Οφείλω να επισημάνω, για τελευταία ίσως φορά αφού δεν έχει νόημα να προειδοποιείς και να σε αγνοούν, πως βρισκόμαστε στα πρόθυρα τραγικών κοινωνικών εξελίξεων. Η οικονομική κατάσταση μεγάλων λαικών στρωμάτων καθημερινά χειροτερεύει. Υπάρχουν πλέον πολυπληθείς οικογένειες δίχως καθόλου μηνιαίο εισόδημα. Τα έτοιμα τελειώνουν, και για πολλούς, έχουν ήδη στερέψει. Τα εισοδήματα μικραίνουν συνεχώς. Ολες όμως οι δημόσιες παροχές υπηρεσιών ακριβαίνουν ενώ οι φορολογικές επιβαρύνσεις γίνονται περισσότερο επαχθείς.
Όλα αυτά είναι γνωστά. Αυτό που είναι ακατανόητο είναι η συνεχιζόμενη εμμονή της κυβέρνησης στα δημόσια έσοδα. Και στις περικοπές μισθών και συντάξεων. Και η περίεργη απάθεια στον τομέα της μείωσης του κράτους. Τα περί μείωσης ελλειμμάτων δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική εφ’ όσον είναι γνωστό πως κατά κύριο λόγο αυτό οφείλεται στην άρνηση του δημοσίου να εκπληρώσει ανειλημμένες του υποχρεώσεις και να πληρώσει εκκρεμείς του λογαριασμούς. Ο δημόσιος τομέας πεισματικά δεν μειώνεται. Η απόλυση 2.000 περίπου «επίορκων» μέχρι το τέλος του μήνα κοντεύει να γίνει ανέκδοτο (με το ερώτημα να παραμένει – αν δεν υπήρχαν οι πιέσεις των δανειστών αυτοί θα παρέμεναν στο δημόσιο;). Οι ισχύουσες πολλαπλές νομικές οδοί διαφυγής για τους περισσότερους από αυτούς υπάρχουν, και αυτονόητα θα χρησιμοποιηθούν. Ελάχιστοι στην πραγματικότητα θα φύγουν. Η κυβέρνηση δυστυχώς δεν είναι αποφασισμένη να διώξει κόσμο από το δημόσιο. Αυτή είναι η γυμνή πραγματικότητα.
Και επιμένει το οικονομικό επιτελείο σε μέτρα αδρανοποίησης της αγοράς που καταφέρνουν να εξοντώσουν τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και να οδηγήσουν την ανεργία σε απίστευτα ύψη (περίπου 1 εκ, τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι μέχρι τώρα!). Με την εμμονή μοναχά του Πρωθυπουργού έχουν γίνει και κάποια πράγματα. Που τα βλέπουμε στην αναβάθμιση της χώρας από τους Fitch και την πτώση των spreads των ελληνικών ομολόγων. Αυτά όμως δεν είναι αρκετά. Διότι δεν αντανακλούν στην τσέπη του μέσου πολίτη και δεν τον διευκολύνουν να αντιμετωπίσει την απίθανα πιεστική του καθημερινότητα. Η αδυναμία προώθησης των βασικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και η εμμονή σε φόρους που φτάνουν ουσιαστικά και σε δήμευση ατομικών περιουσιών συνιστούν την βασική αιτία της κυβερνητικής αρρυθμίας.
Θύμα τελικά θα είναι η κοινωνική ειρήνη και η δημοκρατική τάξη. Δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω την προειδοποίηση πως η δημοκρατία δεν στέκεται πλέον καλά στα πόδια της. Οι πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίζεται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο είναι δύο. Η προστασία των συναλλαγών και η φροντίδα της ατομικής ιδιοκτησίας. Και οι δύο τομείς στην Ελλάδα είναι υπό διωγμό. Ολο και λιγότεροι άνθρωποι κατά συνέπεια έχουν λόγους να μάχονται για την υπεράσπισή της. Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός πως ο κόσμος των δύο άκρων – δεξιά και αριστερά – δεν πιστεύουν στα δημοκρατικά ιδεώδη, ιδιαίτερα κάτω από την αντίληψη του δυτικού αντιπροσωπευτικού συστήματος. Στενεύει λοιπόν πολύ ο κύκλος των πολιτών που έχουν λόγους να θέλουν την επιβίωση του δημοκρατικού συστήματος. Αν σε αυτά προστεθούν και έντονες τάσεις οργής, χάους και επιθετικότητας που χαρακτηρίζουν τις αντιλήψεις και συμπεριφορές σήμερα ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας, που δεν έχει τίποτα να χάσει από την κατάσταση ακυβερνησίας και κατάρρευσης των κανόνων νόμου και τάξης, τα σύννεφα κινδύνου πυκνώνουν ανησυχητικά.
Οι κυβερνώντες χρειάζεται να αφυπνισθούν. Και να φροντίσουν τις ρωγμές που δημιουργούνται στον κοινωνικό ιστό. Σε βάρος ακόμη και συμφωνιών του Μνημονίου. Που μπορεί άνετα να τηρηθεί εφ όσον η κυβέρνηση αποφασίσει να αντικαταστήσει κάποιες επιλογές φορολογικών επιβαρύνσεων με αποφάσεις μείωσης εξόδων (μείωσης ουσιαστικά του κράτους), γραφειοκρατικών περικοπών και απελευθέρωσης αγορών και οικονομικών δραστηριοτήτων.
Η τραγωδία βρίσκεται πολύ κοντά αν και πάλι αδρανήσουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου