Δεν ήταν μόνο οι εκπρόσωποι της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, που είδαν τις πολεμικές περιπέτειες της Ελλάδας κατά την περίοδο 1912-1922 σαν την "κατάλληλο ευκαιρία" ώστε να εφαρμοστεί επιτέλους το πρόγραμμα της άνωθεν κοινωνικής μεταρρύθμισης , που τόσα χρόνια προπαγάνδιζαν. Οι μεγάλοι βιομήχανοι της Αθήνας και του Πειραιά, ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, υποστήριζαν μια πολιτική εμπορικού προστατευτισμού και μια ενεργό κρατική παρέμβαση προς όφελος της βιομηχανίας. Ο πόλεμος, με την αλλαγή συνθηκών αλλά και νοοτροπίας που επέφερε τόσο στις πολιτικές ελιτ όσο και στην κοινή γνώμη, ήταν και γι'αυτούς η χρυσή ευκαιρία ώστε να επιδιώξουν και τελικά, όπως θα δούμε, να πετύχουν την εφαρμογή της ατζέντας τους. "Η βιομηχανία είναι σαν το μικρό παιδί, χρειάζεται και αυτή τα χάδια της", έλεγε ο πρόεδρος του Σ.Ε.Β.Β. Λεόντιος Οικονομίδης το 1916 και συνόψιζε ,με τον πιο εύστοχο τρόπο, τους πάγιους στόχους του Συλλόγου. Και φυσικά, αυτός που θα αναλάμβανε τη...θώπευση της βιομηχανίας, δεν θα ήταν άλλος από το ελληνικό κράτος.
Διαβάστε το άρθρο "'Η βιομηχανία είναι σαν το μικρό παιδί, χρειάζεται και αυτή τα χάδια της': Βιομήχανοι και κρατικός παρεμβατισμός στην Ελλάδα κατά την πολεμική περίοδο 1914-1922"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου