Κάποτε ο Δημήτρης Τσοβόλας αποφάσισε ότι είχε έρθει ο καιρός να κάνει κάτι και για την Ελλάδα, να γίνει επιτέλους ένα χρήσιμο μέλος της κοινωνίας. Αυτή η απόφαση επέβαλλε την έξοδό του από την πολιτική. Η φύση, όμως, και πολύ περισσότερο ο λαϊκισμός, απεχθάνονται το κενό. Αυτό το κενό έχει έρθει να το καλύψει ο Γιάννης Δημαράς. Ο Γιάννης Δημαράς ανήκει σε αυτή την ομάδα πολιτικών που αντιλαμβάνονται την θρησκευτικού τύπου πίστη τους σε μια σειρά “φιλολαϊκών” πολιτικών και την άγνοια για τις συνέπειες τους, ως πειστήριο κοινωνικής ευαισθησίας. Σε μια συνέντευξη του περιγράφοντας για το τι είδους Περιφερειάρχης θα είναι, απαντά: “με ιδιαίτερες ευαισθησίες για τα δεινά που περνούν οι κάτοικοι όλης της χώρας.”
Αν ερχόταν στο σπίτι μας ένας υδραυλικός και το μετέτρεπε σε λίμνη του Μαραθώνα, όσο και αν ήταν πειστικός στο να εκφράσει την ευαισθησία του, είναι σίγουρο ότι δεν θα τον προσλαμβάναμε ποτέ ξανά. Εάν κάποιος γιατρός είχε καταφέρει να αποτύχει σε σχεδόν όλα του τα χειρουργεία αλλά ταυτόχρονα εκφραζόταν με πολύ συμπόνια για τους ασθενείς του, ποτέ δεν θα λέγαμε ότι ο συγκεκριμένος γιατρός ήταν πετυχημένος ή καν μέτριος. Και φυσικά δεν θα χαρακτηρίζαμε αυτό τον γιατρό ως κοινωνικά ευαίσθητο αλλά ακριβώς το αντίθετο, θα μιλούσαμε για ένα ανάλγητο κομπογιαννίτη.
Μόνο στην πολιτική η έκφραση καθαυτό της ευαισθησίας εκλαμβάνεται ως αποδεικτικό στοιχείο της ευαισθησίας σου. Έτσι το ΚΚΕ, που υπόσχεται δικτατορία, μια τριτοκοσμική οικονομία και ταυτόχρονα υπερασπίζεται καθεστώτα που σχεδόν εντελώς απροκάλυπτα σφαγίασαν εκατομμύρια ανθρώπους, έχει τη θέση της ιερότερης αγελάδας στην ελληνική πολιτική σκηνή. Γιατί το ΚΚΕ αισθάνεται ως το πιο κοινωνικά ευαίσθητο κόμμα και ο κύριος εκφραστής των λαϊκών τάξεων - που όμως επιδεικτικά για δεκαετίες αρνούνται να το υπερψηφίσουν. (Βέβαια δεν είναι μόνο η ευαισθησία του ΚΚΕ που του δίνει αυτό τον ιδιαίτερο ρόλο στην πολιτική, έκανε και αγώνες. Πρώτα προκαλώντας ένα εμφύλιο πόλεμο και μετά προσπαθώντας για δεκαετίες να αντικαταστήσει ένα αυταρχικό σύστημα με ένα πολύ χειρότερο.)
Η κυβέρνηση τον Μάιο συνειδητοποίησε ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να συνεχίσει να αναχρηματοδοτεί το ελληνικό χρέος στις διεθνείς αγορές. Το δάνειο που που είχε δυσκολία να αναχρηματοδοτήσει ήταν ένα που είχε εκδοθεί στις αρχές της δεκαετίας του 80. Η ειρωνεία του γεγονότος, όπου μια κυβέρνηση του Πασοκ βρίσκεται σε δύσκολη θέση λόγο του χρέους που δημιούργησε πληρώνοντας για να “χρυσή” εποχή του 80, είμαι σίγουρος ότι διέφυγε εντελώς του κ. Δημαρά.
Αν όμως ο κ. Δημαράς είχε προσέξει το συγκεκριμένο γεγονός και αν είχε αφιερώσει κάποιο χρόνο για να το σκεφτεί, ίσως θα είχε τουλάχιστον αναπτύξει μια πιο σύνθετη άποψη για το κυρίαρχο θέμα της εποχής. Ίσως ακόμα αυτό το γεγονός θα τον είχε οδηγήσει στο όχι να αποκηρύξει τις αρχές του, αλλά τουλάχιστον να τις επανεξετάσει. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα ήταν ο κ. Δημαράς η πιο πρόσφατη έκδοση του “Τσοβόλα Δώστα Όλα”, αλλά πραγματικά κοινωνικά ευαίσθητος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου