"Οι θεωρητικοί της "Σχολής της Δημόσιας Επιλογής" όπως ο ,βραβευμένος με Νόμπελ, οικονομολόγος James Buchanan μας λένε πως οι επικεφαλής του κράτους έχουν το συνταγματικό τους ρόλο. Ένα κύριο ζήτημα είναι πως, κατά κάποιον τρόπο, εκπροσωπούν ολόκληρο τον πληθυσμό και επομένως ενεργούν σαν ανάχωμα όταν η πλειοψηφία χρησιμοποιεί την πολιτική της εξουσία για να εκμεταλλευτεί την μειοψηφία.
Σαν εστεμμένη κεφαλή της κυβέρνησης, του στρατού και του δικαστικού σώματος, η Βασίλισσα , θεωρητικά, έχει την εξουσία να εμποδίσει την διαστρέβλωση αυτών των θεσμών από αντιδημοκρατικούς τυράννους. Δεν είναι η εξουσία που η Βασίλισσα διαθέτει, αλλά η εξουσία που, στη θεωρία, αρνείται στους άλλους. Στην πραγματικότητα, η τωρινή Βασίλισσα δεν έχει κάνει αρκετά για να εμποδίσει τους πολιτικούς να υπερεπεκτείνουν τις εξουσίες τους. Αλλά κατά τη διάρκεια αυτών των αιώνων, το σύστημα είχε σίγουρα θετική επίδραση.
Οι Αμερικάνοι είχαν το ίδιο στο μυαλό τους όταν έφτιαχναν το Σύνταγμά τους. Οι πρώτοι πρόεδροι έβλεπαν τους εαυτούς τους σαν σεβάσμιους statesmen, των οποίων ο ρόλος ήταν να μετριάσουν τις αποφάσεις των άλλων κλάδων της κυβέρνησης, εκ μέρους όλου του έθνους. Πολύ σύντομα όμως, οι πρόεδροι έγιναν ιδιαίτερα κομματικοί, κατί που σημαίνει πως η εξουσία που έχουν μπορεί ,στην πραγματικότητα, να ενισχύσει ,παρά να περιορίσει, τις υπερβολές του νομοθετικού σώματος.
Σαν φιλελεύθερος, έχω ιδεολογικά προβλήματα με τους κληρονομικούς επικεφαλής κρατών. Αλλά, τουλάχιστον, είναι, συνήθως ,σχετικά "αγαθοί" . Αντίθετα, οι εκλεγμένοι πρόεδροι έχουν πολιτικοποιηθεί ιδιαίτερα και έχουν χάσει επαφή με το ρόλο τους σαν το ανάχωμα του λαού. Περιέργως, είναι το σύστημα των εκλεγμένων ,και όχι των κληρονομικών ,"αρχόντων" που χρειάζεται την πιο επείγουσα μεταρρύθμιση."
[Eamonn Butler, σήμερα στο μπλογκ του "Adam Smith Institute". Διαβάστε επίσης "A Libertarian Defence of the Monarchy"]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου