του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη*
Η πατρίδα διέρχεται μίας ιδιαίτερα κρίσιμης καμπής και σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα. Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε κάτι που ομολογουμένως χρειαζόταν επίπονη προσπάθεια: να πλησιάσει, εάν όχι να ξεπεράσει, τα επιτεύγματα της περιόδου διακυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου junior. Οι ομοιότητες είναι εμφανείς αφού το προεκλογικό μότο «Λεφτά Υπάρχουν» δεν διαφέρει υπό καμία έννοια από το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και την χυδαία παροχολογία ύψους 12 δις. Τα αποτελέσματα και των δύο προεκλογικών εκστρατειών κατέδειξαν ότι τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια αλλά και ότι οι λαοί επίσης ξεχνάνε εξίσου εύκολα.
Ο κ. Τσίπρας και το – για λίγο ακόμα – συνασπισμένο κόμμα του απολαμβάνουν υψηλών ποσοστών στις δημοσκοπήσεις όπως απολάμβανε και στην αρχή το ΠΑΣΟΚ πριν ο κόσμος αντιληφθεί το βάρος των οικονομικών μέτρων. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος για τον οποίο ο πρωθυπουργός θέλει να πάει σε σύντομο χρονικό διάστημα στις εκλογές. Εάν δε καταφέρει να απαλλαγεί από τα βαρίδια της αριστερής πλατφόρμας θα έχει επιτύχει να καταστεί ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού μετά τις εκλογές. Δύο σε ένα και νοικοκυρεμένα.
Το κυρίαρχο ζήτημα όμως το οποίο θα έπρεπε να απασχολεί μεγάλο μέρος των αναλυτών δεν είναι το τί θα κάνει ο κ. Τσίπρας. Οι τακτικισμοί του άλλωστε, φανερά επηρεασμένοι από τις επιτυχείς εκκαθαρίσεις στελεχών στα κομμουνιστικά κόμματα όταν παρεμποδίζεται η κυρίαρχη τάση, είναι βέβαιον ότι θα αποδώσουν. Ρωτήστε τους κυρίους Αλαβάνο και Κουβέλη εάν δεν πιστεύετε εμένα. Το κυρίαρχο ζήτημα είναι η ανασύνταξη του κεντροδεξιού πόλου που εκπροσωπείται, προς το παρόν, από την Νέα Δημοκρατία. Διότι χωρίς πειστική και στεντόρεια αντιπολίτευση, η Ελλάδα κινδυνεύει να υποστεί για πολύ καιρό ακόμα τον κ. Τσίπρα και την mainstream (μετά τις διαφαινόμενες εκκαθαρίσεις) νεοκομμουνιστική παρέα του με απρόβλεπτες περιπέτειες.
Ο κ. Μεϊμαράκης, που αποδεικνύεται ότι γνωρίζει πολύ καλά το τί σημαίνει ουδείς μονιμότερος του προσωρινού,
, δεν είναι αυτός καθεαυτός το πρόβλημα της Νέας Δημοκρατίας. Άλλωστε η αντιπολιτευτική του γραμμή έχει έξυπνα αλλά και υπεύθυνα στοιχεία. Σωστά στήριξε την ψήφιση των μέτρων διότι δίχως μέτρα η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να παραμείνει στο Ευρώ, ενώ ταυτόχρονα υπενθυμίζει σε όλους τους τόνους ότι είναι αδύνατον να βάζει η ΝΔ πλάτη σε δύσκολα νομοσχέδια τα οποία η Αριστερή πλατφόρμα θα καταψηφίζει. Είναι δε σίγουρο ότι μόλις ψηφιστούν αυτά και η χώρα φτάσει σε σχετικά επίπεδα ομαλότητος η αντιπολιτευτική κριτική θα πυκνώσει. Δεν είναι άλλωστε δυνατόν ουδείς εχέφρων άνθρωπος ο οποίος βρίσκεται στην αντιπολίτευση να μην υπενθυμίζει στο εκλογικό σώμα τις βαριές ευθύνες του πρωθυπουργού για το οριακό σημείο στο οποίο έχουμε περιέλθει, για το εμφυλιοπολεμικό δημοψήφισμα και την τραγική στρατηγική το αποτέλεσμα της οποίας ήταν ο κίνδυνος έμμεσης αποπομπής της Ελλάδος από την ΕΕ. Ο κ. Μεϊμαράκης μάλιστα είναι συμπαθής στο ευρύτερο κοινό της κεντροδεξιάς και ιδιαίτερα επικοινωνιακός.
Παρόλα αυτά εκτιμώ ότι δεν υπάρχει πιθανότητα η ΝΔ να ανακάμψει ραγδαία πριν τις εκλογές. Το δίπολο μεγάλο και μικρό κράτος, κρατισμός και αντικρατισμός δεν είναι επαρκές. Ποτέ και κανένας δεν κέρδισε εκλογές και δεν τον εμπιστεύτηκε με μαζικότητα το εκλογικό σώμα δίχως ένα αφήγημα το οποίο θα μπορέσει ο κόσμος να δει τον εαυτό του μέσα για το μέλλον. Το αφήγημα αυτό δε, για να είναι πειστικό πρέπει να εντάσσεται μέσα σε κάποιες ιδεολογικές αρχές και όχι σε έναν αόριστο και νεφελώδη «μεσαίο δρόμο». Άρα πρέπει να είναι σύγχρονο και υπό αυτήν την έννοια ριζοσπαστικό διότι δεν θα έχει ξανακουστεί. Το πρόβλημα με τον μεσαίο δρόμο δεν είναι η αοριστία του αυτή καθεαυτή. Το πρόβλημα είναι ότι είναι ένα παραμύθι χιλιοειπωμένο που αντιμετωπίζει τον ψηφοφόρο ως ψηφοφόρο καταναλωτή. Δεν είναι όραμα και δεν ενέχει προτάσεις για το πώς η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει την μοίρα της με μεταρρυθμίσεις οι οποίες να είναι εφικτές και ταυτόχρονα χωρίς δημοσιονομικό κόστος.
Όμως και το «δοχείο» έχει βασικά και δομικά προβλήματα. Το όνομα Νέα Δημοκρατία καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως, έχει χάσει την αίγλη που διατηρούσε. Έχει συνδεθεί με το μεταπολιτευτικό κατεστημένο και την φαυλοκρατία που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή. Αυτό είναι ιδιαίτερα εμφανές στους νέους ψηφοφόρους ηλικίας 18 έως 30 ετών. Η ΝΔ κινδυνεύει να χάσει το διαγενεακό παιχνίδι. Πολλά δε από τα στελέχη της φερόμενης ως συντηρητικής παράταξης είναι αντιπαθή στο κοινό είτε διότι φέρουν το βάρος της «οικογενειοκρατίας», είτε διότι έχουν παραταυτιστεί με «μνημονιακές» πολιτικές, είτε επειδή είναι όντως αρκετά μεγάλα σε ηλικία και δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα ότι ήρθε η ώρα να αποχωρήσουν. Εκεί φαίνεται και η χαρισματική ηγεσία που είναι έτοιμη να λάβει γενναίες αποφάσεις.
Την πλατιά μάζα των κεντρώων, κεντροδεξιών και αμιγώς δεξιών ψηφοφόρων δεν πρόκειται να την κερδίσουν τα πυροτεχνήματα μίας ξαναζεσταμένης σούπας όπως αυτής του μεσαίου δρόμου σε κατ’ οίκον γεύματα βουλευτών τους οποίους έχει ξεπεράσει η πραγματικότητα και οι ανάγκες της κοινωνίας. Την πλατιά μάζα των ψηφοφόρων αυτών θα τους κερδίσει η ποιότητα και η πειστικότητα νέων και σύγχρονων προτάσεων, οι οποίες θα εκφέρονται από νέα στελέχη βγαλμένα από την κοινωνία και όχι μέσα από τζάκια.
Προτάσεις όπως η αποφασιστική αποκέντρωση, τα κίνητρα για απόκτηση αγροτικών γαιών – ιδίως σε παραμεθόριες περιοχές – , η συντονισμένη δράση για επαναβιομηχανοποίηση της χώρας με ισχυρά φορολογικά κίνητρα, η φορολογία επί των κερδών εν αναλογία των εργαζομένων και του μέσου όρου αμοιβής, η δημιουργία ταμείου για την σύσταση σταθμών επαναυγροποίησης φυσικού αερίου το οποίο θα αποτελεί τρομακτικό συγκριτικό πλεονέκτημα για την διάσπαση του ρωσσικού μονοπωλίου, η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών και του σιδηροδρόμου, η ουσιαστική διάκριση των εξουσιών με την δημιουργία συνταγματικού δικαστηρίου είναι μερικές μόνο από τις ουσιώδεις αλλαγές που πρέπει να γίνουν και είναι έτοιμη να ακούσει η κοινωνία.
Και από την άλλη, η παράταξη αυτή δεν είναι μία παράταξη που εκπροσωπεί αποκλειστικά και μόνον τον «ευρωπαϊκό μονόδρομο». Πρώτα και απαραίτητα εκπροσωπεί το Έθνος και τα εθνικά συμφέροντα. Μόλις τελειώσει αυτή η αέναη αβεβαιότητα την οποία ζούμε, οφείλουμε να συζητήσουμε πολύ σοβαρά το ποια θα είναι η συνδρομή της ελληνικής κεντροδεξιάς στην διαμόρφωση των θέσεων του ΕΛΚ για την πορεία της Ευρώπης. Όπως ο Άνταμ Μύλλερ τότε έτσι και ένα Έθνος – Κράτος σήμερα το οποίο πιστεύει στην Ελευθερία, αντιλαμβάνεται πως μόνον ένας δεσπότης θα μπορούσε να πιστεύει ότι τα εδάφη, η κουλτούρα και οι θεσμοί είναι δυνατόν να συγχωνευθούν σαν να είναι μαθηματικές μονάδες και δίχως να δίνεται καμία σημασία στα μοναδικά χαρακτηριστικά τους. Όπως οι «φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις» του Ναπολέοντα τότε έτσι και η ΕΕ σήμερα με το εύρος των αρμοδιοτήτων της δεν έχει άλλο σκοπό από το να μεταβληθεί σε υπερκράτος, ήτοι υπερεξουσία. Είναι άραγε αυτή Συντηρητική/ Φιλελεύθερη θέση ή είναι όραμα της Σοσιαλδημοκρατίας;
Η ΝΔ πρέπει να αποφασίσει γενναίες αλλαγές άμεσα και πριν να είναι αργά. Το γεγονός ότι δεν έχει ταυτιστεί στο ίδιο βαθμό με τα λάθη του ΠΑΣΟΚ δεν σημαίνει και ότι δεν θεωρείται συνένοχη. Το γεγονός ότι προτίμησε την ΠΑΣΟΚοποίηση και ό,τι αυτή συνεπάγεται για να κερδίζει εκλογές είναι κάτι που δεν έχει ξεχαστεί. Σας προτρέπω δε να κάνετε ένα μικρό τεστ και να ρωτήσετε νεαρά παιδιά για το εάν σκέπτονται να ψηφίσουν ΝΔ. Εάν είστε φανατικός νεοδημοκράτης και κάποιας ηλικίας τότε βέβαια συνιστώ να το αποφύγετε.
*Ραφαήλ Α. Καλυβιώτης
Πολιτικός Επιστήμων
Συντονιστής του Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών
Charterer in Maritime Industry
Cardiff Business School
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου