Τρείς πρέπει να αισθάνονται εντελώς άβολα στις καρέκλες τους μετά το χθεσινό αποτέλεσμα.
Ο Σαμαράς, που προκάλεσε τις εκλογές και κατάφερε να κόψει στα πέντε την παλιά κεντροδεξιά παράταξη και που πέτυχε το πλέον ατιμωτικό για την ΝΔ αποτέλεσμα της ιστορίας της. Ο Βενιζέλος, που βλέπει το κόμμα του, δίχως το ρουσφετολογικό του περίβλημα, να επιστρέφει στις εκλογικές ρίζες του 1974 (13%) δίχως να εκφράζει το παραμικρό πλέον στο πολιτικό σκηνικό. Και η κα Παπαρήγα, που αποστέωσε το κομμουνιστικό κίνημα ρίχνοντας το στο εκλογικό περιθώριο σε μια περίοδο συθέμελου κλονισμού του αστικού καθεστώτος.
Τεράστιο πρόβλημα υπάρχει όμως και στις παρατάξεις της φιλελεύθερης λογικής που στηρίζουν τις αρχές της ανοιχτής κοινωνίας και της οικονομίας της αγοράς. Η έλλειψη προεκλογικής συνεννόησης μεταξύ τους, η αρχομανία κάποιων από αυτούς αλλά και η ανακολουθία θέσεων και συμπεριφοράς άλλων (η άποψη λχ που προβάλλει η ‘Δημιουργία Ξανά’ πως στον ιδιωτικό τομέα όταν αποτυγχάνεις φεύγεις, αλλά σαν κόμμα που μένεις εκτός Βουλής και συμβάλλεις να μείνουν και όλοι οι άλλοι έξω το θεωρείς «επιτυχία» και παραμένεις) οδήγησε στον πολυκερματισμό και τελικά στον αποδεκατισμό των όποιων φιλελεύθερων απόψεων. Το χειρότερο δεν είναι πως έτσι οδηγήθηκαν εκτός Κοινοβουλίου όλες οι φωνές της λογικής αλλά πως έχασε η χώρα την ευκαιρία να υπάρξει μετεκλογική κυβερνητική πλειοψηφία πάνω σε αρχές μιάς καθαρά φιλο-ευρωπαικής πορείας. Οσοι τορπίλησαν την προοπτική αυτής της συνεργασίας (κυρίως η Δράση και η Δημιουργια Ξανά) έχουν μεγάλες ευθύνες για τα όποια μελλοντικά αδιέξοδα αντιμετωπίσει ο τόπος.
Καθαρός νικητής των εκλογών δεν χωράει αμφιβολία πως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι’ ακολουθεί η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη. Πέτυχαν θεαματικά ποσοστά, ο καθένας κατά την αναλογία της εκλογικής του δύναμης. Και είναι σίγουρο πως δικαιούνται να ασκήσουν εξουσία. Θα είναι καλό και γι’ αυτούς (να έλθουν δηλ. αντιμέτωποι με τα πραγματικά προβλήματα, κι όχι μόνο να δημιουργούν εντυπώσεις) και για τον τόπο (ώστε να απαγκιστρωθεί ο κόσμος από τις θολές λαικίστικες διακηρύξεις). Σωστή κίνηση θα ήταν τα δύο παλιά μεγάλα κόμματα να συνεισέφεραν την στήριξη τους σε μια κυβέρνηση του κου Τσίπρα. Λογική προοπτική, κατά την γνώμη μου, αλλά ελάχιστα πιθανή. Οι επιτυχίες του κ. Καμμένου και της Χρυσής Αυγής δεν πρέπει μάλλον να έχουν συνέχεια. Αδιέξοδο λοιπόν…
Τι μέλλει όμως γενέσθαι; Εκλογές σύντομα θα ξαναγίνουν. Βιώσιμο σχήμα από την σημερινή Βουλή δεν βλέπω να προκύπτει. Για να υπάρξει σταθερότητα με προοπτική εκτιμώ πως είναι απαραίτητη η επανασυγκόληση του κεντροδεξιού χώρου. Όχι όμως κάτω από κούφια κελεύσματα για ενότητα. Αλλά με την αποχώρηση των σημερινών ηγεσιών και την προβολή μιάς καινούργιας προσωπικότητας. Που όμως θα ξέρει τι ακριβώς λέει. Θα στηρίζεται σε αρχές, θα έχει όραμα, προτάσεις αλλά και αποφασιστικότητα να τις εφαρμόσει. Είναι παράλογο μέσα από μια τέτοια κρίση να μην προκύψει κάτι καινούργιο. Κι όχι από την Αριστερά που παντού κλονίζεται λόγω έλλειψης συγκροτημένων και ρεαλιστικών προτάσεων. Είναι δυνατόν ο κεντροδεξιός χώρος να συνεχίσει να παραπαίει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου