Το παλιό, βρώμικο και αχρείαστο της ΕΡΤ

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για μια ελεύθερη κοινωνία και μια λειτουργική δημοκρατία είναι η εμπλοκή της κυβέρνησης στον ρόλο των ΜΜΕ. Στην Ελλάδα, αποτελεί ένα παντελώς κοινό φαινόμενο η εξαγορά δημοσιογράφων, οι μαύρες σακούλες σε καναλάρχες και η χρησιμοποίηση του κρατικού καναλιού ως κέντρο προπαγάνδας της κυβερνητικής πολιτικής. Πέρα από τα παραπάνω, η ΕΡΤ ήταν το χαρακτηριστικό παράδειγμα διαφθοράς, ρουσφετολογικών διορισμών και μηδαμινής αποδοτικότητας. Κάθε προηγούμενη κυβέρνηση την έχει χρησιμοποιήσει για να βολέψει δικούς της, είτε απλά βύσματα είτε σε θέσεις παχυλών αμοιβών. Ένα εξόχως εύλογο αίτημα θα ήταν για λόγους αρχής και συνεπειών να καταργηθεί ολοσχερώς η ΕΡΤ ως οργανισμός.

Δυστυχώς τα παραπάνω δεν γίνονται αποδεκτά από την συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Η αισχρή κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, που επέλεξε για ακόμη μια φορά το απολύτως αυταρχικό και αντιδημοκρατικό μέτρο της ΠΝΠ, μας διαβεβαιώνει πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας για την ύπαρξη κρατικού καναλιού: θα στήσουν μια καινούργια ΕΡΤ, με τις ίδιες ρουσφετολογικές διαδικασίες(προτεραιότητα μάλιστα θα έχουν τα ίδια κομματόσκυλα που δούλευαν στην παλιά), χωρίς διαφωνούντες και με την υποχρεωτική πληρωμή της από τους φορολογούμενους. Κοινώς καταργούμε την ΕΡΤ για να την ξαναστήσουμε όπως μας βολεύει. Αυτή είναι η πιο στυγνή παραδοχή ανδρεοπαπανδρεϊκής αντίληψης της πολιτικής σύμφωνα με την οποία θα διώξουμε τους διαφωνούντες από την κρατική μηχανή για να βάλουμε τους δικούς μας. Να μειώσουμε το κράτος δεν γίνεται βέβαια ούτε λόγος.

                                                    

Τα ίδια η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ που δεν διαφωνεί επί της ουσίας με την θέση της ΝΔ. Έχει θέμα μόνο ως προς το περιεχόμενο. Την ενοχλεί μια δεξιά ΕΡΤ αλλά ονειρεύεται μια αριστερή. Την ενοχλεί η κιτσαρία της Eurovision αλλά θέλει οι φορολογούμενοι να πληρώνουν τα κουλτουριάρικα πρόγραμμα που έχουν πέραση στους αριστερούς των σαλονιών(κι ας πληρώνει ο αμόρφωτος «λαουτζίκος»). Κατά του κλεισίματος εννοείται πως τάχθηκε σύσσωμη η αριστερή ιντελλιγκέντσια που σητίζεται χρόνια από τον κρατικό κορβανά, αγκαλιά με τους συνδικαλιστές που δεν χάνουν αγώνα. Μάχεται δήθεν ο ΣΥΡΙΖΑ για την προστασία των εργαζομένων(ακόμη και αν πρόκειται για ρουσφέτια) αδιαφορώντας για τις θέσεις εργασίας που θα δημιουργούνταν στον ιδιωτικό τομέα χάρη στην κατάργησή της. Υπερασπίζεται την κρατική τηλεόραση η οποία υποτίθεται λειτουργεί ως ανάχωμα στην ιδιωτική των καναλαρχών που εξυπηρετούν την κυβέρνηση. Σε όσους διακατέχονται από αυτή την παρανοϊκή λογική δεν φαίνεται καθόλου παράδοξο πως η ίδια η κυβέρνηση θα διαχειρίζεται άμεσα την κρατική τηλεόραση και άρα ο κίνδυνος για την ελευθερία του Τύπου είναι ακόμα μεγαλύτερος.

Η λεγόμενη μεταρρυθμιστική-εκσυγχρονιστική παράταξη ήταν η μεγαλύτερη(αν και αρκετά αναμενόμενη) απογοήτευση. Κανείς από αυτούς που τόσα χρόνια μιλούν για μεταρρυθμίσεις κι απολύσεις δεν υποστήριξε το κλείσιμο της ΕΡΤ. Μάσησαν τα λόγια τους, κρύφτηκαν πίσω από το ζήτημα της ΠΝΠ(παρ’ότι προηγούμενες κυβερνήσεις τις οποίες στήριζαν έπρατταν τα ίδια) και εν τέλει τάχθηκαν κατά της κατάργησης του οργανισμού. Ακόμα αφελώς πιστεύουν πως μπορεί να υπάρξει μια «καλή», «αξιοκρατική» και «ωφέλιμη» ΕΡΤ παρ’ότι έχουν αποτύχει όλες οι προηγούμενες προσπάθειες μεταρρύθμισής της. Αναρωτιέται κανείς πως αν δεν το κατάφερε ο κ. Μόσιαλος, που αποτελεί το υπόδειγμα των μεταρρυθμιστών, ποιος θα το καταφέρει. Αναρωτιέται πως μεταρρυθμίζεται ένας οργανισμός που ξεχειλίζει από βύσματα και κολλητούς των πολιτικών και των συνδικαλιστών. Ειδικά όταν έχουμε το παράδειγμα της αναδιοργάνωσης του 9.84, όπου ο κ. Καμίνης διόρισε μαζικά πολιτικούς του φίλους και φυσικά δεν ασκείται ποτέ σκληρή κριτική στον Δήμαρχο. Γιατί να εμπιστευτούμε τον οποιοδήποτε πολιτικό ότι θα χρησιμοποιήσει τους δημόσιους πόρους για το «κοινό καλό» και όχι για τον εαυτό του;

Σε τελική ανάλυση, το μεταρρυθμιστικό μπλοκ, όταν κλήθηκε να διαλέξει ανάμεσα στο τρίπτυχο κατάργηση οργανισμών, απολύσεις με δημιουργία θέσεων στον ιδιωτικό τομέα και μείωση φόρων και σε αυτό της διατήρησης του κρατισμού, των δημοσίων υπαλλήλων και την ανεργία των ιδιωτικών, διάλεξε δυστυχώς το δεύτερο. Προτίμησε την διατήρηση του σπάταλου, διεφθαρμένου και αναξιόπιστου κράτους από το καθόλου κράτος. Αυτή η επιλογή είναι ακόμα πιο δυσάρεστη όταν η κατάργηση θα γινόταν με έναν αρκετά υποδειγματικό τρόπο: διάλυση του οργανισμού, απόλυση των υπαλλήλων(χωρίς την χρονοβόρα και ύποπτη διαδικασία των μετατάξεων, κρίσεων κλπ), εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων και τερματισμό του τέλους. Αυτή η αντίδραση νομίζω πως είναι μια παράμετρος που πρέπει να τη λάβουν ιδιαίτερα υπ’ όψη τους καλοπροαίρετοι φιλελεύθεροι που πιστεύουν στην συνεργασία με αυτό τον χώρο.

Δυστυχώς, σε μια σοσιαλίζουσα Ελλάδα, όπου θεωρείται χούντα το κλείσιμο του κυβερνητικού καναλιού, την διατήρηση του οποίου υπερασπίζονται μέχρι και οι αναρχικοί των Εξαρχείων, όπου όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα συμφωνούν στην διατήρηση κι επέκταση του κρατισμού, αδιαφορούν για τον ιδιωτικό τομέα και μας δείχνουν τον δρόμο της φτώχειας,  η κατάργηση της ΕΡΤ φαντάζει ακόμα ένα πολύ μακρινό και ουτοπικό σενάριο. Γι' αυτό και δεν υπάρχει πια καμία ελπίδα για την Ελλάδα.