Η εκλογή νεου Προέδρου στη ΝΔ κινδυνεύει να γλιστρησει στα χωράφια του γραφικού. Κάθε λογής πρόσωπα, με ελαχιστη πείρα και περιορισμένη πορεία στα πολιτικά πράγματα του τοπου, εκφράζουν φιλοδοξίες για την ηγεσια της παράταξης. Αν μη τι άλλο αυτό δείχνει έλλειψη σοβαρότητας και ελαχιστη επίγνωση του μεγέθους του εγχειρήματος
Δεν είναι κατακριτέα η οποια εκφραση φιλοδοξίας. Εν τούτοις θα πρέπει λογικά να συνδέεται με εκτίμηση του πολιτικού αναστήματος του καθενός και με επίγνωση των προβλημάτων του τοπου και των αντικειμενικών δυσχερειών για την εξευρεση και προώθηση λύσεων. Μετά βεβαια έρχεται η πολιτικη ταυτότητα της οποιας σχετικής προσπάθειας και η ανάγνωση των κοινωνικών συντεταγμενων για την πολιτικη εκφραση τους.
Τα περισσότερα από τα παραπάνω δείχνουν να απουσιάζουν από τις κινήσεις διαδοχής στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αυτό οφείλεται από μια πλευρά στο γεγονός της απουσίας πολιτικού προβληματισμού στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Η ρηχότητα του πολιτικού λογου και η αδιαφορία ενασχόλησης με τις ιδέες έχει προκαλέσει ένα φαινόμενο πολιτικών καλλιστείων, όπου η πολιτική παρουσία συνδέεται με την αναγνωρισιμότητα των προσώπων μέσω παρουσίας στα ΜΜΕ, στο παλκοσένικο η στο εθνικό life style. Ουδέποτε το κόμμα της ΝΔ προώθησε κάποιο γόνιμο πολιτικό διάλογο για την αναζήτηση της πραγματικής πολιτικής – ιδεολογικής ταυτότητας του χώρου. Κάθε σχετική απόπειρα έναρξης διαλόγου λογιζόταν σαν πολυτέλεια που φεύγει από τον ουσιαστικό στόχο του κόμματος – που δεν ήταν άλλος από την αναζήτηση τρόπων κατάληψης της εξουσίας.
Απονευρωμένη από πολιτικές αναζητήσεις η ΝΔ είχε από χρόνια μετατραπεί σε όχημα διεκδίκησης της εξουσίας με εργαλείο τις παροχές, τα ρουσφέτια και τις λογής εξυπηρετήσεις. Ο λαϊκός της χαρακτήρας συνδέθηκε με το βόλεμα του κόσμου πάνω στην λογική της επίλυσης ατομικών και οικογενειακών προβλημάτων και ουδέποτε πάνω στη χάραξη πολιτικών που οριοθετούσε την πορεία της κοινωνίας στο μέλλον. Γι αυτό και απόλυτα απογοητευμένος είχα εγκαταλείψει τον χώρο το 1994 βλέποντας απόλυτο σκοτάδι στις προοπτικές για το μέλλον.
Είναι πραγματικά απογοητευτικό πως το πρόβλημα δεν έχει λυθεί ακόμη και τώρα – παρά την μεσολάβηση τόσων χρόνων και τραυματικών πολιτικών εμπειριών. Με ποιες πολιτικές οφείλει να κινηθεί στο μέλλον η αξιωματική αντιπολίτευση; Το ερώτημα ελάχιστα απασχολεί υποψήφιους ηγέτες και σχολιαστές της επικαιρότητας. Το μόνο που δείχνει να ενδιαφέρει είναι τα πρόσωπα, το παρασκήνιο κι οι διαβουλεύσεις. Ποιος εκφράζει και ποιος προωθεί ποιον.
Οι ιδεολογικές κατευθύνσεις και οι πολιτικοί προσδιορισμοί παραμένουν στο περιθώριο περιοριζόμενοι σε απλές ταμπέλες δίχως περιεχόμενο και ουσία. Αυτοαποκαλούμενοι δεξιοί που υπεραμύνονται της βαριάς φορολογίας, ριζοσπάστες φιλελεύθεροι που το μόνο ριζοσπαστικό στις θέσεις τους είναι η λατρεία του δημόσιου τομέα και σύγχρονοι φιλελεύθεροι που αρνούνται να διώξουν άχρηστους δημόσιους υπάλληλους και να καταργήσουν μερικές δεκάδες άχρηστους κρατικούς φορείς. Αντίθετα με ότι λέγεται, η παράταξη αυτή δεν έχει καθαρό ιδεολογικό στίγμα.
Υπάρχει όμως και το ζήτημα της έλλειψης μια κάποιας μορφής ιεραρχίας. Κανείς δεν απαιτεί πολιτικές επετηρίδες και αυστηρή στρατιωτικού είδους πειθαρχία. Ένα είδος όμως ιεράρχησης προσώπων και αξιών είναι απόλυτα απαραίτητο. Πρέπει όλοι να δοκιμάζονται, κάπως να αξιολογούνται κι ανάλογα να απορρίπτονται η να επιβραβεύονται. Δεν μπορεί σε ένα 24ωρο ο κλητήρας να γίνεται Δήμαρχος. Επειδή κάποιος τον προωθεί, κάποιο ΜΜΕ τον αναλαμβάνει και η δημοσιότητα τον προωθεί. Αυτή η νοητή ιεραρχία έχει δυστυχώς απόλυτα καταλυθεί από καιρό στον συντηρητικό χώρο. Γόνοι οικογενειών πολιτικών αναρριχώνται πάνω στη βάση οικογενειακής κληρονομιάς η διασυνδέσεων. Αυτό δεν είναι καλό για τον τόπο αλλά σε τελευταία ανάλυση ούτε και για τους ίδιους.
Έχουμε πρόσφατα δείγματα αδοκίμαστων ηγετών που βρέθηκαν ψηλά και δεν άντεξαν ουσιαστικά στον ίλιγγο. Η πρόσφατη, μαρτυρική για την εικόνα της Ελλάδας, συζήτηση του Πρωθυπουργού με τον πρώην Αμερικανό Πρόεδρο Κλίντον έδειξε που μπορεί να οδηγήσει η πρόωρη αναρρίχηση στην εξουσία. Είναι ανάγκη να διαιωνίζουμε το φαινόμενο;
Όταν το 1994 παραιτήθηκε ο Κων. Μητσοτάκης από την ηγεσία της ΝΔ κάποιοι από εμάς – πάνω από 6 η 7 φορές Υπουργοί – θεωρήσαμε αμετροέπεια την διεκδίκηση της ηγεσίας. Είτε επειδή δεν διακρίναμε κάποιο σαφές πλειοψηφικό ρεύμα, είτε επειδή εκτιμούσαμε πως υπάρχουν κι άλλα ακόμη πράγματα να μάθουμε. Σήμερα άτομα που δεν έχουν διοικήσει ούτε περίπτερο, με ελάχιστη κυβερνητική θητεία είτε με εμπειρία εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής εκτιμούν πως είναι σε θέση να οδηγήσουν με αξιώσεις την χώρα. Τα πληρώσαμε ακριβά τέτοια πειράματα. Μια και όλοι υφιστάμεθα τις σχετικές συνέπειες.
Χρειάζεται βαρύτητα και σοβαρότητα το όποιο εγχείρημα διεκδίκησης της ηγεσίας ενός μεγάλου πολιτικού κόμματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου