"...με νύχια σαν μαύρο ατσάλι, με τρίχωμα σκοτεινό σαν έρεβος, μάτια κόκκινα να λάμπουν, σαν πετράδια απ’ το λάκκο της κόλασης…” Τα λόγια του Frank Miller θα μπορούσαν κάλλιστα να περιγράψουν το τρόμο και το φόβο που σκορπά το αγριεμένο τέρας του Ελληνικού Δημοσίου όταν νιώθει ότι απειλείται. Όποιος τόλμησε να τα βάλει ποτέ μαζί του, τελείωνε πολιτικά και έμπαινε στο περιθώριο, ατιμασμένος και σημαδεμένος. Για πάντα.
Ο Σαμαράς για λόγους που αρκετοί αρθρογράφοι έχουν ερμηνεύσει, προκάλεσε αυτό το τέρας ίσως έτσι επισπεύδοντας και το δικό του τέλος στη πολιτική. Αυτό δεν έχει σημασία, σε κανένα δεν θα λείψει. Αυτό που έχει η σημασία είναι πως για πρώτη φορά στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της χώρας πάρθηκε μια γενναία και άμεση απόφαση αλλαγής του σάπιου κατεστημένου.
«Αν θες να αλλάξεις κάτι , Κάν'το αμέσως, Κάν'το επιδεικτικά και χωρίς εξαιρέσεις», έγραψε κάποτε ο φιλόσοφος William James.
Ούτε οι αλλαγές που προτείνει ο πρωθυπουργός, ούτε η μέθοδος που διάλεξε για να τις εφαρμόσει είναι ενδεδειγμένες. Αλλά το πείραμα του έχει τόσο ισχυρό συμβολισμό που ο αποπροσανατολισμός από το κεντρικό στόχο θα έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια μιας μεγάλης ευκαιρίας.
Δυστυχώς όσοι τον κατηγορούν ότι κλείνει τη κρατική τηλεόραση κάνουν λάθος .Το ίδιο κάνουν και όσοι έσπευσαν να επικεντρωθούν στη εύκολη και ανούσια κριτική, υποβαθμίζοντας ουσιαστικά την ανάγκη της “μεταρρύθμισης “και απομονώνοντας εκείνον που τη τόλμησε.
Μάλλον ζουν σε άλλη χώρα όσοι υποστηρίζουν την ιδέα των ήπιων μεταρρυθμίσεων στο δημόσιο με μεταβατικά στάδια, προετοιμασίες, προθεσμίες και πολύμηνους σχεδιασμούς την ώρα που κλείνουν καθημερινά επιχειρήσεις στον ιδιωτικό τομέα που αριθμεί χιλιάδες ανέργους.
Μάλλον ζουν σε άλλη χώρα όσοι σήμερα ανακάλυψαν πως μια υπουργική απόφαση μπορεί να χαρακτηριστεί αντιδημοκρατική και αυταρχική από εκείνους που θίγονται από αυτή.
Μάλλον ζουν σε άλλη χώρα όσοι πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει μεταρρύθμιση στο Δημόσιο με τη παρουσία της Δημοκρατικής Αριστεράς στη κυβέρνηση που ακόμα ψάχνει να βρει τη ταυτότητα της.
Ποιος ο λόγος να στρουθοκαμηλίζουν λοιπόν και να χαϊδεύουν το τέρας του δημοσίου στη προσπάθεια του να συντηρήσει την κυριαρχία του, υιοθετώντας τη λέξη “Χούντα” που επιστρατεύτηκε για να ισοπεδώνει με τους συνειρμούς που τη συνοδεύουν κάθε λογική σκέψη.
Άλλωστε οποιοσδήποτε πολιτικός θέλει να θεωρεί τον εαυτό του μεταρρυθμιστή πρέπει να ξεκινήσει να νιώθει οικειότητα με αυτή τη λέξη γιατί θα συνοδεύει και θα στιγματίζει κάθε γενναία μεταρρύθμιση που θα επιχειρήσει.
Η πλειοψηφία των “μεταρρυθμιστικών” δυνάμεων έχασαν την ευκαιρία να “ματώσουν” το τέρας, να του δείξουν ότι δεν είναι άτρωτο και ταυτόχρονα να φέρουν περισσότερο κόσμο κοντά τους αποδεικνύοντας πως οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι τελικά εφικτές σε αυτή τη χώρα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο πλέον να μας πείσουν ότι εννοούν αυτά που λένε κατά περιόδους καθώς και να κουνήσουν με αυστηρότητα το δάχτυλο ξανά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου