Το μεταναστευτικό είναι σίγουρα ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Για πολλά χρόνια το κρύβαμε κάτω από το χαλί με αποσπασματικούς νόμους και εθελοτυφλία για τις ουσιαστικές παραμέτρους του προβλήματος. Από την άλλη το μεταναστευτικό είναι ένα από τα θέματα για το οποίο ο πολιτικολογών Έλληνας έχει απόλυτη άποψη. Νομίζει πως το γνωρίζει επειδή μίλησε με τον Αλβανό που του έχτισε τον μαντρότοιχο, την Ουκρανή που περιποιείται τον παππού του, την Βουλγάρα νταντά του παιδιού του, τον Πακιστανό που του πούλησε έναν άχρηστο φακό στην καφετέρια και τον Νιγηριανό που του πούλησε ένα DVD. Αυτός δε που λόγω της ενασχόλησης του με κάποιο κόμμα ή πολιτική ομάδα ήρθε σε επαφή με σύλλογο μεταναστών θεωρεί εαυτόν αυθεντία επί του θέματος. Αυθεντίες με αυτή την έννοια είναι φυσικά οι αριστεροί, πάντα ευαίσθητοι για την ανθρώπινη δυστυχία, αλλά και πάντα σε άγραν συμμάχων στον επαναστατικό αγώνα.
Ακριβώς λοιπόν επειδή ο πολιτικολογών Έλληνας πιστεύει πως για τους παραπάνω λόγους, a priori το γνωρίζει δεν μπαίνει στον κόπο ούτε τους 2 νόμους που το διέπουν να διαβάσει. Και φυσικά ούτε κατά διάνοια δεν έχει προσπαθήσει να δει πως βγαίνει μια άδεια διαμονής σε όλα τα στάδια. Ούτε στο αλλοδαπών έχει πάει, ούτε στα γραφεία των δήμων και των περιφερειών για άδεια διαμονής και παλιά του ΟΑΕΔ και των Νομαρχιών. Δεν έχει δει από κοντά τον πόνο του ξένου. Δεν τους έχει δει χαμένους και απελπισμένους, να κλαίνε. Δεν έχει μπει στα σπίτια τους. Δεν έχει δει μάνα να στέκει μέρες πάνω από το άρρωστο παιδί της, χωρίς χαρτιά, χωρίς δουελιά, χωρίς τίποτα σε ένα διαμέριαμα με άλλους 10. Δεν τους έχει δει να ζουν παράνομοι. Δεν τους έχει δει να συλλαμβάνονται. Δεν ξέρει τι σημαίνει διοικητική απέλαση. Αλλά από ευαισθησία σκίζει. Αυτά ισχύουν για την πλειοψηφία των πολιτικολογόντων, φυσικά με εξαιρέσεις.
Η φιλελεύθερη αντίληψη στο θέμα δεν ξεφεύγει από αυτό το πλαίσιο. Συνήθως θέτει το θέμα κατ’ αρχήν. Λέει τι θέλω ως φιλελεύθερος: ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων. Το κάνω κι ότι βρέξει ας κατεβάσει. Η αγορά θα το λύσει. Αν δε κανείς είναι και αναρχοφιλελεύθερος θα σου πει πως ούτε νόμος και τέτοιες βλακείες χρειάζονται. Μπάτε σκύλοι αλέστε και η αγορά θα μας πει για τα αλεστικά.
Σε αυτό το πλαίσιο θα προσπαθήσω να θέσω το θέμα από μια καθαρά φιλελεύθερη σκοπιά. Το μεταναστευτικό δεν είναι ούτε θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ούτε κοινωνικής ευαισθησίας, ούτε πρόνοιας και παιδείας. Είναι θέμα καθαρά και ξάστερα οικονομικό, του σκληρού πυρήνα μάλιστα της οικονομίας: της εργασίας. Κάποιος αφήνει το σπίτι του, την πατρίδα του, την οικογένεια του και ξενιτεύεται για έναν και μόνο λόγο. Για να βρει εργασία καλύτερη από αυτήν που του προσφέρεται στον τόπο του, να βγάλει λεφτά και να έχει ένα καλύτερο μέλλον για αυτόν και την οικογένεια του. Σκέφτεται λοιπόν ως εξής. Βρίσκω εργασία κάθομαι, δεν βρίσκω φεύγω και αναζητώ αλλού την τύχη μου.
Εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα όμως. Ας πούμε πως σαν χώρα ανοίγουμε πλήρως τα σύνορα. Όμως αν ανοίξουμε εμείς τα σύνορα μας δεν σημαίνει πως θα τα ανοίξει και ο άλλος. Αυτό συνέβη με εμάς. Ενώ de facto ανοίξαμε τα σύνορα μας, επειδή οι άλλοι (Ευρωπαίοι) δεν τα άνοιξαν αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εγκλωβιστούν εδώ άνθρωποι. Η αγορά όμως λειτούργησε. Δημιούργησε καινούργιους τομείς της οικονομίας. Το πλύσιμο τζαμιών στα φανάρια, την πώληση μικροειδών στα φανάρια επίσης, μικρομάγαζα για μετανάστες, το εμπόριο scrap, η ανακύκλωση, τα γραφεία εξυπηρέτησης και διακίνησης μεταναστών, ολόκληρα κυκλώματα που νοικιάζουν σπίτια για μετανάστες, τους φτιάχνουν χαρτιά, τους προωθούν στην εργασία, τους στέλνουν στην υπόλοιπη Ευρώπη. Χρήμα διακινείται. Όλα αυτά αφορούν κυρίως μετανάστες από Πακιστάν, Αφγανιστάν, Μπαγκλαντές, αλλά όχι μόνο.
Υπάρχουν και παρενέργειες βέβαια στην οικονομία. Σε ολόκληρες περιοχές καταβαραθρώνονται οι τιμές γης και τα ενοίκια. Άρα ο Έλληνας μικρομεσαίος χάνει στην περιουσία του. Από την άλλη πέφτουν τα μεροκάματα σε άλλους τομείς όπως η εστίαση, η γεωργία.
Έτσι αντιμετωπίζουμε σήμερα μια όξυνση του προβλήματος στο κέντρο των πόλεων μας. Αποδεικνύεται λοιπόν πως το πρόβλημα δεν είναι κοινωνικό, αλλά κυρίως οικονομικό και σχετίζεται με την οικονομική ζωή στις παλιές συνοικίες των πόλεων μας. Αυτών που η βιβλιογραφία αποκαλεί inner cities. Το βιώνουμε εμείς τώρα, αλλά οι υπόλοιπες προηγμένες χώρες της Δύσης το ξέρουν τα τελευταία 50 χρόνια. Παλιές οικονομικές δραστηριότητες υποχωρούν και ο κενός χώρος καταλαμβάνεται από νέες δραστηριότητες, νέες χρήσεις γης και φυσικά νέες τιμές γης, υπηρεσιών και αγαθών.
Στην περίπτωση της Αθήνας έχουμε μια ιδιομορφία. Τα τελευταία πέντε χρόνια αρχίζουν και καταλαμβάνουν το κέντρο μετανάστες από την κεντρική Ασία κυρίως, αλλά και την Αφρική δευτερευόντως, ενώ ενσωματώνονται (και έτσι δεν φαίνονται) οι παλιοί μετανάστες από Ανατολική Ευρώπη. Το κύριο πρόβλημα με τους μετανάστες από κεντρική Ασία είναι πως έχουν άλλα συναλλακτικά ήθη. Τα οποία επιβαρύνονται από την ανομία που καταλαβαίνουν πως υπάρχει στην Ελλάδα. Αντιλαμβάνονται εξ' αρχής πως πολύ δύσκολα θα έχουν πρόβλημα στην Ελλάδα για πλημμεληματικά αδικήματα. Λόγω λοιπόν και της κουλτούρας τους τα κάνουν ανενδοίαστα. Πχ δεν πληρώνουν τους λογαριασμούς ΔΕΚΟ σε ένα διαμέρισμα που νοικιάζουν, το καταστρέφουν και μια ωραία μέρα εξαφανίζονται. Αυτό βέβαια έχει την παρενέργεια γι' αυτούς να βρίσκουν όλο και δυσκολότερα διαμερίσματα πια. Η αγορά πάλι εξισορροπεί.
Εδώ έρχεται η παρέμβαση του κράτους με το κράτος πρόνοιας και του παρακράτους των ευαίσθητων αντιρατσιστών. Με την παρέμβαση τους εμποδίζουν την λειτουργία της αγοράς και οξύνουν τα προβλήματα. Περιπλέκονται δε ακόμα περισσότερο με την παρέμβαση των παρακρατικών εθνικιστών. Όλοι αυτοί δεν αφήνουν την αγορά να λειτουργήσει. Η αγορά θα απορροφήσει το εργατικό δυναμικό και τις υπηρεσίες που είναι απαραίτητα και τα άλλα θα τα αποβάλλει. Έτσι γίνεται παντού και πάντα.
Με απλά λόγια. Προβλήματα με μετανάστες υπάρχουν όπου το κράτος πρόνοιας είναι κυρίαρχο. Όσο πιο διευρυμένο το κράτος πρόνοιας, τόσο μεγαλύτερα προβλήματα με μετανάστες. Επαναλαμβάνω. Ο μετανάστης αφήνει το σπίτι του και την χώρα του για να βρει μια καλύτερη τύχη. Να βγάλει λεφτά. Αν δει πως στην χώρα που έφτασε βγάζει ευκολότερα λεφτά αρμέγοντας το κράτος πρόνοιας με την βοήθεια των ευαισθήτων αντιρατσιστών θα αράξει αρμέγοντας. Γι' αυτό η όποια νομοθεσία του κράτους θα πρέπει να βοηθάει την αγορά και να μην την εμποδίζει.
Η όποια μεταναστευτική πολιτική πρέπει να διέπεται από ένα κριτήριο. Έχεις δουλειά; Αν ναι μπες. Δεν έχεις; Σου δίνω έξη μήνες να βρεις με υποχρεωτική γνωστοποίηση κάθε 15 μέρες στην υπηρεσία αλλοδαπών της διεύθυνσης διαμονής σου αυτοπροσώπως, όπως και των στοιχείων του ιδιοκτήτη της κατοικίας σου. Αν δεν βρεις φεύγεις. Αν έχεις τα υλικά μέσα αποδεδειγμένα για να μείνεις μείνε όσο θέλεις. Δεν νοιάζει το κράτος που τα βρίσκεις, εκτός φυσικά εισοδήματος από εγκληματικές ενέργειες. Τέλος η μεταναστευτική πολιτική πρέπει να εννοεί απολύτως ότι προβλέπει. Αν ο μετανάστης καταλάβει πως εδώ είμαστε μια χώρα μπάχαλο θα συμπεριφερθεί κι αυτός αναλόγως. Αν καταλάβει πχ πως η διοικητική απέλαση είναι ένα κενό γράμμα (όπως είναι) τότε δεν θα ενδιαφερθεί να είναι νόμιμα εργαζόμενος με κανονικά χαρτιά. Αν καταλάβει πως με μιαν απλή αίτηση ασύλου μένει πρακτικά αορίστως στην χώρα, πάλι δεν θα ενδιαφερθεί να είναι νόμιμα εργαζόμενος.
Πρέπει να καταλάβουμε πως έχουμε να κάνουμε με ορθολογικώς δρώντα οικονομικά υποκείμενα και όχι με αναξιοπαθούντες και αναπήρους. Και αντιστοίχως πρέπει να ενεργούμε κι εμείς, ως άτομα και κράτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου