Ποιος χειροκροτεί τον Κώστα Καραμανλή;

Επειδή τα συναισθήματα που τρέφω για τον Κώστα Καραμανλή, δεν είναι, αλλά πλησιάζουν αυτό που θα λέγαμε οργή, θα πρότεινα σε τυχόν αναγνώστη του ΜπλεΜήλου που δεν στέκει και τόσο καλά, να μην συνεχίσει να διαβάζει αυτή την ανάρτηση. Καλύτερα ας ξαναδιαβάσει τις οδηγίες του ψυχίατρου του. Δεν θέλουμε να κατηγορηθεί το ΜπλεΜήλο ότι καλλιέργησε κλίμα μίσους που οδήγησε σε κάποια τραγωδία.

Διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως με την Αλέκα Παπαρήγα αλλά δεν την μισώ. Αυτά που λέει τα πιστεύει και ακόμα περισσότερο νομίζω ότι έχει καλές προθέσεις και νομίζει ότι αν ακολουθούσαμε τις πολιτικές που προτείνει όλοι θα ζούσαμε καλύτερα. Σπάνια με εξοργίζουν οι άνθρωποι που έχω τις μεγάλες διαφωνίες μαζί τους.

Με αυτούς που έχω πρόβλημα είναι οι πολιτικοί που δείχνουν τόσο ηθικά και πολιτικά απονευρωμένοι. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει καλύτερο παράδειγμα τέτοιας περίπτωσης από αυτή του Κώστα Καραμανλή. Αν ήμασταν καμιά Ελβετία την δεκαετία του 90, όπου όλα μας πήγαιναν μέλι γάλα, τότε ίσως να μην με πείραζε αν ένας πρωθυπουργός μας είχε δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Αν και εδώ που τα λέμε, ανεβάζουμε τον Κώστα Καραμανλή μερικά σκαλοπάτια πάνω όταν λέμε ότι είχε δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία.

Μου έκανε πάντα εντύπωση ότι πάντα συμβιβαζόταν πλήρως με το status quo, οποιανδήποτε και αν ήταν αυτό το status quo. Δεν περίμενα ότι θα τα βάλει με τους “νταβατζήδες” ή τίποτα ιδιαίτερα περίπλοκο. Αλλά κάπου να δείξει ένα ενδιαφέρον, να δείξει ότι ένα θέμα τον καίει ή τον εξοργίζει και θέλει πάση θυσία να κάνει κάποια αλλαγή.

Όταν την δεκαετία του 70 η σοσιαλμανής κυβέρνηση του θείου του, Κωνσταντίνου Καραμανλή, είχε αρχίσει τις κρατικοποιήσεις, υπουργός είχε εκμυστηρευθεί το πόσο έτρεμαν μήπως ο παλαιότερος Καραμανλής μάθει για τις ζημιές που σημείωναν αυτές οι νέες κρατικοποιημένες επιχειρήσεις και γίνει έξω φρενών.

Ο νυν πρωθυπουργός, όχι και πως είναι πολύ καλύτερος του Κώστα Καραμανλή, αλλά τουλάχιστον είχε δείξει ένα θυμό την εποχή με το φιάσκο Οτσαλάν. Προσφάτως, όταν είχε ακόμα την Ξενογιανακοπούλου υπουργό υγείας, είχε την εμμονή να την ρωτά σε κάθε του συνάντηση τι κάνει για το θέμα της απαγόρευσης του καπνίσματος. Η Ελλάδα χρεοκοπούσε, τα ελλείμματα στην υγεία έτρεχαν, αλλά τον Παπανδρέου τον ενδιέφερε η απαγόρευση του καπνίσματος. Άσχετο με την πραγματικότητα, ναι, μας κόστισε μερικά δις επιπλέον η παραμονή της Ξενογιανακοπούλου στο υπουργείο, σίγουρα - αλλά τουλάχιστον ο κ. Παπανδρέου είχε ενδιαφέρον για κάτι. Άσχετο με τα καίρια ζητήματα των καιρών αλλά τόσα ξέρει τόσα κάνει.

Δεν μπορώ να βρω κάτι παρόμοιο για τον Κώστα Καραμανλή. Τι ακριβώς μπορούμε να θυμηθούμε από την θητεία του; Και ποιοι ακριβώς είναι οι νεοδημοκράτες που τον χειροκροτούν, όπως έγινε χθες στην Θεσσαλονίκη.
Θέλω να δω αυτούς τους ανθρώπους και να τους ρωτήσω απλά, γιατί;
Ήταν επειδή θωράκισε όπως είχε πει την ελληνική οικονομία; Για το όχι και τόσο σεμνά και ταπεινά; Για την ανασυγκρότηση του κράτους που δεν έγινε; Για τις πυρκαγιές του 07, ή για τα Δεκεμβριανά; Ή τελικά για το ότι κατάφερε σε εκλογές το κόμμα του να συγκεντρώσει το μικρότερο ποσοστό ψήφων στην ιστορία του;
Γιατι;