Βρίσκεται η Ελλάδα στα πρόθυρα αντι-δημοκρατικών εξελίξεων; Στο πολύ ενδιαφέρον κομμάτι του σχετικά με την κρίση του ευρώ (Financial Times, 4 Μαρτίου 2013) ο Gideon Rachman ξεχωρίζει την Ελλάδα σαν την μοναδική Ευρωπαϊκή χώρα απ’ αυτές που επλήγησαν από την κρίση, που είναι επιρρεπής στον φασισμό.
Το εξηγεί αυτό από το γεγονός ότι η Αθήνα έχει υποστεί την χειρότερη καταιγίδα μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής από ολόκληρο τον Ευρωπαικό Νότο. Κατά συνέπεια, ο λαός είναι πιο πιθανό να αφουγκράζεται τα ανατρεπτικά λαϊκίστικα συνθήματα που στοχοποιούν τους μετανάστες και τους ξένους γενικά σαν τους κύριους υπεύθυνους των περισσότερων από τα δεινά που υφίσταται η κοινωνία. Το άρθρο, ωστόσο, δεν αντιμετωπίζει την καρδιά του κοινωνικού προβλήματος που επιτρέπει στον φασισμό να βρίσκει πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης.
Είναι η μακροχρόνια συμβίωση του ελληνικού πολιτικού συστήματος με τις πελατειακές σχέσεις που έχει προκαλέσει τις σημερινές πολιτικές παραμορφώσεις. Από τότε που καθιερώθηκε η νέα ελληνική δημοκρατία τα πολιτικά κόμματα έκαναν τα πάντα ώστε οι πολίτες να εξοικειωθούν με την ιδέα πως η πολιτική εξαντλείται στην επιδίωξη διανομής των λαφύρων κάθε εκλογικής νίκης. Ο λαός περίμενε κάθε φορά από τα κόμματα την μοιρασιά των υπεσχημένων, αμέσως μετά την ανάδειξή τους στην εξουσία. Σε περίπτωση αδυναμίας η άρνησης εκπλήρωσης των όποιων προεκλογικών γενικών η ατομικών δεσμεύσεων, το φυσικό επακόλουθο ήταν η αλλαγή πολιτικής πλεύσης και η στήριξη εκ μέρους του απογοητευμένου εκλογέα ενός άλλου κόμματος.
Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα ποτέ δεν φρόντισαν να εκπαιδεύσουν το εκλογικό σώμα για την πραγματική έννοια και το ουσιαστικό περιεχόμενο της Δημοκρατίας. Γι’ αυτό τα πάντα είχαν στηριχθεί στην εξασφάλιση για τους κομματικούς πιστούς των μεγαλύτερων δυνατών κρατικών παροχών. Αν οι απαραίτητοι σχετικοί πόροι δεν ήσαν διαθέσιμοι με βάση τα δημόσια οικονομικά, οι κυβερνήσεις κατέφευγαν στον εξωτερικό δανεισμό. Ακόμα κι αν ήταν ολοφάνερο πως τα δανεικά αυτά δεν θα μπορούσαν να αποπληρωθούν. Στην Κύπρο λχ η οικονομική κατάσταση ήταν βιώσιμη. Μέχρι που το ΑΚΕΛ αποφάσισε να κάνει «κοινωνική πολιτική» και να μοιράσει, δίχως αντίκρισμα, αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Τα αποτελέσματα τα γνωρίζουμε όλοι…
Η κρίση ξύπνησε Έλληνες στην πραγματικότητα της αληθινής οικονομικής πολιτικής. Τους βούτηξε ωστόσο παράλληλα πολύ βαθιά στην απογοήτευση με τη δημοκρατία. Αλλαγή κομματικών προτιμήσεων δεν είναι δυνατόν πλέον να λύσει το πρόβλημα της αδυναμίας παροχών και λειτουργίας πελαταιακών κυκλωμάτων. . Το πρόβλημα δεν βρίσκεται πλέον στην μία η την άλλη παράταξη. Είναι το σύστημα που δεν μπορεί πλέον να αποδώσει τα υπεσχημένα. Το βάρος για την αδυναμία της Δημοκρατίας να εκπληρώσει κομματικές προσδοκίες φορτώνεται τώρα σε όλα τα παραδοσιακά κόμματα. Τα μεν εκπληρούσαν τους όρους του ελληνικού πελατειακού συστήματαο τα δε άλλα, της Αριστεράς, υπερθεμάτιζαν σε προτροπές για παροχές και τακτοποιήσεις. Μόνο οι φασίστες υπάρχουν που αρνούνται το σύστημα. Μέσα από αυτούς, το "προδομένο" πελατειακό σύστημα μπορεί να πάρει την εκδίκησή του. Γι ' αυτό και η Χρυσή Αυγή φαίνεται να αυξάνεται σταθερά στις δημοσκοπήσεις.
Η δυσκολία για τους εταίρους του συνασπισμού είναι ότι με τις δραστηριότητές τους που συμβάλλουν στην πρόοδο της άκρας δεξιάς. Επιτίθενται στην ιδιωτική ιδιοκτησία, που αποτελεί βασικό πυλώνα της φιλελεύθερης Δυτικής αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης, υπονομεύοντας έτσι την αφοσίωση του κόσμου στη Δημοκρατία. Επιμένουν στη βαριά φορολογία και σε περικοπές σε συντάξεις και μισθούς, σέρνουν τα πόδια τους για να εμποδισθούν οι όποιες φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και αρνούνται πεισματικά την μείωση του αριθμού των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα.
Εν ολίγοις, ο φασισμός έχει την τιμητική τους στην Ελλάδα όχι μόνο λόγω των οικονομικών δυσκολιών της χώρας. Αλλά, κυρίως, διότι τα παραδοσιακά κοινοβουλευτικά κόμματα δεν είχαν μυήσει τους Έλληνες στην πραγματική ουσία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, καθώς και στην λειτουργία μιας ανοιχτής οικονομίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου