Στο Αύριο δεν μπορούμε να πορευθούμε με αντιλήψεις και πολιτικές που αντανακλούν λογικές του χθες. Εντυπωσιάζει πως ακόμα και νέοι άνθρωποι που απεχθάνονται το παλιο έλκονται από συνθήματα και οράματα που στοχεύουν στην διατήρηση και αναπαραγωγή πρακτικών του παρελθόντος. Αν συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο κινδυνεύουμε από ολική χρεοκοπία, όχι μόνο οικονομικη άλλα συνάμα εθνική και κοινωνική. Η διαδρομή όμως αντιστροφης της πορείας παρακμής που ακολουθούμε δεν θα είναι εύκολη.
Διότι δεν αρκεί να αλλάξουμε μόνο πολιτικές. Χρειάζεται να αγκαλιάσουμε διαφορετικές αξίες, τρόπους σκέψης και αντιλήψεις. Οι αντιστάσεις από τους πιο αντιδραστικά συντηρητικούς κύκλους της κοινωνίας μας θα είναι μανιώδεις. Και μάλιστα με συνθήματα αγωνιστικά, πως δήθεν υπεραμύνονται κατακτήσεων προοδευτικών, ανθρωπιστικών και φιλολαικών. Η μάχη θα είναι δύσκολη. Άλλα είναι ανάγκη να κερδηθεί. Αν πρόκειται να έχουμε μέλλον σαν μια κοινωνία αυτόνομη, πετυχημένη κι αισιόδοξη. Κι όχι αποτελματωμένη, δεμένη με αλυσίδες σε αδιέξοδα, σκοτεινές προοπτικές, κακομοιριά και δυστυχία.
Κοινωνική συνοχή και ολοκλήρωση
Η πορεία ανάκαμψης οφείλει να αρχίσει από την κατοχύρωση της κοινωνικής μας ταυτότητας και συνοχής. Η αποβλακωμένη και παθητική αντιμετώπιση της ροής χιλιάδων μεταναστών, που είναι από τα πράγματα αδύνατον να ενσωματωθούν στον εθνικό μας ιστό, πρέπει να αναχαιτισθεί. Και μάλιστα να αντιστραφεί. Η ατομική βόμβα που επωάζεται στα σωθικά της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορεί να αφεθεί ανεξέλεγκτα να εκραγεί. Η χώρα δεν έχει αναγκη, ιδιαίτερα τώρα με τα τεράστια οικονομικά προβλήματα, από πληθυσμιακές ενέσεις από το εξωτερικό. Και μάλιστα απρογραμμάτιστες, ανεξέλεγκτες και, στην περίπτωση των μουσουλμάνων, ανατρεπτικές. Ουδέποτε η χώρα είχε αποικίες – για να πληρώνει τώρα το τίμημα παρελθόντων αμαρτιών. Ούτε και ποτέ προσκάλεσε ξένους πληθυσμούς στο έδαφος της. Δεν έχει ευθύνη για τις εμφύλιες ένδο - θρησκευτικές (και άλλες) συγκρούσεις άλλων λαών ούτε και έχει την αρμοδιότητα για την επίλυση τους. Εξυπακούεται πως είναι σκέτος παραλογισμός η καλλιέργεια κλίματος εθνικής ευθύνης για την αδυναμία προστασίας, φροντίδας η και οργανωμένης υποδοχής μερικών εκατοντάδων χιλιάδων φυγάδων από άλλες χώρες, που άξαφνα αποφάσισαν να ξεχυθούν προς τα μέρη μας. Δεν έχουμε ούτε ευθύνη άλλα ούτε και υποχρέωση να μπούμε στην διαδικασία άκριτης υποδοχής τους, δίχως να υπολογίζουμε τις μακροχρόνιες συνέπειες για την δική μας κοινωνία. Είναι παράλογο ο διάλογος, με ευθύνη κυρίως της Ευρώπης, να επικεντρώνεται στο πως θα τους δεχθούμε και θα τους χειριστούμε, κι όχι στο ποιες θα 'ναι οι συνέπειες για τις δικές μας χώρες. Όπως ξεπερνά και τα όρια της λογικής η δοκιμαζόμενη οικονομικά Ευρώπη άλλα και η εξαθλιωμένη Ελλάδα να υποβάλλονται σε βαρύτατες απρόβλεπτες δαπάνες για την φροντίδα, επιθετικών μάλιστα στις απαιτήσεις τους, προσφύγων – φυγάδων – μεταναστών.
Τα εθνικά μας σύνορα οφείλουν να είναι απαραβιαστα. Είτε το θέλουν οι ευρωπαίοι, η και οι οποιοι άλλοι, είτε όχι. Δεν έχουμε υποχρέωση οργάνωσης επιχειρήσεων αναζήτησης και διάσωσης για όποιον αυθαίρετα αποφασίζει να εισβάλει στα εθνικά μας εδάφη. Πλοία γεμάτα καταγεγραμμένους μετανάστες θα μπορούν να τους επιστρέφουν στην Τουρκία. Κι
όχι να τους αποβιβαζουν στον Πειραιά! Κι αν μιλάμε για ανθρωπισμο, αυτόν να τον δείξουν πρώτοι απέναντι στους ομοεθνείς τους (Συριους) η ομοθρησκους τους (μουσουλμάνους) οι γειτονικές εύπορες Αραβικές χώρες (Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Εμιράτα κλπ) κι όχι η μαστιζομενη από την οικονομική κρίση Ελλάδα. Όλα αυτά δεν είναι δείγματα ρατσισμού. Είναι δεδομένα προερχόμενα από την ανάγκη εθνικής επιβίωσης απεναντι στον κατακλυσμό πληθυσμιακών κυμάτων εντελως διαφορετικών αξιακων αρχών. Που βαθμιαία θα οδηγήσουν σε εντάσεις και σε ανατροπη ολοκληρου του συστήματος κοινωνικών ιεραρχησεων πάνω στο οποιο είναι οικοδομημενη η κοινωνια μας.
Αντιστροφη πολιτικο- κοινωνικών αντιλήψεων
Είναι αδύνατον επίσης να επιβιώσουμε σαν κοινωνια αν δεν αναθεωρήσουμε κάποιες αντιλήψεις, εμπεδωμενες βαθιά στην ψυχή μας από τις συνταρακτικές συνέπειες της μεταπολεμικής εμφύλιας διαμάχης. Οι αρχές και οι ιδέες της Αριστεράς – κατάλοιπα μιας εποχής φορτωμενης ενοχές για τις παράλογες διώξεις οπαδών της μετα την ληξη του εμφυλιου πολεμου – δεν είναι δυνατόν να κυριαρχούν ακόμη στο πνευματικο στερέωμα της χώρας. Απόψεις που δεν έχουν πλέον τίποτα απολύτως να συνεισφέρουν στο κοινωνικο μας αύριο και που έχουν διεθνώς πλέον διασυρθει και εγκαταλειφθεί είναι αδύνατον μονάχα σ’ αυτή την χώρα να λογίζονται προχωρημένες, προοδευτικές και ‘καινούργιες’. Μια κοινωνια που κυριαρχείται από αντιλήψεις στερημενες προοπτικής είναι μια κοινωνια δίχως δυναμισμο, βαλτωμένη στα αδιέξοδα της παρακμής, πλημμυρισμένη από παράσιτα που τρέφονται απο το τυμπανισμενο της πτώμα. Μια τέτοια κοινωνια δεν έχει αύριο. Και τέτοια έχει γίνει σημερα η Ελλάδα.
Είναι ανάγκη να διατυμπανισθει προς κάθε κατεύθυνση πως η Αριστερά εκφράζει την αποτυχία του χθες και σε καμία περιπτωση την αισιοδοξία του αύριο. Δεν είναι οι πρακτικές της προτάσεις και επιλογές μόνο που είναι αποτυχημένες. Είναι και οι θεωρητικές της εξαγγελίες που είναι λάθος και αναπόφευκτα οδηγούν στην καταστροφή. Τίποτα από όσα λέει δεν προοιωνιζουν πρόοδο, ανάπτυξη και ευημερία. Ακόμα και ο πολιτικος της φιλελευθερισμός είναι ψευδεπίγραφος. Γιατι η εφαρμογή των εξαγγελιών του οδηγεί σε αυταρχισμο, αυθαιρεσια και καταπιεση. Τα ντουλάπια της ιστορίας είναι πλέον γεμάτα με τις αντιλήψεις και τους οραματισμούς της Αριστεράς. Μονάχα στην Ελλάδα την βρίσκει κανείς ακόμη στις προθήκες.
Θεμέλιο του θεωρητικού οικοδομήματος των αριστερών δοξασιών είναι η επιδίωξη της ισότητας. Θυσιάζοντας οποια άλλη αξια. Με βασικότερη αυτήν της ελευθερίας. Η εξασφάλιση όμως ισότητας αποτελέσματος –σε αντίθεση με αυτήν των ευκαιριών – κατ’ ανάγκη οδηγεί στον περιορισμο η κατάργηση ελευθεριών. Διότι προϋποθέτει εξαναγκασμό. Είτε για την αφαίρεση ατομικού εισοδήματος - στο όνομα εξασφάλισης καποιου απροσδιόριστο γενικου καλου – είτε στον περιορισμο της ελευθερίας του επιχειρείν (μέσα από άπειρους κανονισμους και ρυθμίσεις για την λειτουργία των αγορών) είτε σε επεμβάσεις στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας (με φορολογησεις, ελέγχους μορφής και χρήσης, με περιορισμούς μεταβίβασης η αξιοποιησης και αφαιρέσεις) . Γενικά η ελευθερια περιορίζεται δίχως δεύτερη σκέψη, ενω η ισοτητα σχεδόν ποτε δεν υλοποιείται. Από την στιγμή που το κράτος (ένα σύστημα κεντρικών εξαναγκασμων, δηλαδή) αρχίζει κυριαρχικά να παρεμβαίνει και να επεκτείνεται, ο δρόμος προς την υποδούλωση για τους πολίτες ανοίγει απειλητικά διάπλατα. Μια κοινωνική πραγματικότητα δεν μένει ποτε σταθερή και ακίνητη. Ο δρόμος όμως προς τις δραστικές, περιοριστικά καταναγκαστικες, μεταβολές βαθμιαία παίρνει σάρκα και οστά. Η ελευθερια κινδυνεύει άμεσα από την επεκτεινόμενη αυταρχικη και ουσιαστικά ανεξελεγκτη κρατική παρέμβαση.
Η Φορολογία γίνεται κλοπή
Η φορολογική πολιτικη θεσπίσθηκε σαν οικονομική κάλυψη των υποχρεώσεων του κράτους για την παροχή φυσικής προστασίας των πολιτών του και της εξασφάλισης της ατομικής τους ιδιοκτησίας και των οικονομικών τους δράσεων από έξωθεν κακόβουλες η εγκληματικές παρεμβάσεις. Με τα χρονια όμως, και με την επιρροή των ιδεών της Αριστεράς, μεταμορφώθηκε σε εργαλειο κοινωνικής μηχανικής – εξασφάλισης δηλαδή αναδιανομής εισοδημάτων, επιβολής οικονομικής ισότητας και αναδιαμόρφωσης της κοινωνίας σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιταγές της εκάστοτε πλειοψηφίας. Η Αριστερά επεβαλε αυτή η αναδιανομη να οδηγεί την κοινωνια σε ισοτητα προς τα κάτω. Κι όχι σε δυναμική κίνηση προς τα εμπρός, με προοπτική την εξασφαλιση ευημερίας μέσω της δημιουργίας πλούτου και της ώθησης όλης της κοινωνίας προς τα επάνω. Το τελευταίο μπορεί να επιτευχθεί μονάχα μέσα από την λειτουργία των μηχανισμών της ελεύθερης αγοράς και το κίνητρο του ατομικού κέρδους που καθοδηγεί τους πολίτες σε περισσότερη ατομικη ευθύνη και σκληρότερη εργασία.
Η αλληλουχία των σχετικών εξελίξεων ξεπερνά κάθε ανοχή λογικής. Το κράτος, με πρωτοβουλία των κομματικών κονκλαβιων που το έχουν κυριεύσει, μεγαλώνει τις δραστηριότητες του και διογκωνει τα πλοκάμια και το μέγεθος του – με στόχο βέβαια βασικά τον διορισμο κομματικών στρατών κι εξασφαλιση της συντήρησης τους. Αυτή όμως η επέκταση δεν μπορει οικονομικά να συντηρηθει. Επιλέγεται λοιπόν η πολιτικη του δανεισμού. Εισρέουν χρήματα για δημόσια καταναλωση και εξασφαλιση παροχών με στόχο την εξαγορά ψήφων. Όλες αυτές οι δραστηριότητες ουδεμία οικονομική ωφελεια δεν έχουν για το δημοσιο. Το πράγμα ξεπερνά τα οποια λογικα ορια και το κρατος οδηγείται σε χρεοκοπία. Για λύτρωση οι δημόσιες αρχές καταφευγουν σε μνημόνια που ουσιαστικά καταλήγουν στον ίδιο, όπως αρχικά, αντικειμενικο στοχο. Δηλαδή, τον καινουργιο εκτεταμένο δανεισμο. Μόνο που τώρα οι πιστωτές είναι υποψιασμένοι. Κι απαιτούν μέτρα που δείχνουν πως υπάρχει κάποια εξασφαλιση για τα χρηματα που ξοδευουν. Οι Ελληνικές αρχές κάνοντας τον ανύποπτο αποφεύγουν να ακουμπήσουν στην ουσια τα τεράστια και πολυεξοδα πλοκάμια του μεγαλου κράτους. Κι οδηγουνται σε βαρια φορολογια, όπως και σε άδικες περικοπές μισθών και συντάξεων, για να συντηρήσουν το πελατειακο τους κράτος. Κι όλοι μαζί έχουν το θράσος να αποκαλουν την ασθενεια, αλλα και την ομοιοπαθητική θεραπεία, σαν νεοφιλελευθερισμο!! Για να μη χαλασει προφανως η σουπα των αριστεροστροφων ιδεών που οδήγησε τα πραγματα στα σημερινα αδιεξοδα.
Δεν αποτελεί λοιπόν κλοπή η ληστρική επιδρομή στα ατομικά εισοδήματα και στις περιουσίες για την συντηρηση των μηχανισμών αναπαραγωγης του πελατειακού κράτους; Ο λαός όμως σιωπηρά το ανεχεται. Γιατί εχει εθισθει να δέχεται την ιδεολογικη αμετροεπεια και την πολιτικη μπαρουφα. Κι επειδή αγοράζει την ψευδολογια πως όλα αυτά αποτελουν κοινωνική πολιτικη που δήθεν φροντίζει τους αδύναμους κακοπασχοντες.
Υπάρχει όμως κι αλλη πτυχή στο ζήτημα. Κοντά σε κοσμο που υποφέρει και έχει ανάγκη βοηθειας παρεισφρηουν χιλιάδες παράσιτα που σιτίζονται από τον δημοσιο τομέα. Με διάφορες ιδιότητες. Από επιτήδειοι κομματικοί μεχρι προμηθευτές, εργολαβοι και αλλοι πελάτες του κράτους. Κι αυτό το μειγμα αριστερόστροφης ιδεοληψίας και γυμνής πολιτικής αχρειοτητας εμφανίζεται σαν εν δυναμει ‘αναπτυξιακη’ πολιτικη που θα οδηγησει υποτίθεται τον τοπο μακριά από την τωρινή τραγωδία.
Για να υπάρξει σωτηρια πρέπει να ξαναπιστεψουμε στο ατομο και τις δυνατότητες του. Να αποδώσουμε υπευθυνοτητα στον πολίτη σε σχέση με τις πράξεις του και τις συνέπειες τους. Απαλλαγμένος από την μεγάλη συμμετοχή του κράτους στις οικονομικές του προσπάθειες να αφεθεί ελεύθερος να πειραματισθει, να προσπαθήσει, να δημιουργήσει. Ο ελεύθερος ανταγωνισμός, ο σεβασμός της αξιοκρατίας και η απομακρυνση του δημοσιου από κάθε ανάμιξη στην επιχειρηματική δράστηριοτητα θα δώσει στην κοινωνια τον δυναμισμο και την πειθαρχία που σήμερα της λείπει. Ο μικρός δημόσιος τομέας όχι μόνο θα απαλλάξει την οικονομία και την κοινωνια από τον βραχνά του γραφειοκρατικού εναγκαλισμου, άλλα θα δώσει την ευχέρεια στην κυβέρνηση να περικόψει και την φορολογία. Απαλλαγμένη από τις δυο αυτές ανασταλτικες δυνάμεις – μεγάλους φόρους και ασφυκτική γραφειοκρατία – η οικονομία θα αναπνεύσει και θα γίνει εξαιρετικά ελκυστική για επενδύσεις – ξένες και ντόπιες – άλλα και για ένα ξεκίνημα καινοτομικών πειραματισμών και δυναμικων επιχειρηματικών πρωτοβουλιών.
Αφήγημα Ελευθερίας
Με κύριο άξονα θεώρησης τον απόλυτο σεβασμό της ελευθερίας και την ελαχιστοποίηση των παρεμβάσεων του κράτους – με την ουσιαστική εξαίρεση στον τομέα του ελεύθερου ανταγωνισμού και της κοινωνικής προστασίας των αποδεδειγμένα αδύνατων που χρειάζονται πραγματική φροντίδα – ένα καινούργιο δυναμικό αφήγημα είναι απαραίτητο για την κοινωνία μας. Ώστε να γεμίσουν αισιοδοξία οι μαυρισμένες μας ψυχές και να φορτωθούν με ιδέες και σχέδια οι σκέψεις και οι οραματισμός μας. Ένας νέος κόσμος πρέπει να ανατείλει που να πιστεύει στον εαυτό του και που να απαιτεί από το κράτος να κάτσει στη γωνία και να τον αφήσει ελεύθερα να δημιουργήσει.
Κριτήριο κάθε επιλογής θα πρέπει να είναι η συμβατότητα της με την ελευθερία. Το ερώτημα μπροστά σε κάθε πρόβλημα δεν θα πρέπει να είναι ‘τι πρέπει να κάνουμε για να το λυσουμε’. Άλλα ‘αν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί δίχως την ανάμιξη του δημόσιου. Κάθε επιλογή και πρωτοβουλία, αν ρητώς από τον νόμο δεν απαγορεύεται, θα πρέπει να επιτρέπεται. Η λογική του ‘δεν προβλέπεται από τον νόμο’ οφείλει να διαγραφεί από το πολιτικό λεξικό. Οι νόμοι υπάρχουν για να διευθετούν διάφορες και να διευκολύνουν τους πολίτες. Όχι για να ασκούν καταπιεση και να κραδαίνονται σαν στοιχεία φοβικού καταναγκασμού. Η κοινωνια οφείλει να είναι ανοιχτη και φιλική προς τους πολίτες. Κι όχι περιφραγμένο μαντρι που υποχρεωνει όσους βρίσκονται μέσα σε ομοιογένεια, θυσίες και οικονομική παθητικότητα.
Η ελευθερία θα πρέπει να διαπερνά κάθε σκέψη, πολιτική η διακήρυξη. Δίχως προϋποθέσεις, όρους και προτεραιότητες. Η ευτυχια και η απόλαυση της θα πρέπει να είναι αντικειμενικός στόχος. Με τους πολίτες ελεύθερους κα ικανούς να την επιδιώξουν και να την πετύχουν. Δίχως την διαμεσολάβηση του κράτους και την υποχρεωτική παρακολούθηση των δικών του προτεραιοτήτων. Έτσι θα πάμε μπροστά. Με αισιοδοξία, δυναμισμο κι αποφασιστικότητα. Για ένα αύριο που πραγματικά θα μας αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου