Η είδηση μου κίνησε από την αρχή το ενδιαφέρον : εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι , χωρίς να είναι καθοδηγούμενοι από κάποιο κόμμα , κατακλύζουν τις τελευταίες μέρες τους δρόμους των ισπανικών πόλεων για να διαμαρτυρηθούν για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα . Βρε μπας και γεννιέται κάτι νέο στην Ισπανία της κρίσης, αναρωτήθηκα και άρχισα να ψάχνω για τις θέσεις και τα αιτήματα αυτού του αυθόρμητου κινήματος . Η αλήθεια ήταν πως τα ρεπορταζ στη τηλεόραση και στις εφημερίδες δεν με βοήθησαν ιδιαίτερα . Οι διαδηλώτες εξέφραζαν τη δυσαρέσκεια τους για το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, το δικομματισμό και την οικονομική κρίση . Καλά όλα αυτά αλλά καθόλου διαφωτιστικά για τη φυσιογνωμία του κινήματος . Ποιός άνθρωπος , είτε ψηφίζει "Χρυσή Αυγη" είτε "ΑΝΤΑΡΣΥΑ" είτε Έλενα Ράπτη δεν είναι δυσαρεστημένος με την τωρινή κατάσταση; Το μόνο ξεκάθαρο αίτημα ήταν η συμμετοχική δημοκρατία, που δεν θα έλεγα πως με βρίσκει αντίθετο αλλά και πάλι εξαρτάται με το τί γεμίζεις αυτόν τον εύηχο και βολικό όρο. Έτσι εξακολουθούσα να τελώ σε κατάσταση σύγχυσης μέχρι που χτες έπεσε στα χέρια μου το μανιφέστο της κίνησης "Πραγματική Δημοκρατία Τώρα" που οργανώνει τις διαδηλώσεις.
Πάντα έλεγα πως, εδώ στην Ελλάδα, τη γενιά μας την έχουν καταστρέψει τα εκθεσιολόγια που παπαγαλίζαμε στο Λύκειο στην απεγνωσμένη μας προσπάθεια να πάρουμε έναν καλό βαθμό στις Πανελλήνιες. Τα θυμάστε, φαντάζομαι... Παπανούτσος , Πλωρίτης, Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος , ο "αιώνιος έφηβος" Αντώνης Σαμαρακης... Αφόρητες κοινοτοπίες, ακατάσχετη ηθικολογία, ατέλειωτα χασμουρητά, γλυκερά τσιτάτα ..."Η αποξένωση στις μεγαλουπόλεις", "το σπίτι μας η Γη", "τα δεινά του καταναλωτισμού" και "γιατί μαμά ενώ οι στέγες των σπιτιών είναι τόσο κοντά, οι καρδιές των ανθρώπων είναι τόσο μακρυά;". Αν μπορούσες να κατατάξεις κάπου ιδεολογικά όλον αυτόν τον αχταρμά, θα ήταν μάλλον στην "πολιτικά ορθή", "κοινωνικά ευαίσθητη", χαμογελαστή και light κεντροαριστερά. Kάπως σαν το ιδεολογικό consensus που αναπτύχθηκε μετά τη μεταπολίτευση και μας οδήγησε στα σημερινά χάλια.
Αλλά τελικά δεν ήταν μόνο στην Ελλάδα όπου διαμορφωθήκαμε ιδεολογικά από τα λυσσάρια του μαθήματος της έκθεσης . Φαίνεται πως και οι νέοι της Ισπανίας είχαν το ίδιο πρόβλημα. Το μανιφέστο της Ισπανών διαδηλωτών μου θύμισε, στα καλύτερα σημεία του, λόγο μαθητή πρώτης Λυκείου στη Βουλή των Εφήβων και στα χειρότερα, ομιλία του "global thinker" Γιώργου Παπανδρέου στη Σοσιαλιστική Διεθνή. Ρεσιταλ ανόητων κλισέ με το πιο βαθυστόχαστο και σοβαροφανές ύφος , βαρύγδουπη ηθικολογία, παπαγαλία των πιο απλοϊκών αριστερών τσιτάτων αλλά με στρογγυλεμένο τρόπο για να μην τρομάξουν οι απολιτίκ ψηφοφόροι που συμμετέχουν στις διαδηλώσεις, λίγη οικολογία που είναι και της μόδας, λίγα κηρύγματα εναντίον του καταναλωτισμού, "η σπατάλη πόρων οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη","δημοκρατία", "ισότητα", "το δικαίωμα για μια υγειή και ευτυχισμένη ζωή", "οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι", "χρειάζεται μια ηθική επανάσταση", "είμαστε άνθρωποι, όχι προϊόντα σε μια αγορά". Αναρωτιέμαι εαν υπάρχουν σοβαροί αριστεροί (έχει απομείνει κανένας;) που ένιωσαν ενθουσιασμό με αυτή τη βαρετή συρραφή κοινοτοπίων. Να φανταστείτε πως εγώ ο ακραιφνής φιλελεύθερος, ύστερα από την υπνηλία που μου προκάλεσε η ανάγνωση του μανιφέστου, νοσταλγησα πραγματικά μια λανθασμένη αλλά στιβαρή μαρξιστική ανάλυση της κρίσης, τις εμπρηστικές αλλά διόλου βαρετές μπροσούρες των αναρχικών στη γειτονιά μου τα Εξάρχεια ή έστω μια ξύλινη αλλά ξεκάθαρη ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα!
Αν αυτό είναι το καινούργιο που γεννιέται στην Ισπανία, τη βλέπω να ακολουθεί σύντομα το δρόμο της Ελλάδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου