Νέοι άνθρωποι διαδήλωναν χθες στο Παρίσι για το αν τα όρια ηλικίας για συνταξιοδότηση πάνε από τα 60 στα 62 και της πλήρους από τα 65 στα 67. Η νεανική συμμετοχή μαρτυρά κάτι που όλες οι γενιές θα ήταν δύσκολο να αποδεχτούν. Βλέποντας κανείς αυτές τις διαδηλώσεις δεν θα είναι δύσκολο να διαπιστώσει γιατί η δεκαετία του 60 ήταν πάνω από όλα η επανάσταση του μάρκετινγκ και της διαφήμισης.Για όλους εμάς που οι γονείς μας είναι του “60 οι εκδρομείς” μάθαμε όχι τόσο για την πάλη των τάξεων αλλά για την πάλη των γενεών. Οι νεότεροι είναι αναπόφευκτο να αμφισβητήσουν το οικοδόμημα των προγενέστερων. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει τελευταία. Οι νέοι, τουλάχιστον αυτοί που έχουν ενεργό πολιτική συμμετοχή, τάσσονται λυσσαλέα υπέρ της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.
Η μεγάλη επιτυχία του 60 στο να επιβάλλει τόσο αποτελεσματικά και για τόσο μεγάλη διάρκεια τα δικά του πρότυπα για το τι σημαίνει επαναστατικότητα, ρήξη, αλλαγή είναι πράγματι ένα πολύ σημαντικό επίτευγμά. Οι της δεκαετίας του 30 ενδιαφέρονταν για το πως θα κυβερνήσουν και θα αλλάξουν τον κόσμο. Οι του 60 για το πως θα εμφανίζονται αιωνίως ότι είναι απέναντι στην εξουσία χωρίς ποτέ να φαίνεται ότι την ασκούν αλλά συνεχώς διαμορφώνοντάς τη. Έχτισαν ένα ολόκληρο οικοδόμημα αξιών, συμβολισμών και λέξεων που ασκεί μια ασυνήθιστη επιρροή στις μεθεπόμενες γενιές.
Ο Harold Bloom στο Η Αγωνία της Επίδρασης γράφει για την ανάγκη των μεγάλων ποιητών να ξεπεράσουν τους προγενέστερούς τους, μια διαδικασία που επιτυγχάνεται όταν οι νεότεροι διαπράττουν παρανάγνωση των έργων που έχουν κληρονομήσει.
Αναρωτιέμαι αν η δική μας η γενιά θα αισθανθεί κάποτε μια συλλογική και πολιτική αγωνία της επίδρασης. Πρώτον, γιατί η ανάγκη για κάτι νέο αυτή την περίοδο κρίσης είναι υποχρεωτική. Δεύτερον, γιατί αυτή η καθεστωτική επαναστατικότητα έχει γίνει ασύλληπτα πληκτική. Τρίτον, γιατί κάθε γενιά κάνει τα λάθη της και εμείς κινδυνεύουμε αυτά που θα κάνουμε να μην είναι δικά μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου