Με αγωνία η κοινωνία ψάχνει για διέξοδο. Νυχθημερόν σχολιαστές κι’ αρθρογράφοι καλλιεργούν την απογοήτευση διατυμπανίζοντας την διαπίστωση πως δεν υπάρχουν φρέσκες ιδέες και λύσεις και πως είναι όλοι ίδιοι. Ελπιδοφόρες αναζητήσεις όμως μπορούν να υπάρξουν. Προδικάζοντας ενέργειες πρωτόγνωρες για την Ελλάδα και ικανές να την βγάλουν από τα σημερινά βαλτοτόπια.
Δεν μιλάμε βέβαια για ιδέες που συνήθισαν να ακούνε από τους πολιτικούς οι Έλληνες. Γι’ αυτό και κατέληξαν στο σημερινό τραγικό αδιέξοδο.
Η νέα πρόταση συνοψίζεται σε μια φράση. Λιγότερο κράτος και περισσότερη ελευθερία. Στην λογική όμως πως κάθε κυβερνητική ενέργεια θα κρίνεται πάνω στη βάση του παραπάνω δίδυμου αξιών. Κάθε επιλογή, κάθε κίνηση, δράση η διακήρυξη θα οφείλει να συντάσσεται με την απαίτηση της μικρότερης κρατικής παρέμβασης η της εξασφάλισης μεγαλύτερης ατομικής ελευθερίας επιλογών. Με την προϋπόθεση πάντοτε η άσκηση της ελευθερίας του ενός να μην θίγει την ελευθερία επιλογών, κινήσεων η έκφρασης του άλλου. Ο οραματισμός αναφέρεται σε μιά κοινωνία ελευθερίας με ελάχιστους περιορισμούς και δικαιοσύνης δίχως αυθαίρετους καταναγκασμούς.
Μια τέτοια αντίληψη της πολιτικής ποτέ δεν μπόρεσε να ριζώσει στην Ελλάδα των ακατάσχετων και συχνά ακραίων κρατικών παρεμβάσεων στην κοινωνία και στην οικονομία. Στόχος ήταν πάντα η άσκηση πατερναλιστικών προστατευτικών πολιτικών που ανεξάρτητα από πολιτειακά σχήματα, καθιστούσαν τους πολίτες υποτελείς στα κόμματα και στην εκάστοτε πολιτική εξουσία. Η κοινωνία ποτέ δεν αφέθηκε να ενηλικιωθεί. Να αποκτήσει αυτονομία αλλά και συνείδηση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Παρέμεινε πάντα εξαρτημένη από κομματικές και κρατικές κηδεμονίες στηρίζοντας τις προοπτικές της στις όποιες πρωτοβουλίες και κινήσεις του κράτους – της περίφημης «πολιτείας».
Δεν είναι τυχαίο πως στην Ελλάδα χρεοκόπησε το κράτος, που είχε την πρωτοβουλία κάθε οικονομικής κίνησης, κι’ όχι οι Τράπεζες η η ιδιωτική οικονομία, όπως έγινε σχεδόν παντού αλλού. Επειδή ακριβώς το κράτος υπήρξε ο μοχλός κάθε οικονομικής δραστηριότητας άξαφνα κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. Η δε δημόσια διοίκηση, που υπήρξε εργαλείο εξυπηρέτησης της πολιτικής κι’ όχι μηχανισμός διαμόρφωσης υποδομών για διευκόλυνση της δράσης της ιδιωτικής οικονομίας, παραπαίει αναποτελεσματική και διεφθαρμένη. Μια καινούργια οπτική απαγκίστρωσης από το δημόσιο χρειάζεται να κυριαρχήσει στις αντιλήψεις των ελλήνων για να αρχίσει η ανάκαμψη. Πρωτίστως όμως αυτό πρέπει να το δεχθούν οι έλληνες. Που ακόμα μάταια ψάχνουν για λύσεις στις ίδιες μεθόδους και τακτικές που οδήγησαν στην καταστροφή.
Τι άλλο είναι άραγε οι καταγγελίες κατά του νεοφιλελευθερισμού όταν οι πολιτικές που κατηγορούνται είναι βάναυσα κρατικο-παρεμβατικές (κατάργηση διαπραγματεύσεων, άνωθεν καθορισμός ύψους μισθών, καταιγισμός φόρων κλπ); Και έντονα βέβαια αντι-φιλελεύθερες (εξόντωση ατομικής ιδιοκτησίας, «επιστράτευση» απεργών αντί εφαρμογής του νόμου, αυταρχικές μειώσεις μισθών και συντάξεων κλπ); Κοντολογίς, πολιτικές κρατικής παρέμβασης, με στόχο κατά βάση την εξαγορά ψήφων, προκάλεσαν την χρεοκοπία. Και είναι φανερό, πως και πάλι παρεμβατικές πολιτικές πασχίζουν να μας κρατήσουν - αποτυγχάνοντας βέβαια άγρια - στην επιφάνεια μιάς κάποιας ομαλότητας. Η αντίφαση είναι προφανής. Πολιτικές που εξοντώνουν οικονομία και πολίτες εφαρμόζονται πιστά – χωρίς επιτυχία βέβαια (κυρίως μεγάλοι φόροι με ελάχιστα έσοδα). Φιλελεύθερες επιλογές που θα έφερναν κάποιο αποτέλεσμα επιτηδευμένα αγνοούνται και δεν εφαρμόζονται (απελευθέρωση επαγγελμάτων, συρρίκνωση δημόσιου τομέα με κατάργηση οργανισμών και απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, συμμάζεμα των ΔΕΚΟ κλπ). Προοπτική αισιόδοξη πλέον δεν υπάρχει.
Μοναδική διέξοδος είναι μια ριζική αλλαγή πορείας. Με άξονα πολιτικές που θα μειώσουν αποτελεσματικά το χρέος, καταργώντας φόρους, τσακίζοντας τα γραφειοκρατικά εμπόδια, εξοστρακίζοντας ρυθμίσεις, άδειες και, κυρίως, διαδικασίες, μειώνοντας δραματικά το κράτος μέσω ιδιωτικοποιήσεων και διάλυσης δημοσίων φορέων κι’ αφήνοντας τις αγορές να λειτουργήσουν ελεύθερα. Η επιχειρηματική δράση τότε θα αυξηθεί, επενδύσεις θα έλθουν, η αγορά θα αναπνεύσει και η ανεργία θα αρχίσει να μειώνεται.
Η πρόταση αυτή ελευθερίας ανοίγει προοπτικές κι’ οριοθετεί ένα σαφέστερο ορίζοντα. Είναι γεμάτη ελπίδες για το αύριο δίχως καινούργιες θυσίες, που όμως στερούνται και σιγουριάς και αισιοδοξίας. Όχι καινούργια δάνεια (γιατί τα διάφορα Μνημόνια δάνεια είναι) δίχως προοπτική και ξεκάθαρο πολιτικό ορίζοντα. Κινείται βέβαια η πρόταση στον αντίποδα της Αριστεράς και των τυφλών κι’ επικίνδυνων αντι-μνημονιακών εξαλλοτήτων. Εξ ίσου, αντιστρατεύεται τον ανεδαφικό συντηρητισμό του κράτους της προσοδοθηρίας που καλλιέργησε την νοοτροπία μιάς χώρας εξαρτημένης από το ρουσφέτι του πολιτικού, την απόφαση του Υπουργού και την εύνοια του κρατικού γραφειοκράτη.
Σε μια τέτοια όμως κοινωνική πραγματικότητα δεν θα είναι βέβαια όλα ρόδινα. Κυρίως, η διακυβέρνηση θα πρέπει να στηριχθεί στην πάταξη της αυθαιρεσίας. Καί, στην απόλυτη «εξουσία του νόμου». Οι νόμοι θα εφαρμόζονται, δίχως στραβά μάτια και εξαιρέσεις. Αν δεν είναι σωστοί η άδικοι, οφείλουν να αλλάζουν. Σε καμία όμως περίπτωση ισχύον νόμος δεν θα μπαίνει στο ψυγείο για τα μάτια ατόμων, ομάδων η πολιτικών σκοπιμοτήτων. Οι κανόνες του παιχνιδιού οφείλουν να είναι ξεκάθαροι. Για όλους. Και για υποστηρικτές αλλά και για διαμαρτυρόμενους. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να κλαίγονται για μειωμένες επιδοτήσεις και την ίδια ώρα να διαμαρτύρονται για απώλειες εσόδων από ομόλογα της ...Leehman Brothers, που τους έμειναν στα χέρια ! Οσοι έχουν θα συνεισφέρουν. Όσοι δεν έχουν θα απαλλάσσονται. Σοσιαλισμός από την πίσω πόρτα, δήμευση δηλ. περιουσιών κι’ εξουθενωτικοί φόροι, δεν πρόκειται να παρεισφρήσει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου