Ομπάμα, ο Πολέμαρχος

Ένα σημείωμα πάνω στην ευγενή τύφλωση του «προοδευτικού χώρου»


Η σχέση της Αριστεράς με τον Ομπάμα, είναι μια συναισθηματική ιστορία, μεταφυσικής αγάπης και έξαλλης ειδωλοποίησης. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ο Ομπάμα παίζει ιδίως για τον «προοδευτικό»-εκσυγχρονιστικό χώρο, ρόλο ποπ σταρ της πολιτικής . Aδυνατούμε να παρακολουθήσουμε όλη αυτήν την τεράστια βιομηχανία προβολής που έστησε η κεντροαριστερά πάνω στην εκλογή Ομπάμα: τις κυριολεκτικά άπειρες αποθεωτικές επιφυλλίδες που συνδύαζαν τις ίδιες τριακόσιες λέξεις με διαφορετικούς τρόπους, τα ρεπορτάζ και τα βίντεο με τα ενθουσιώδη πλήθη, τις μεγαλόπνοες δηλώσεις του νέου Προέδρου, τις χιλιακουσμένες αναλύσεις, και πάνω απ όλα την «ελπίδα», την «ελπίδα» , την «ελπίδα» με την οποία μας γάνωσε τα μυαλά ο "προοδευτικός" χώρος.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ένα απόγευμα πριν λίγα χρόνια, ακούγοντας την ομιλία κάποιου πανεπιστημιακού, για τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, όπου, εν μέσω ατελείωτων κλισέ περί καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, ο κρατικοδίαιτος καθηγητής κατέληγε πως «εν πάσει περιπτώσει συμφωνούμε όλοι (!) ότι η εκλογή Ομπάμα θα είναι η λύση στα μακροχρόνια προβλήματα του πλανήτη». Παράξενο ε; Η ομιλία δεν είχε καμία σχέση με τον Ομπάμα εκ πρώτης όψεως,αλλά με τα δομικά προβλήματα του αμερικανικού συστήματος εξουσίας. Κι όμως για την.... «ορθολογική» κεντροαριστερά, ένας άνθρωπος αρκούσε να σβήσει μονοκονδυλιά ολόκληρο το σύμπλεγμα σχέσεων και συμφερόντων που συντηρούσε τους υπερατλαντικούς πολέμους. Τα κόκκαλα του Μαρξ θα τρίζανε (του Στάλιν πάλι όχι και τόσο)

Μετά την εκλογή Ομπάμα, η βιομηχανία ειδωλοποίησής του επεκτάθηκε σε παγκόσμια κλίμακα. Ο Ομπάμα μεταξύ άλλων θεωρήθηκε επίδοξος αναμορφωτής της «εικόνας των ΗΠΑ στον κόσμο». Κάποιοι τον βαφτίσανε «ειρηνοποιό». Σε ένα ξέσπασμα μυθοπλαστικής έκστασης, η αρμόδια Νορβηγική Επιτροπή του απένειμε το Νόμπελ Ειρήνης για το 2009, όχι επειδή διέταξε ανακωχή σε κάποιο από τα εκατοντάδες πεδία μάχης των Αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, αλλά επειδή είχε «όραμα» για μια πιο ειρηνική υφήλιο.

Οι μύθοι όμως καταρρέουν πιο σύντομα απ ό,τι ελπίζουν οι κατασκευαστές τους, και μάλιστα καταρρέουν θορυβωδώς, παρά το γενικό σιωπητήριο που έχει σαλπίσει για το θέμα αυτό ο αριστερός τύπος. Έτσι, στο ζήτημα του «πολέμου κατά της Τρομοκρατίας» ο Ομπάμα αποδεικνύεται θλιβερός διάδοχος της πολιτικής Μπους. Σχεδόν δύο χρόνια μετά την έναρξη της προεδρίας του, το ειρηνευτικό του «βιογραφικό» παραμένει πενιχρό, και ο τίτλος του «πολεμικού αρχηγού» του έθνους φαντάζει πολύ πιο ταιριαστός..

Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν φερ’ειπείν φτάνει «αισίως» στο 10ο έτος του και ο Ομπάμα φαίνεται αποφασισμένος κάθε άλλο παρά να τον τερματίσει. Μέσα στο 2010 αναπτύχθηκαν περίπου 20.000 νέα στρατεύματα στη χώρα, ενώ έχει προγραμματιστεί η εκδίπλωση τουλάχιστο 30.000 στρατιωτών. Ταυτόχρονα , συνεχίζουν να ενισχύονται οι παραστρατιωτικές μονάδες της CIA, ενώ η τελευταία μέχρι τα μέσα του 2010 είχε προχωρήσει σε 37 επιθέσεις με πυραύλους hellfire κατά πακιστανικών στόχων (αριθμός ρεκόρ ακόμα και για τα δεδομένα της τέως ρεπουμπλικανικής κυβέρνησης). Η συνεχιζόμενη παραμονή του αμερικανικού στρατού στην περιοχή,και οι μάταιες προσπάθειες να ηττηθεί η «σκιά» των Ταλιμπάν, οδηγεί στον εκβαρβαρισμό των τακτικών πολέμου,με τις ανορθόδοξες διαδικασίες να κερδίζουν έδαφος. Έτσι, όπως αποκάλυψαν τα wikileaks , επί εποχής Ομπάμα του «ειρηνοποιού», οργανώθηκαν τάγματα «θανάτου (death squads) στο Κανταχάρ, την Καμπούλ και το Κχοστ του Αφγανιστάν με στόχο τη δίωξη και άμεση εκτέλεση επιλεγμένων στόχων (χωρίς τις περιττές διαδικασίες των στρατοδικείων) . Όμως ,όπως έγινε γνωστό, η διαβόητη αυτή ομάδα (Task Force 373) άφησε στο διάβα της νεκρούς πολίτες και γυναικόπαιδα, χρησιμοποιώντας βαρέα όπλα σε αστικούς χώρους. Παράλληλα, ο ίδιος ο Πρόεδρος συνηθίζει να δίνει απευθείας εντολές για επιλεκτικές δολοφονίες αντιπάλων των ΗΠΑ (όπως του Anwar-Al-Awlaki ).

Στο Ιράκ τα πράγματα φαίνονται καλύτερα, και η μεγάλη μάζα των αμερικανικών στρατευμάτων αποσύρθηκε (μόλις το 2010). Αλλά τα φαινόμενα απατούν. Αν στόχος ήταν η παράδοση της κυριαρχίας της χώρας αποκλειστικά στους Ιρακινούς, τότε μάλλον κάτι πάει στραβά. Το σχέδιο βλέπετε, προβλέπει τη διατήρηση επτά βάσεων του αμερικανικού στρατού με πενήντα χιλιάδες στρατιώτες ως «συμβουλευτική εφεδρεία»(!). Ταυτόχρονα, σχεδιάζεται η χρήση πέντε τεράστιων φρουρίων στην καρδιά της ιρακινής ενδοχώρας, στελεχωμένων με αρκετές χιλιάδες μισθοφόρους , 1400 θωρακισμένα οχήματα, μη επανδρωμένα αεροσκάφη και περίπου 30 ελικόπτερα. Εκτός αυτών, αμερικάνοι διπλωμάτες θα τοποθετηθούν σε δύο οχυρωμένα φυλάκια κόστους 100 εκ. δολλαρίων για να παρέχουν τις «διαμεσολαβητικές τους υπηρεσίες» (!!) στους Ιρακινούς. Προξενεία-Οχυρά, κόστους 1 δις δολλαρίων θα στηθούν στο Κιρκούκ,τη Μοσούλη και το Ερμπίλ. Την ίδια στιγμή,στη χώρα συνεχίζουν να δρουν ανενόχλητοι χιλιάδες μισθοφόροι,υπάλληλοι ιδιωτικών παραστρατιωτικών εταιριών. Εν συντομία η πολιτική «ιρακινοποίησης» του πολέμου δεν παύει να συνιστά μια παρόμοια εκδοχή της ίδιας παρεμβατικής και γιατί όχι, επιθετικής εξωτερικής πολιτικής που εγκαινίασαν οι εξορισμένοι στα έγκατα της ιστορίας νεοσυντηρητικοί.


Αλλά και στο εσωτερικό η κατάσταση δεν είναι καλύτερη. Ενώ η χρήση βασανιστηρίων καταδικάζεται (στα λόγια), στην πράξη οι υπεύθυνοι για τέτοια εγκλήματα αφήνονται στο απυρόβλητο και απολαμβάνουν την προστασία και τη νομική υπεράσπιση της κυβέρνησης, ενώ κρούσματα βασανισμών σε «μυστικές βάσεις» συνεχίζουν να βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας . Εκτός αυτών οι αυθαίρετες απαγωγές υπόπτων σε τρίτες χώρες, συνεχίζονται με προεδρική συγκατάθεση . ;oπως και οι αμφιλεγόμενες πρακτικές υπονόμευσης τηλεφωνικών γραμμών και υποκλοπής τηλεφωνημάτων. Και τι να πει κανείς για το Γκουαντάναμο που όχι μόνο δεν έκλεισε (παρά τις σχετικές υποσχέσεις του Ομπάμα), αλλά εξακολουθεί να χρησιμεύει σα φυλακή για την επ'αόριστο κράτηση υπόπτων με τη νομοθετική βούλα της κυβέρνησης των Δημοκρατικών;

Ελάχιστα γνωστός είναι και ο ακήρυκτος πόλεμος κατά του Πακιστάν αυτή τη φορά, καθώς ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έδωσε ρητή εντολή να αυξηθούν καταιγιστικά οι επιθέσεις μη-επανδρωμένων αεροσκαφών κατά επιλεγμένων στόχων. Έτσι, τα δύο τελευταία χρόνια σημειώθηκαν πάνω από 160 τέτοιες επιθέσεις επί πακιστανικού εδάφους με εκατοντάδες νεκρούς , ενώ συγκριτικά, το διάστημα 2004-2008 είχαν σημειωθεί μόλις 43.

Βλέπουμε λοιπόν πως το ιστορικό της κυβέρνησης Ομπάμα δεν είναι και τόσο διαφορετικό από αυτό της διοίκησης Μπους. Πιστά προσανατολισμένος στην πολιτική του εκδημοκρατισμού και του nation-building με κάθε κόστος, ο Μπαράκ Χουσείν Ομπάμα συνεχίζει τη βίαιη εξωτερική διπλωματία, χρησιμοποιώντας τις ξιφολόγχες του αμερικανικού στρατού ως μέσο επιβολής και εργαλείο επέκτασης της αμερικανικής ζώνης συμφερόντων. Είναι σχεδόν θλιβερό να βλέπει κανείς τόσα όνειρα και ελπίδες να γκρεμίζονται. Όμως μέσα από τέτοιες επικές αποτυχίες των διάφορων πολιτικών χώρων, μπορούμε να δούμε την ανωριμότητα που επικρατεί στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, την πανταχού παρούσα μεταφυσική, την υποκατάσταση της κριτικής σκέψης με τη δύναμη των προσώπων,των ονομάτων, του μύθου. Οι ίδιες δυνάμεις που πριν από ογδόντα χρόνια ανέδειξαν ανθρώπους-ζογκλέρ, ημιπαράφρονες ή μακιαβελικούς στην κορυφή,εξακολουθούν να λειτουργούν και σήμερα, ακόμα και σε χώρους που διεκδικούν το μονοπώλιο στην προοδευτική-ορθολογική πολιτική αφήγηση. Τραγικό,δε βρίσκετε;