Αν μη τι άλλο η σημερινή κρίση ξεκαθαρίζει τους παλαιοκομματικούς από αυτούς που έχουν ικανότητες, εργατικότητα και νέες ιδέες. Και ναι, ο φωνακλάς, φασαριόζος και πολυτονικός Άδωνις Γεωργιάδης έχει ξεχωρίσει θετικά.
Ναι μερικές φορές που πουλάει τα βιβλία με το κιλό, δεν μου αρέσει (Παρεμπιπτόντως, πουλά τρεις καρδαμωμένους τόμους της Αϋν Ραντ μόνο με 54€). Επίσης, γενικά, όταν αρπάζεται στα τηλεοπτικά παράθυρα δεν μου αρέσει. Ειδικά, όμως, όταν τα χώνει σε καμιά Κανέλη, Καμμένο ή Λαφαζάνη, είναι από τις καλύτερες στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης. Είναι σαν να βλέπεις στο έγχρωμο τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ να μπαίνει πάλι στο λύκειο της Βουγιουκλάκης και να ξαναρχίζει τα χαστούκια.
Από το 2009 και μετά θα είναι δύσκολο να βρείτε έναν εν ενεργεία πολιτικό που να είναι πιο προσηλωμένος στην αναγκαιότητα μιας μεγάλης μεταρρύθμισης στο δημόσιο τομέα. Χωρίς αποστροφές και όρους, θα λέει όπου βρεθεί και όπου σταθεί, ότι οι νέοι φόροι είναι μεγάλο λάθος και ότι όλες οι προσπάθειες πρέπει να εστιαστούν στην σημαντική μείωση του δημόσιου τομέα και στο νοικοκύρεμα του.
Όσο θα αυξάνεται η υστερία για τις μεταρρυθμίσεις (που δεν έγιναν) ή το μνημόνιο, τόσο θα αυξάνεται και η επιμονή του κ. Γεωργιάδη στο να υποστηρίζει φιλελεύθερες λύσεις για την υπάρχουσα κρίση. Θα λέει συχνά ότι το μνημόνιο περιλαμβάνει «όλα όσα θα έπρεπε να έχουμε κάνει από μόνοι μας εδώ και χρόνια.» Θα είναι μια ρήση που θα την επαναλαμβάνει όπου και να βρίσκεται, είτε στον Τράγκα, είτε στον Πρετεντέρη, χωρίς να δείχνει να φοβάται αυτό που λέμε πολιτικό κόστος.
Δεν φοβάται το πολιτικό κόστος γιατί ο κ. Γεωργιάδης δεν είχε την συνήθη πολιτική διαδρομή. Δεν είναι προϊόν του κομματικού σωλήνα. Είναι του ιδιωτικού τομέα, αυτοδημιούργητος, εργατικός και πετυχημένος στην δουλειά του. Την επόμενη της παραίτησης από την θέση του στην κυβέρνηση, ήταν πάλι στους δέκτες με το τηλεοπτικό βιβλιοπωλείο του. Σε αντίθεση από το μέσο όρο του πολιτικού προσωπικού, η πολιτική τον έχει πολύ περισσότερο ανάγκη από ότι αυτός την πολιτική.
Αντίθετα από το τσούρμο του κομματικού σωλήνα που γεμίζει την Βουλή, συμφωνείς ή διαφανείς μαζί του, ήταν πάντα ένας δεξιός, χωρίς ευτυχώς τα ενοχικά σύνδρομα ή την αίσθηση ότι πρέπει να αρέσει στο αριστερό κατεστημένο των μίντια. Ήταν σφόδρα εναντίον της λαθρομετανάστευσης, όταν ακόμα και η έκφραση κάποιων αμφιβολιών για το φαινόμενο σου έδινε την ρετσινιά του ρατσισμού. Ήταν υπέρ του νόμου και της τάξης, όταν αυτή η στάση έφερνε την κατηγορία του αυταρχισμού και του φασισμού. Υπερασπιζόταν τα εθνικά δίκαια και συμφέροντα, όταν μια τέτοια πολιτική στάση εκλαμβανόταν ως ντεμοντέ και εκκεντρική.
Το να υποστηρίζεις τις σωστές θέσεις όταν είναι δημοφιλείς δεν είναι κακό, το να υποστηρίζεις όμως τις σωστές θέσεις όταν είναι αντιδημοφιλείς δείχνει χαρακτήρα.
Ο κ. Γεωργιάδης θα ήταν προτιμότερο να έχει μια πιο σκεπτική στάση απέναντι στο μνημόνιο. Όχι τόσο το κείμενο αλλά την διαδικασία. Και δεν εννοούμε να βάλει νερό στο κρασί του όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις, αλλά να δει ότι η αριστερή κριτική στο μνημόνιο δεν απαγορεύει έναν δεξιό σκεπτικισμό ταυτόχρονα. Μέχρι στιγμής, η όλη διαδικασία του μνημονίου έχει λειτουργήσει ως ένα σωσίβιο για την πολιτική τάξη και το κομματικό της κράτος. Αντί για φορέας μεταρρυθμίσεων έχει γίνει ο χρηματοδότης τους στάτους κβο, αλλά με περισσότερους φόρους και ακόμα περισσότερο κρατικό παρεμβατισμό.
Εδώ, αρκετές φορές έχω περιγράψει τους κινδύνους μιας άτακτης χρεοκοπίας. Αυτός ο κίνδυνος όμως δεν ακυρώνει έναν άλλο κίνδυνο, αυτόν της καλαβριοποίησης της Ελλάδας. Η μόνιμα πτωχή και μόνιμα επαίτης Ελλάδα είναι κάτι περισσότερο από ένα πιθανό σενάριο. Κρίνοντας δε από τις ικανότητες και τα πιστεύω της ελληνικής και της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης, δεν αποκλείεται στο τέλος να έχουμε άτακτη χρεοκοπία και καλαβριοποίηση.
Οι όποιες ατέλειες στο θέμα του μνημονίου όμως δεν ακυρώνουν το γεγονός ότι η συνολική παρουσία του κ. Γεωργιάδη στην πολιτική σκηνή χωρίς αμφιβολία ήταν ένα μεγάλο συν. Είναι κρίμα που παραιτήθηκε από το υπουργείο του, κρίμα που θα φύγει και από την Βουλή. Στην καθημερινή κακοφωνία του παραλογισμού και της αριστερής μπαρουφολογίας, η δική του παρουσία ήταν η οργισμένη φωνή της λογικής.
Δείτε εδώ το debate του με τον αγαπητό μας κ. Καζάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου