Η δημοσιονομική κατάσταση της Ελλάδας, θα μπορούσε άνετα να περιγραφεί ως το οικονομικό αντίστοιχο μιας ατομικής βόμβας που μόλις έχει εκραγεί. Προς το παρόν, υποστήκαμε το πρώτο κύμα της έκρηξης. Τα παιδιά μας θα πρέπει να ζήσουν με την σχεδόν ραδιενεργή τοξικότητα μιας ερημωμένης οικονομίας.Αργά ή γρήγορα λοιπόν θα βρεθούμε όλοι αντιμέτωποι με μια απλή ερώτηση από τα παιδιά ή τα εγγόνια μας: «πού πήγαν τα λεφτά?».
Όλοι γνωρίζουμε τα απίστευτα σκάνδαλα που συγκλόνισαν την πολιτική μας ζωή δηλητηριάζοντας την εμπιστοσύνη στους θεσμούς και αδειάζοντας τα δημόσια ταμεία. Όμως τα ταμεία δεν αδειάζουν μόνο από σκάνδαλα. Αντίθετα, μέσα στα πλαίσια του σύγχρονου «κοινωνικού κράτους» , η πολιτεία επεκτείνει αενάως τις κανονιστικές της αρμοδιότητες και το δίκτυο των λειτουργιών της, σε τομείς που τελικά , ελάχιστοι είναι σε θέση να γνωρίζουν
Στην πραγματικότητα, έχουμε πλήρη άγνοια για πολλές, καθ’όλα νόμιμες λειτουργίες του κράτους-προνοίας που μας διοικεί. Μπορώ, ας πούμε, να ισχυριστώ με βεβαιότητα ότι όλοι, σχεδόν, αγνοείτε πως η Ελλάδα ακόμα και στην καρδιά της οικονομικής κρίσης συνέδραμε οικονομικά τρίτες χώρες , βοηθώντας τες (εντός ή εκτός εισαγωγικών αναρωτιέμαι..) στο δύσκολο έργο της… ανάπτυξης, ενώ η ίδια από-αναπτυσσόταν με ταχύτατους ρυθμούς.
Στην εισαγωγή της έκθεσης μιας εν πολλοίς άγνωστης υπηρεσίας του Υπουργείου Εξωτερικών ονόματι ΥΔΑΣ, ο τότε υφυπουργός (2009) μας διαβεβαιώνει πως : «παρά τις δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, η Ελλάδα παραμένει σταθερή στις διεθνείς της δεσμεύσεις με απώτερο στόχο την παροχή του 0,7% (!) του ΑΕΠ της για αναπτυξιακή συνεργασία μέχρι το 2015. Πρώτα όμως, μας ενημέρωνε πως η διεθνής βοήθεια που παρείχε η Ελλάδα «μειώθηκε» στο ποσό των 430 εκατομμυρίων Ευρώ για το 2009 , από 504 εκ ευρώ περίπου , που είχε φτάσει το 2008. Ακριβώς: μέσα σε δύο τόσο κρίσιμα για τη χώρα μας χρόνια, η Ελλάδα δώρησε περίπου 1 δις ευρώ σε τρίτες χώρες.
Τα χρήματα αυτά καταναλώθηκαν σε κοινωνική πολιτική, λιγότερο ή περισσότερο χρήσιμη, ανάλογα με τα υποκειμενικά κριτήρια του αναγνώστη: Σταχυολογούμε ορισμένες χρηματοδοτημένες δράσεις που μας ξένισαν: κατασκευή πολυκατοικίας στο δήμο Sabac της Σερβίας, αγορά παλαιών κατοικιών και επιχορηγήσεις σε σερβικές οικογένειες για ανακατασκευή οικιών (2009). Αναπαλαίωση διεθνούς Κέντρου Ήχου στη Χάλκη (Τουρκία) (2009). Επιμορφωτικό πρόγραμμα για ταξιδιωτικούς πράκτορες στο Αζερμπαιτζάν (2008), Προώθηση της Πολυφωνικής Μουσικής στη Γεωργία (2008) , συνεισφορά στη διαμόρφωση κοινόχρηστων χώρων και παροχών σε περιοχή βαπτίσματος στην Ανατολική όχθη του Ιορδάνη Ποταμού (2008), δημιουργία γυναικείου αγροτουριστικού συνεταιρισμού στη Συρία (2008) , κατασκευές και αναβαθμίσεις Οδικών Αξόνων στην Αλβανία (2008) κλπ
Μην παραλείψουμε φυσικά και το … «Ελληνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης των Βαλκανίων» (ν. 2996/02) που προέβλεπε χορήγηση 550 εκ. €, στις Βαλκανικές χώρες, μέσω διμερούς βοήθειας.
Έχουν ακουστεί πολλά για την αξία και τη σημασία της Διεθνούς βοήθειας. Ο παγκόσμιος διάλογος για την εξεύρεση του πιο αποδοτικού τρόπου υπέρβασης της φτώχειας καλά κρατεί και έχουμε τις επιφυλάξεις μας ως προς την αξία των απευθείας παροχών προς τρίτες χώρες (το σκιτσάκι, αυτή τη θέση σατιρίζει). Όμως, εν μέσω μιας καταιγίδας ικανής να αφανίσει την χώρα μας, είναι σώφρον να συνεχίζεται η παροχή διεθνούς βοήθειας? Μήπως θα έπρεπε να επαναδιαπραγματευτεί η Ελλάδα τις διεθνείς της υποχρεώσεις και να περικόψει οτιδήποτε τη σπρώχνει πιο βαθιά στη χρεωκοπία?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου