Η τελευταία πενταετία σημαδεύτηκε με την μεγαλύτερη ουσιαστικά οικονομική και κοινωνική καταστροφή που χτύπησε την μεταπολεμική Ελλάδα. Αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός πως δεν έχει ξεσπάσει ακόμη κάποιος εμφύλιος σπαραγμός πάνω στην διαχωριστική γραμμή αυτών που εργάζονται και των ανέργων, όλα τα στοιχεία μιάς συνολικής καταστροφής βρίσκονται εδώ.
Αγρια οργή, στροφή σε εικονικές αρχαικές ημέρες δόξας και καταγγελία κάθε ξένου για συνενοχή στο ελληνικό αδιέξοδο, προφανής οικονομική κατάρρευση και βαθύτατος κλονισμός της αξιοπιστίας των θεσμών και της λειτουργίας της έννομης τάξης χαρακτηρίζει τις ημέρες μας. Και είναι κατά βασή προιόν της τελευταίας πενταετίας. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι τι άλλαξε τα τελευταία αυτά πέντε χρόνια. Αλλά αν θα υπάρξουν μελλοντικές χρονιές που θα συντηρήσουν ένα βιώσιμο κοινωνικό σύνολο, θα διευκολύνουν την ανάταση της κοινωνίας και θα δώσουν τη δυνατότητα στους πολίτες να χτίσουν ενωμένοι το μέλλον.
Ολα τα αρνητικά της εθνικής μας ταυτότητας ήρθαν ορμητικά τα τελευταία χρόνια στην επιφάνεια. Η ψευδεπίγραφη πίστη πως δεν φταίμε για τίποτε και πως όλα είναι προιόν σκοτεινών σχεδίων των ξένων με συμμετοχή ντόπιων επίορκων που χρηματίσθηκαν κι αποδείχθηκαν απόλυτα διεφθαρμένοι. Κλείνουμε ερμητικά τα μάτια και τα αυτιά σε στοιχεία που μας χτυπάνε στο κεφάλι και φωνάζουν για την πραγματικότητα. Η υπερδιόγκωση του δημόσιου τομέα μέσα στον οποίο έχουν βολευτεί χιλιάδες συμπολίτες μας για να λύσουν το αδιέξοδο της προσωπικής τους ζωής κάνουμε πως δεν υπάρχει. Το γεγονός πως στην χώρα στήθηκε με τεχνητά μέσα (κρατικές άδειες και εύνοιες) μιά υποτιθέμενη αστική τάξη (κομμωτήρια, εστιατόρια, φορτηγά ΔΧ, επαρχιακά λεωφορεία, εντευκτήρια, ταξί και δεκάδες άλλες κατηγορίες) κάνει σχεδόν αδύνατη την απελευθέρωση επαγγελμάτων και την αναζωογόνηση της αγοράς. Η ύδρυση φορέων για επίλυση προβλημάτων που εξακολουθούν όμως (οι φορείς) να υπάρχουν ενώ τα προβλήματα εξέλιπαν (πχ Οργανισμός για Αποξήρανση πρώην Λίμνης Κωπαίδας). Ενας δημόπσιος τομέας που μοναδικό λόγο ύπαρξης έχει την δημιουργία προσκομμάτων στην καθημερινή ζωή των πολιτών γιατί διαφορετικά δεν θα είχε λόγο ύπαρξης.
Ολα αυτά, και τόσα άλλα, συνέθεταν αυτό που λέγεται σύγχρονη Ελλάδα. Κατά καιρούς στο παρελθόν η κρίση ερχόταν στην επιφάνεια. Και η χώρα χρεοκοπούσε. Ελάχιστα όμως διορθώνονταν. Γιατί και πάλι καινούργια δανεικά έβαζαν τα προβλήματα κάτω από το τραπέζι. Τώρα είναι ίσως η πρώτη φορά που σκληρές αλήθειες άρχισαν να συνειδητοποιούνται από τους περισσότερους. Και κάποιες δειλές πρωτοβουλίες άρχισαν να παίρνονται ώστε κάποια πράγματα να αλλάξουν. Ομως και πάλι στους κρίσιμους τομείς (λ.χ μέγεθος του δημόσιου τομέα) ελάχιστα γίνονται. Στόχος είναι με τα τεράστια ποσά που εισπράξαμε να μπορέσουμε κουτσά στραβά να ορθοποδήουμε ώστε να μπορέσουμε "να βγούμε ξανά στις αγορές". Για να "μπορέσουμε ξανά" να αρχίσουμε να δανειζόμαστε. Και - είμαι σίγουρος γι' αυτό - κάποιοι να επανέλθουν στις τακτικές που είχαν συνηθίσει. Ωστε και πάλι, μετά από κάποιες δεκαετίες, να βρεθούμε ξανά μπροστά σε κάποια νέα χρεοκοπία. Οπου και πάλι υπέυθυνοι θα είναι οι ξένοι. Που μας κορόιδεψαν και μας υποχέωσαν να δανειζόμαστε. Για να περνάμε καλά...
θα γίνουν τα πράγματα ακριβώς έτσι; Δεν γνωρίζω, αλλά το φοβάμαι. Αν δεν δώ να μεταβάλλεται συθέμελα το διαβρωμένο σύστημα διεκπεραίωσης της πολιτικής στη χώρα, με αρχή την οριστική κατάργηση του πελατεικού συστήματος του σταυρού προτίμησης, δεν θα πεισθώ πως υπάρχει η αποφασιστικότητα κάτι να αλλάξει. Ενδιάμεσα θα κινδυνεύσει και η δημοκρατία. Με την εμμονή σε φορολογικές επιδρομές που φθάνουν μέχρι και την ουσιαστική δήμευση της ατομικής περιουσίας, ο κόσμος δεν θα έχει λόγο να επιθυμεί την επιβίωση της. Εμφύλιος επίσης μεταξύ αυτών που έχουν δουλειά και εκείνων που δεν έχουν καθόλου εισοδήματα είναι πολύ επικίνδυνο να ξεσπάσει. Κοντολογής το άμεσο μέλλον δεν είναι ρόδινο. Εκτός αν δείξουμε πως κάτι έχουμε καταλάβει κι αρχίσουμε να προσγειωνόμαστε στα μονοπάτια της λογικής. Συμβιβαζόμενοι με το DNA της μετριοπάθειας. Κι αφήνοντας πίσω τις φαντασιώσεις περί μοναδικών ηρώων και "γεννημένων νικητών".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου