Τον Άδωνι Γεωργιάδη και τη Μαρία Ρεπούση τους χωρίζει
άβυσσος. Διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, διαφορετικές απόψεις , διαφορετικά
προφίλ. Όμως έχουν ένα κοινό. Και οι δύο έχουν καταφέρει με τον τρόπο τους να
ξεσηκώσουν έντονες αντιδράσεων κατά καιρούς από τις μάζες των απέναντι
πολιτικών χώρων.
Αν ρίξουμε μια ματιά σε ιστοσελίδες με υψηλή επισκεψιμότητα
αλλά και σε δημοφιλή blogs όπου φιλοξενούνται απόψεις σχολιαστών-celebrities θα
διαπιστώσουμε πως οι δύο αυτοί πολιτικοί απολαμβάνουν εκ διαμέτρου διαφορετική
αντιμετώπιση.
Τον κ. Γεωργιάδη τον σατιρίζουν, τον γελοιοποιούν, τον
χλευάζουν και τον απαξιώνουν ολοκληρωτικά.
Την κ. Ρεπούση την υποστηρίζουν, την σέβονται, την θαυμάζουν
και την δικαιολογούν.
Άλλωστε ο μέσος επισκέπτης όλων αυτών των ιστοσελίδων και
των blogs δεν διαφέρει από τον καθένα μας που για χρόνια ψάχνει με το
φανάρι σαν το Διογένη την αλήθεια στη Πολιτική. Η υποκρισία, το ψέμα και η
κοροϊδία αποτελούν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά των πολιτικάντηδων του
παρελθόντος που πρωταγωνίστησαν στη δημιουργία της έντονης πολιτικής κρίσης που
οδήγησε αρκετούς πολίτες σε ακραίες επιλογές στις πρόσφατες εκλογικές
αναμετρήσεις.
Αν καταφέρουμε όμως για λίγα λεπτά να ξεχάσουμε τις
πολιτικές τους αφετηρίες, τις απόψεις τους και τα προφίλ τους. Αν καταφέρουμε
να ρίξουμε μια ματιά μονάχα στη πολιτική τους συμπεριφορά, χωρίς παρωπίδες, πιθανότατα θα φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι η υποδοχή
που τους επιφυλάσσουν θα έπρεπε να είναι μάλλον αντιστρόφως ανάλογη.
Ακόμα και αν κλείσουμε σε ένα meeting room τον Κώστα Βαξεβάνη, τους
Ράδιο Αρβύλα, τον Λάκη Λαζόπουλο και τον Δημήτρη Παπαδημούλη και τους ζητήσουμε να
αναγνωρίσουν έστω ένα θετικό χαρακτηριστικό στον νυν Υπουργό Υγείας, φαντάζομαι
δεν θα μπορούσαν να αρνηθούν, όση απέχθεια και αν νιώθουν για εκείνον, τη
πολιτική του γενναιότητα. Αν και καθημερινά ανοίγει μέτωπα, ποτέ δεν κρύφτηκε,
ποτέ δεν κορόιδεψε, ποτέ δεν αρνήθηκε να μιλήσει καθαρά και με ειλικρίνεια για
αυτά που πιστεύει.
Η κ. Ρεπούση δύο συνεχόμενες
χρονιές επέλεξε να αποχωρήσει από τα έδρανα της Βουλής εν όψει της
διαδικασίας ενός λεπτού σιγής στη μνήμη της Γενοκτονίας των Ποντίων.
Παρότι η σκοπιμότητα της κίνησης της είναι ολοφάνερη η ίδια
αρνήθηκε να το παραδεχθεί αναγκάζοντας ακόμα και το κόμμα της να βγάλει
ανακοίνωση με αστείες δικαιολογίες.
Όταν η εφημερίδα Real News γνωστοποίησε την επιστολή της
σχετικά με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, η ίδια επέλεξε να δώσει μια ασαφή εξήγηση μέσω των social Media. Αυτή η επιλογή της ταλαιπώρησε
και εξέθεσε αφάνταστα τους διαδικτυακούς της φίλους αλλά και μέλη του κόμματος της
που θέλοντας να την υπερασπιστούν,
αμφισβητούσαν την ύπαρξη της επιστολής μέχρι αργά εκείνο το βράδυ.
Ακόμα και σήμερα, αρκετό καιρό μετά την φασαρία με το βιβλίο
ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού, ένα θέμα που έχει συνδεθεί με το όνομα της, κανείς πραγματικά δεν έχει καταλάβει αν
χρησιμοποιήθηκε μια ατυχής έκφραση που έπρεπε να αλλαχθεί όπως δηλώνει τις
μονές μέρες του ημερολογίου ή πρόκειται για μια σωστή διατύπωση που οι εχθροί
της παρερμήνευσαν για να την πλήξουν όπως δηλώνει τις ζυγές μέρες.
Σύμφωνοι, ο γραφικός κ. Γεωργιάδης πουλάει βιβλία, τσιρίζει,
τσακώνεται και μιλάει πολύ ενώ από την άλλη η σοβαρή κ. Ρεπούση είναι ευγενική,
εκλεπτυσμένη, γοητευτική και λιγομίλητη.
Αν όμως βρισκόσασταν απέναντι σε αυτούς τους δύο ανθρώπους,
ψάχνοντας μια ειλικρινή απάντηση, αναζητώντας την αλήθεια, ποιόν από τους δύο
θα πιστεύατε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου