Στη χθεσινή συνέντευξή του στην "Καθημερινή", o διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη , Άγγελος Δεληβοριάς, παραπονιέται πως η κρατική επιχορήγηση έχει μειωθεί δραστικά και θρηνεί για το Μουσείο που κινδυνεύει να κλείσει. Και , φυσικά, σαν γνήσιο τέκνο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, ζητάει- τί άλλο;- περισσότερα κρατικά χρήματα με την ένταξη του Μουσείου στην κατηγορία των επιχορηγούμενων οργανισμών ιδιωτικού δικαίου και τη χρηματοδότησή του κατα 50% από το κράτος.
Σαν εχθρός κάθε κρατικής παρέμβασης στον τομέα του πολιτισμού, θα μπορούσα να προτείνω στον κύριο Δεληβοριά να αναζητήσει με μεγαλύτερο ζήλο χορηγούς , να κόψει δραστικά δαπάνες του Μουσείου , να αυξήσει την τιμή του εισιτηρίου, να απολύσει τους υπεράριθμους υπαλλήλους και να περιορίσει τις δραστηρίοτητές του (κάποια από αυτά μας λέει πως ήδη τα έχει κάνει). Και αν δεν τα καταφέρει, ας κλείσει. Ούτε οι πρώτοι, ούτε οι τελευταίοι θα είναι στην Ελλάδα της κρίσης. Η Γη θα εξακολουθήσει να γυρίζει και η Ελλάδα θα εξακολουθήσει να υπάρχει και χωρίς το Μουσείο Μπενάκη. Πόσο κοινωνικά ανάλγητο είναι, ειδικά σε τόσο δύσκολους καιρούς, να απαιτεί ο κύριος Δεληβοριάς μεγαλύτερη κρατική χρηματοδότηση για το Μουσείο του! Να απαιτεί δηλαδή να πληρώνει ο μπάρμπα Μήτσος από τα Γρεβενα (για να θυμηθώ τον ήρωα του Πάσχου Μανδραβέλη), ακόμη περισσότερα χρήματα, τώρα που του κόβουν τη σύνταξη και τα φάρμακα, για να μπορούν να βλέπουν οι Μανταμ Σουσούδες του Κολωνακίου την έκθεση για τον Εμμανουήλ Βουρέκα και την αρχιτεκτονικη της Θεσσαλονίκης μετά την Απελευθέρωση(και βαζω και τον εαυτό μου μέσα στις Μανταμ Σουσούδες, μιας και επισκέφτηκα και μάλιστα απόλαυσα και τις δυο εκθέσεις)
Δεν θα σταθώ όμως τόσο σε αυτά. Τα έχουμε ξαναγράψει και ,πολλές φορές, σε αυτό το μπλογκ έχουμε ασχοληθεί με τη θλιβερή δημοσιουπαλληλοποίηση του ελληνικού πολιτισμού . Θα σταθώ σε ένα σημείο της συνέντευξης , που ίσως πέρασε απαρατήρητο, αλλά που συνοψίζει , με τον πιο εύγλωττο τρόπο, την νοοτροπία όλων όσων διαχειριστηκαν δημόσιο χρήμα τα τελευταία 40 χρόνια και που εξηγεί , σε μεγαλο βαθμό, το πώς φτάσαμε στη χρεωκοπία. Στη συνέντευξή του στην "Καθημερινή", o Άγγελος Δεληβοριάς δεν διστάζει να παραδεχτεί πως , τότε , στις ανέμελες εποχές της μεταπολιτευτικής dolce vita , όταν το Μουσείο Μπενάκη έπαιρνε κρατική επιχορήγηση ύψους 2.000.000 ευρώ το χρόνο, ο ίδιος έκανε αρκετές "αχρείαστες προσλήψεις". Και αυτές οι προσλήψεις έγιναν "από την ...καλή του την καρδιά", όπως μας λέει προκλητικά ο κύριος Δεληβοριάς, σαν να μην του περνάει καν από το μυαλό του πως τα χρήματα για τους αχρείαστους διορισμούς δεν ήταν δικά του, ούτε της εταιρείας του, αλλά προήλθαν ,σε μεγάλο βαθμό, από τις τσέπες των Ελλήνων φορολογουμένων . Και, μέσα σε όλα αυτά, ο Άγγελος Δεληβοριάς μας παραδίδει και ...μαθήματα ζωής, τονίζοντας πως "...η καλή καρδιά δεν έβλαψε ποτέ! Ποτέ!".
Σίγουρα, κύριε Δεληβοριά, η ...καλή σας η καρδιά δεν έβλαψε ούτε εσάς, ούτε τους αργόμισθους που διορίσατε στο Μουσείο. Έβλαψε όμως όλους εμάς τους υπόλοιπους που βάλαμε ,με τους φόρους μας, τα χρήματα για να μετουσιωθούν τα ...ευγενή σας αισθήματα σε ...προσλήψεις.
Τελικά, σε αυτή την χώρα , γεμίσαμε "μεγάλες καρδιές" που εξασκούν την "καλωσύνη" και τη "γενναιοδωρία" τους με τα λεφτά των άλλων (και δη των φορολογουμένων). Αναρωτιέται κανείς ακόμη γιατί πτωχεύσαμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου