια στον Κακλαμάνη, τον θεωρώ αποτυχημένο όσο δεν πάει και χαίρομαι που φεύγει. Επίσης, έχω μεγάλες αμφιβολίες για τον Καμίνη, αλλά γνωρίζω ότι ο συνδυασμός του περιέχει φιλελεύθερους όπως εσένα.
Παρόλαυτα, νομίζω δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι ο συγγραφέας του post το οποίο σχολιάζω:
- Κάνει εσκεμμένα διάκριση μεταξύ "πολιτικού" και "άλλου" φιλελευθερισμού, όχι επειδή πιστεύει ότι σκέτο "φιλελεύθερος" δεν είναι αρκετα προσδιοριστικό, αλλά επειδή θέλει να αφήσει απέξω τους οικονομικά φιλελεύθερους (είτε γιατί δεν τους γουστάρει, είτε γιατί φοβάται μην του την πέσουν οι κρατιστές φίλοι του)
- Το δίπολο που παρουσιάζει είναι το κλασικό προοδευτικό-συντηρητικό/ αριστερό-δεξιό. Τυγχαίνει βέβαια πάντα ο προοδευτικός πόλος να είναι αυτός που υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ (που προσωπικά πιστεύω ότι ήτανε η πιο συνητηρητική δύναμη τα τελευταία 30 χρόνια). Έχει κανείς αμφιβολία ότι οι ψηφοφόροι του Καμίνη είναι παραδοσιακά ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ; Έχει κανείς αμφιβολία ότι οι ίδιοι ψηφοφόροι θα ψηφίζοαν οποιονδήποτε άλλο εκλεκτό του ΠΑΣΟΚ; Ειλικρινά...
Τέλωσπάντων, εύχομαι καλή επιτυχία στους σταυρούς, ελπίζω καλή αρχή και θα είμαστε μαζί σου σε κάθε φιλελεύθερη πρωτοβουλία.
@Χάρης
Δύο σημεία:
Πράγματι, το δίπολο που περιγράφεται θα μπορούσε να είναι αυθεντικό και υπεράνω κομμάτων. Όμως δεν είναι, για δύο λόγους. Αφενός, συμπίπτει με δύο κομματικά υποστηριζόμενους υποψηφίους (ο Καμίνης υποστηρίζεται και από τους Οικολόγους Πράσινους και την Δημοκρατική Αριστερά). Αφετέρου, ο οικονομικός φιλελευθερισμός, το κρισιμότερο πρόταγμα της χώρας αυτήν την περίοδο, αποσιωπείται στο δίπολο (δες απάντηση στον Κουκ), ακριβώς επειδή δεν ταιριάζει με την παράδοση του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς.
Σχετικά με τον εθνικισμό, η γνώμη μου είναι ότι η χώρα έχει πάει στο άλλο άκρο εξαιτίας κάποιων ιστορικών ατυχημάτων. Συμφωνούμε όλοι ότι οι Ψωμιάδηδες και Άνθιμοι είναι γελοία απολιθώματα και θα εξαφανιστούν με την οικονομική ανάπτυξη. Αλλά η εθνική ταυτότητα προσφέρει και πολλά θετικά, (βλέπε επιτεύγματα Ισραήλ, Κίνας κλπ.). Αυτό το αντιλήφτηκαν ο Ρέηγκαν, η Θάτσερ και άλλοι ήρωωες του νεοφιλελευθερισμού που ήτανε "hawkish" στις διεθνείς σχέσεις των χωρών τους. Το αντιλήφτηκε ο Obama και μίλησε για την σημασία της εθνικής ταυτότητας σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο ("audacity of hope").Κατα βάση είναι το ίδιο ψυχολογικό φαινόμενο που χρησιμοποιούν οι μεγάλες εταιρίες (e.g. Goldman Sachs) για να δημιουργήσουνε τις προυποθέσεις επιτυχίας. Έχουμε πολλά να πούμε σε αυτό το θέμα, ίσως σε κάποιο άλλο post.
Aναμένοντας το επόμενο ποστ περί εθνικής ταυτότητας, να τοποθετηθώ εν συντομία: ο εθνισμός στα Βαλκάνια ήταν υπεύθυνος τουλάχιστο 5 πολέμων, αμέτρητων σφαγών και του πλήρους τεμαχισμού της βαλκανικής σε λιλιπούτειους εθνοκρατικούς σχηματισμούς, καταδικασμένους στην εσωστρέφεια και την ελλιπή ανάπτυξη (αν δεν ήταν η Ε.Ε. και η παγκοσμιοποιημένη δύση, οι δείκτες ανάπτυξης των βαλκανικών χωρών θα είχαν λάβει μονίμως την κατιούσα).
Απέραντη θλίψη μόνο μπορεί να προκαλέσει η σκέψη του τι καλύτερο θα μπορούσαν να είχαν καταφέρει η βαλκάνιοι αν δε σφαζόντουσαν επί 150 χρόνια στο βωμό σημαιών και εθνικών ταμπελών.
Θα ήταν σαφώς πιο αποδοτικό οικονομικά και πολιτικά αν στη θέση των εθνοκρατών, οι βαλκάνιοι είχαν προωθήσει μια ομοσπονδιακή διακυβέρνηση ελεύθερης διακίνησης ανθρώπων και ιδεών, μέσα στην οποία οι ταυτότητες θα περιορίζονταν σε ρόλο πολιτιστικών χαρακτηριστικών και όχι γερακώδους (hawkish!) πολιτικής στρατηγικής.
Αλλά επιφυλάσσομαι να αναπτύξω καλύτερα τις θέσεις μου στο σχετικό άρθρο που θα αναρτήσεις.
Χάρη,μήπως μπορείς να μου πεις πού ανακάλυψες τον οικονομικό συντηρητισμό στο πρόγραμμα και στις δηλώσεις του Καμίνη?Γιατί εγώ ψαχνώ, ψάχνω, αλλά δεν μπορώ να βρω τίποτε
Και για να επιβεβαιώσει τον Στέφανο ο Παπανδρέου πλάκωσε χθες τα αντιγερμανικά του ζητώντας τα ρέστα από τους Γερμανούς. Για να ξέρουμε ποιοί είναι οι δύο κόσμοι.
Tηλέμαχε το άρθρο αφορά ένα σχόλιο χρήστη του facebook, και ειδικότερα αναφέρεται δηκτικά στην αποδομητική αριστερά που κολλάει στον "πολιτικό φιλελευθερισμό" υποτιμώντας τον οικονομικό. Το σχόλιο όμως γράφει ρητά:
"Κι απέναντι της μια χώρα … εργατική και συγκροτημένη, που έχει μάθει να ζει όσο τη φτάνει το μηνιάτικο. Μια χώρα που αντιπαραθέτει στην υπερέκθεση μετριοφροσύνη κι επαγγελματισμό."
που τολμώ να πω πως υποκρύπτει μια συντηρητική οικονομικά προσέγγιση στα πράγματα. Πραγματικό νοητικό άλμα για έναν αριστερό (αν υποτεθεί ότι ο σχολιαστής είναι όντως αριστερός,όπως αφήνει να εννοηθεί ο Στέφανος)
Κατάλαβα τί λέει το άρθρο, γι αυτό σε ρωτάω. Πώς ακριβώς ο Καμίνης εκφράζει αυτή την "εργατική και συγκροτημένη χώρα , που έχει μάθει να ζει όσο τη φτάνει το μηνιάτικο"? Με τους νέους δημοτικούς οργανισμούς που υπόσχεται πως θα ιδρύσει?
Το γεγονός ότι αυτή η συγκρατημένη και εργατική" χώρα διαλέγει Καμίνη (αν τελικά όντως διαλέγει Καμίνη, κατά τη λογική του f/b σχολίου) σημαίνει ότι μια τέτοια χώρα υπάρχει και επιλέγει τον τύπο που στη δημόσια ρητορική του αυτοπροσδιορίστηκε ως αντικακλαμάνης, πόνταροντας στο χαρτι των δαπανών για να εκλεγεί (
http://www.aftodioikisi.gr/controlItem.aspx?id=8785
http://www.inews.gr/29/epithesi-kamini-kata-kaklamani-gia-ton-radiofoniko-stathmo-984.htm)
Τώρα το πώς και το γιατί θα το δούμε στην πράξη. Αν βρει με cost/benefit ανάλυση τρόπο να ρίξει τα έξοδα σε άλλους τομείς για να βελτιώσει τις υπηρεσίες σε αστέγους πχ κλπ, μαγκιά του,αν όχι θα κριθεί γι αυτό κατά τον τρόπο που κρίθηκε ο Κακλαμάνης.
Πάντως βρίσκω άστοχο, αντί να χαιρόμαστε που ένας αριστερός παραδέχεται τις απόψεις μας, να τον κατακρίνουμε, επειδή στο παρελθόν η αριστερά υπήρξε ένοχη δημοσιονομικής αποχαλίνωσης.
Και φυσικά μιλώ για τον f/b σχολιαστή όπου και αφιερώθηκε το άρθρο.
Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω πώς ο Καμίνης πόνταρε στο χαρτί των δαπανών για να εκλεγεί, όταν το πρόγραμμα του θα φορτώσει το Δήμο με επιπλέον δαπάνες και θα διευρύνει ακόμη περισσότερο το χρέος του (http://blemilo.blogspot.com/2010/10/blog-post_2731.html)
Μα γιατί όπου στεκόταν (προσωπικά τον άκουσα να τα λέει από τουλάχιστον τέσσερα ντιμπέητ και κανάλια) μιλούσε για το χρέος του Δήμου και τη σπατάλη του 984? Σε ποιους απευθυνόταν? Ποιους προσπαθούσε να πείσει?
Ο δημοσιονομικός συντηρητισμός δεν είναι προνόμιο κανενός χώρου. Είναι πρόταγμα και στάση ζωής, γι αυτό μπορούνε μια χαρά να τον υποστηρίζουνε και τέως ή νυν κεντροαριστεροί ψηφοφόροι. Γιατί να τους κατηγορούμε αντί να τους βγάζουμε το καπέλο?
Χάρη, όλοι οι πολιτικοί συνδυασμοί που φιλοδοξούν να αναλάβουν την εξουσία κατηγορούν τους προηγούμενους για σπατάλη.Αυτό δε σημαίνει πως είναι φιλελεύθεροι. Και ο Γιώργος Παπανδρέου το 2009 κατηγορούσε τον Καραμανλή για σπατάλες, και την ίδια ώρα υπόσχοταν τα πάντα στους πάντες. Απλά, οι δικές του δημόσιες δαπάνες ήταν υποτίθεται, καλές και χρήσιμες, ενώ του αντιπάλου του, απλά "σπατάλες". Έτσι και ο Καμίνης. Κατηγορεί τον Κακλαμάνη, και σωστά, για σπατάλες, και όχι μόνο δεν προτείνει κανένα συγκεκριμένο τρόπο για να περιοριστούν αυτές οι σπατάλες, αλλά αντίθετα με το πρόγραμμα του, υπόσχεται χιλια δυο πράγματα που θα αυξήσουν τις δαπάνες ακόμη περισσότερο. Θα υποστήριζα με μεγάλο ενθουσιασμό τον Καμίνη,αν πράγματι είχε προσχωρήσει σε μια λογική δημοσιονομικού συντηρητισμού. Αλλά, πολύ απλά, κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Μα , προς Θεού,μια ματιά στο πρόγραμμά του αρκεί! Τί παράφορο έρωτα έχετε πάθει όλοι οι φιλελεύθεροι με τον Καμίνη και εξαιτίας του ξεχνάτε όσα εσείς οι ίδιοι λέγατε επί τόσα χρόνια?Νομίζω πια πως ζω στο "Invasion of the Body Snatchers" :-))
Έλα ρε Τηλέμαχε τώρα, το θέμα στήριξης Καμίνη έχει υπεραναλυθεί. Μέχρι και οι πακιστανοί της Ομόνοιας έχουν μάθει πως ο λόγος που τον στηρίζουν αρκετοί φιλελεύθεροι είναι 1. ότι έβαλε το πορτοκαλί στους συνδυασμούς του και 2. ότι ο Κακλαμάνης είναι μακράν ο πιο αποτυχημένος big spender δήμαρχος των τελευταίων ετών (μαζί με τον ημέτερο Βασίλη Παπαγεωργόπουλο).
Έτσι έχουμε σήμερο τον πρώτο libertarian δημοτικό σύμβουλο στην νεότερη ιστορία και τον Κακλαμάνη σπιτάκι του. Ο αγώνας φυσικά τώρα αρχίζει, και ο έρως είναι μεγάλη λέξη για να περιγράψει τι αισθάνομαι για τον Καμίνη (το πολύ ένα ξενερω-φλερτ για να περνάει η ώρα). Πάντως οι παράπλευρες ωφέλειες, σόρυ κιόλας, αλλά μετράνε!
Χάρη, κανείς δεν είπε ότι ο δημοσιονομικός συντηρητισμός είναι προνόμιο ενός χώρου. Το πρόβλημα μου ήτανε ότι αφενός το συγκέκριμένο post είχε ακριβώς αυτόν τον χαρακτήρα ηθικού μονοπωλίου που καταγγέλεις (δύο Ελλάδες που τυχαίνει να συμπίπτουν με τις κομματικές γραμμές αριστεράς δεξιάς) και ακόμα χειρότερα, εσκεμμένα αποκλείει τον οικονομικό φιλελευθερισμό από την "καλή" Ελλάδα. Έλεος δηλαδή. Και κλείνω εδώ.
Ποιός είναι ο libertarian δημοτικός σύμβουλος; Βγήκε ο Κωνσταντίνος;
Ο Τάσος Αβραντίνης εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος. Εγώ και ο Νίκος Δαμηλάκης θα μάθουμε αύριο μάλλον καθ'ότι ήμασταν υποψήφιοι διαμερισματικοί και όχι δημοτικοί και το Πρωτοδικείο ακόμα να τελειώσει την καταμέτρηση...
Οκ, καλή τύχη!
Επίσης δεν είναι η πρόθεση μου να διαφωνήσω περί ορολογίας αλλά αναγκάζομαι να πω ότι ο όρος "δημοσιονομικός συντηρητισμός" κάνει κακό στον φιλελευθερισμό· ειδικά στην Ελλάδα. Εντάξει, με το "νεοφιλελεύθερος" μπορώ να ζήσω κάπως, αλλά με το "δημοσιονομικά συντηρητικός" νομίζω ότι δεν θα είμαι ποτέ άνετος. Έχω την αίσθηση ότι «πέφτετε στην παγίδα» που ηθελημένα ή άθελα τους έχουν στήσει οι αντιφιλελεύθερες δυνάμεις όταν χωρίς να υπάρχει κανείς λόγος εξωθείστε στον εννοιολογικό διαχωρισμό τον φιλελευθερισμό από τον φιλελευθερισμό στην οικονομία ο οποίος και βαφτίζεται και "συντηρητισμός" για έμφαση. Δεν ξέρω καμία χώρα, ούτε καν οι ΗΠΑ, στην οποία η ιδεολογία του συντηρητισμού να διατηρεί πιο δυνατούς δεσμούς με τον φιλελευθερισμό απ'ότι με τον κρατισμό, ακόμα και στα οικονομικά θέματα. Επομένως, εφόσον δεν συζητάω με τον Παππού μου που ακόμα θυμάται τον Goldwater, θα μου επιτρέψετε να μην υιοθετήσω αυτή την ορολογία.
Γιατί κάνει κακό? Δεν είναι κακό να είσαι συντηρητικός στις δαπάνες σου, δηλαδή σκεπτικιστής, προσεχτικός και δισταχτικός, καθόλου παρορμητικός και οικονόμος.
Η ακρίβεια στην έκφραση είναι χρήσιμη παιδιά: συντηρητικός, στην πολιτική, σημαίνει είτε αυτός που δεν θέλει να αλλάξει κάτι (οπότε μπορεί να είναι σε σκεπτικιστής ενάντια στις αλλαγές - αλλά όχι και απέναντι στα δόγματα) είτε αυτός που θέλει να αναβιώσει κάτι περασμένο. Επομένως όταν λες "δημοσιονομικός συντηρητισμός" και δεν εξειδικεύεις τι ακριβώς θέλεις να διατηρήσεις ή τι προσπαθείς να αναβιώσεις τότε αφήνεις στην καλύτερη περίπτωση τον αντίπαλο να σε κατατάξει εκεί που θέλει ενώ στην χειρότερη περίπτωση έχεις κατατάξει ο ίδιος τον εαυτό σου σε έναν χώρο κατεξοχήν αντιφιλελεύθερο.
Στα οικονομικά, τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι. Αν πεις έναν Ελληνα σοσιαλιστή "δημοσιονομικά συντηρητικό" θα το πάρει για βρισιά. in any case, ο όρος fiscal conservatism είναι τόσο ευρέως διαδεδομένος που νομίζω πως το "φιλελεύθερος" έχει καταντήσει πολύ πιο φλου στον τομέα της διαχείρισης των δημοσίων δαπανών, από το "δημοσιονομικά συντηρητικός" (και ο Κέυνς/Κρούγκμαν φιλελεύθεροι θεωρούνται από τους μη libertarian-conservatism κύκλους)
Στην Ελλάδα ο όρος δεν είναι καθόλου διαδεδομένος και δεν βλέπω τον λόγο να εισάγουμε αυτόν τον όρο παρά μόνο εάν θέλουμε να παρουσιάσουμε τον φιλελευθερισμό ως συγγενές ιδεολόγημα με τον Ελληνικό συντηρητισμό. Εδώ το απέφυγε στις ΗΠΑ ο Clinton θα επιδιώξουμε εμείς στην Ελλάδα κάτι τέτοιο; Νομίζω θα κάνει μεγάλη ζημιά.
Όσον αφορά τον Keynes, που σε αντίθεση με τον Krugman, είχε μια θέση στην ευρωπαϊκή φιλελεύθερη παράδοση, νομίζω ότι κανείς πια δεν τον μνημονεύει ως παράδειγμα φιλελεύθερου. Ο άνθρωπος ήταν sui generis εντελώς.
Συμφωνώ ότι fiscal conservatism είναι standard ορολογία για πολιτική μειωμένων ελλειμμάτων ή και ισοσκελισμένων προυπολογισμών.
Αλλά, δεν συμπίπτει απαραίτητα με οικονομικά φιλελευθερη πολιτική. Για παράδειγμα σε περιόδους ύφεσης, ένα κράτος με χαμηλό συνολικό χρέος μπορεί να αποφασίσει την μείωση των φόρων για να ρίξει περισσότερο χρήμα στην αγορά. Αυτή η επιλόγη είναι συνεπής με τον οικονονικό φιλελευθερισμό, παρόλο που θα προκαλέσει αύξηση του ετήσιου ελλειμμάτος. Αυτό βασικά έκανε ο Ρέηγκαν.
Τελικά, αν τα οικονομικά "επιτεύγματα" της Κίνας και του Ισραήλ χρησιμοποιούνται ως αναφορές, θα πρέπει να υπάρχει και καλός, μη αριστερός "κρατισμός".
Δημοσίευση σχολίου