Ο τραγικός πρόεδρος Ομπάμα

Δυστυχώς οι φίλοι της ελευθερίας δεν έχουν πολλά να περιμένουν από τις προσεχείς εκλογές στις Η.Π.Α. Από την μια μεριά ο Mitt Romney στα περισσότερα ζητήματα έχει αντιφατικές θέσεις, επομένως είναι δύσκολο κάποιος να πειστεί από τις ορθές θέσεις του όσον αφορά την μείωση των ελλειμμάτων και την φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, ειδικά αν λάβει κάποιος υπ’όψη του πως ως κυβερνήτης της Μασαχουσέτης εισήγαγε ένα υποχρεωτικού χαρακτήρα κρατικίστικο σύστημα παροχής υπηρεσιών υγείας για τους κατοίκους της πολιτείας και την στήριξή του για τα προγράμματα διάσωσης των τραπεζών.

Αν λοιπόν ο Romney δεν πείθει εξαιτίας του αμφιλεγόμενου προφίλ του, ο Barack Obama δεν πείθει επειδή έχει διαπιστωθεί ποια θα είναι η πολιτική του. Στα οικονομικά ζητήματα: υψηλά ελλείμματα που βουλιάζουν το αμερικανικό κράτος στο χρέος και μαζικές αυξήσεις φόρων(μέσω της κατάργησης των φοροαπαλλαγών και της υποχρεωτικής ασφάλισης των εργαζομένων ή θεσμοθέτησης αντικινήτρων που αυξάνουν τα κόστη). Με τις συνεχείς αλλαγές του επιχειρηματικού θεσμικού περιβάλλοντος, τις επερχόμενες φοροεπιδρομές και την νομισματική πολιτική της FED είναι ευνόητο πως η ανάπτυξη δεν πρόκειται να φανεί σύντομα αφού οι επενδυτές διστάζουν να αξιοποιήσουν τα χρήματά τους εξαιτίας της αβεβαιότητας που προκαλεί το κράτος και οι πολιτικοί. Τα παραπάνω βέβαια δεν συγκινούν την ελίτ των διανοουμένων, που ακόμη κι ύστερα από τέσσερα χρόνια κρίσης κι αναιμικής ανάπτυξης στηρίζει τυφλά τις παρεμβατικές οικονομικές επιλογές της διοίκησης Ομπάμα.

Ένα ακόμη στοιχείο που δείχνει την ευνοιοκρατική και αυταρχική οικονομική πολιτική του προέδρου Ομπάμα είναι τα τεράστια προγράμματα στήριξης της οικονομίας, δηλαδή τις τεράστιες μεταφορές πόρων σε φίλους επιχειρηματίες και ομάδες συμφερόντων. Χαρακτηριστική είναι η γιγαντιαία ρύθμιση στον τραπεζικό τομέα που ευνοεί το κατεστημένο της Wall Street και εξοντώνει τις μικρότερες τράπεζες, τα δωράκια(βλ. χαμηλότοκα δάνεια και επιδοτήσεις) σε μεγάλες εταιρίες πράσινης ενέργειας και διασώσεις αμερικανικών επιχειρήσεων(βλ. General Motors και Chrysler) εις βάρος των φορολογουμένων.

Δυστυχώς τα αρνητικά δεν τελειώνουν εδώ. Ο πρόεδρος Ομπάμα υπήρξε απογοητευτικότατος όσον αφορά τον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την επεκτατική εξωτερική πολιτική του. Παρά τις εξαγγελίες του, δεν σημειώθηκε σχεδόν καμία πρόοδος στον τομέα αυτό, αλλά αντίθετα είτε διατήρησε τις αντιδικαιωματικές πολιτικές του προκατόχου του είτε τις ενίσχυσε ακόμα περισσότερο. Κατ’ αρχήν, όπως γνωρίζουμε όλοι, η φυλακή του Γκουαντάμο δεν έκλεισε. Αντ’ αυτού ο πρόεδρος Ομπάμα υπέγραψε τον νόμο NDAA που επιτρέπει την επ’ αόριστον κράτηση Αμερικανών ή μη πολιτών χωρίς ένταλμα ή δίκη, ξεσηκώνοντας τεράστιες αντιδράσεις από την μεριά της Αμερικανικής Ένωσης Ατομικών Δικαιωμάτων(ACLU).

Επίσης, οι επιθέσεις με τα λεγόμενα drones σε περιοχές αμάχων έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, παρά τις αντίθετες προηγούμενες διαβεβαιώσεις του, σκοτώνοντας εκατοντάδες και τραυματίζοντας χιλιάδες κατοίκους του Πακιστάν ή του Αφγανιστάν(ακόμη κι αν πρόκειται για Αμερικάνους πολίτες), προκαλώντας τον τρόμο και καταστρέφοντας τις ζωές αθώων ανθρώπων, παραβιάζοντας το αμερικανικό σύνταγμα και τις διεθνείς συμβάσεις.

Στις τωρινές διακηρύξεις των Δημοκρατικών και του προέδρου Ομπάμα δεν θα διαβάσετε φλογερά κείμενα υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων αλλά «πραγματιστικές» θέσεις που υπεραμύνονται των παραπάνω πρακτικών, πράγμα που υποδεικνύει την διακομματική έλλειψη σεβασμού για την ελευθερία.

Αν τα παραπάνω γινόντουσαν με πρωτοβουλία ρεπουμπλικανού προέδρου, οι σοσιαλδημοκράτες διαμορφωτές της κοινής γνώμης θα έσκιζαν τα ρούχα τους για το πόσο οπισθοδρομική, διεφθαρμένη κι επικίνδυνη είναι η αμερικανική πολιτική τάξη. Τώρα που διαπράττονται χιλιάδες εγκλήματα με τις εντολές του Ομπάμα, όλοι οι παραπάνω σιωπούν, υπνωτισμένοι από την ρητορική του αγαπημένου τους μαύρου, διανοούμενου και Δημοκρατικού προέδρου.

Τα παραπάνω σε καμία περίπτωση δεν σημαίνουν υποστήριξη στον Mitt Romney, αν και αναρωτιέται κανείς πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, όσον αφορά την οικονομική πραγματικότητα και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ευτυχώς οι φιλελεύθεροι(είτε στα οικονομικά είτε στα πολιτικά) πολίτες που δεν υποκύπτουν στα δικομματικά διλήμματα έχουν την επιλογή του Gary Johnson, ενός πολιτικού που δεν διστάζει να πάει κόντρα στο κατεστημένο της Washington, υποστηρίζοντας αντιδημοφιλείς θέσεις που ενοχλούν τα δύο κόμματα και μάχεται για την ελευθερία.