Δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς σοβαρά ότι η φορολογία είναι κλοπή. Το φιλοσοφικό ερώτημα είναι περισσότερο στο κατά πόσο αυτή η κλοπή είναι ηθική, κοινωνικά αναγκαία κλπ. Και η αλήθεια είναι ότι ακόμα και στο libertarian στρατόπεδο, υπάρχουνε οι ρεαλιστές (e.g. Milton Friedman) που δέχονται κάποιο επίπεδο ελάχιστης φορολόγησης.
Το πρόβλημα όμως με την φορολόγηση είναι ότι δεν παραμένει σε χαμηλά επίπεδα, αλλά έχει μια εγγενή ανοδική τάση. Τον μηχανισμό τον έχει αναλύσει διεξοδικά η σύγχρονη πολιτική επιστήμη, ιδιαίτερα ο Mancur Olson με το public choice theory. Οι συντεχνίες έχουνε ισχυρά κίνητρα να σχηματίσουνε ομάδες πολιτικής επιρροής οι οποίες αποσπούν ευνοϊκές ρυθμίσεις, επιδοτήσεις και προστασία από το κράτος, σε βάρος βέβαια της συνολικής οικονομίας. Έτσι δημιουργείται η παρασιτοκρατία.
Κάτω από αυτήν την πίεση, το κράτος υποκύπτει στον πειρασμό να συνεχίζει να αυξάνει τα έσοδα του μέσω φορολόγησης. To rationalization και οι δικαιολογίες έρχονται μετά, κάποιες φορές με την επίφαση της αλληλεγγύης (κοινωνική πολιτική), κάποιες φορές με επίφαση επιστημονικότητας (κεϊνσιανισμός). Είναι διαπιστωμένο ότι η άνοδος του σύγχρονου κράτους συνοδεύεται σχεδόν νομοτελειακά με την αύξηση του ρόλου του κράτους στην οικονομία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις ΗΠΑ.
Αυτή η νομοτέλεια βέβαια, περιέχει και μια αντίφαση: όσο μεγαλώνει ο ρόλος του κράτους στην οικονομία, τόσο χειροτερεύει η οικονομία. Και είναι αυτή η αντίφαση που συνήθως βάζει κάποια όρια στην αύξηση της φορολόγησης. Τα κράτη μέσα από κρίσεις μαθαίνουν ότι για να επιβιώσει η οικονομία, θα πρέπει να αποσυρθούν (βλέπε πολιτικές Ρέιγκαν, Θάτσερ). Αυτό όμως συμβαίνει για μια περίοδο, μέχρι η οικονομική ανάκαμψη να κάνει το κράτος να νιώσει περισσότερο ασφαλές και έτοιμο να ξαναμεγαλώσει, δημιουργώντας ένα οικονομικό εκκρεμές.
Υπάρχει όμως και μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και σπάνια περίπτωση, όπου σε μία οικονομική κρίση, αντί το κράτος να αποσυρθεί, αποφασίζει αντίθετα να μειώσει τα ελλείμματα του με αρπαγή της ιδιωτικής περιουσίας μέσω της δραστική αύξησης της φορολόγησης. Αυτό οι πολιτικοί επιστήμονες το ονομάζουν predatory state (αρπακτικό κράτος). Κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι η νόμιμη κλοπή φορολόγηση των ιδιωτών δεν περιορίζεται από ανησυχίες για την μακροχρόνια βιωσιμότητα της οικονομίας και του συστήματος. Στο predatory state, οι υπήκοοι είναι απροκάλυπτα το θήραμα για μια κρατικοδίαιτη κάστα η οποία μεγιστοποιεί την απομύζηση τους μέχρι τελικής πτώσεως, αυτών και του κράτους.
Ένα γνωστό παράδειγμα αρπακτικού κράτους είναι η οθωμανική αυτοκρατορία στα τελευταία της, όταν προσπάθησε να αυξήσει την φορολογία σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να συντηρήσει το τεράστιο κρατικό μηχανισμό. Άλλο παράδειγμα από το παρελθόν είναι η Γαλλία των Λουδοβίκων. Στην σύγχρονη εποχή συναντά κανείς αρπακτικά κράτη αποκλειστικά στην υποσαχάρια Αφρική. Αποκλειστικά, μέχρι σήμερα.
Καλωσήρθατε στην Ελλάδα του Ευάγγελου Βενιζέλου.
Η παραπάνω δήλωση που υπονοεί ότι το κρατικό χρέος θα πρέπει να πληρωθεί όχι με μείωση των δαπανών του κράτους, αλλά με την απροκάλυπτη αρπαγή των ακινήτων των ελλήνων, νομίζω σηματοδοτεί την είσοδο της χώρας στο πάνθεον των αρπακτικών κρατών.
Τα καλά νέα είναι ότι αυτά τα καθεστώτα δεν διήρκησαν πολύ αφού κάθε επίφαση νομιμότητας καταρρέει και ο ιδιώτης θα υπερασπιστεί την περιουσία του σε μία μετωπική μάχη με το αδηφάγο κράτος. Εάν ο Κάρολος με τον φίλο του τον Φρειδερίκο ζούσαν στην Ελλάδα του Βενιζέλου νομίζω θα το έλεγαν κάπως έτσι: "Ιδιώτες όλης της χώρας ενωθείτε. Δεν έχετε τίποτα να χάσετε, παρα μόνο τους φόρους σας. "
Το πρόβλημα όμως με την φορολόγηση είναι ότι δεν παραμένει σε χαμηλά επίπεδα, αλλά έχει μια εγγενή ανοδική τάση. Τον μηχανισμό τον έχει αναλύσει διεξοδικά η σύγχρονη πολιτική επιστήμη, ιδιαίτερα ο Mancur Olson με το public choice theory. Οι συντεχνίες έχουνε ισχυρά κίνητρα να σχηματίσουνε ομάδες πολιτικής επιρροής οι οποίες αποσπούν ευνοϊκές ρυθμίσεις, επιδοτήσεις και προστασία από το κράτος, σε βάρος βέβαια της συνολικής οικονομίας. Έτσι δημιουργείται η παρασιτοκρατία.
Κάτω από αυτήν την πίεση, το κράτος υποκύπτει στον πειρασμό να συνεχίζει να αυξάνει τα έσοδα του μέσω φορολόγησης. To rationalization και οι δικαιολογίες έρχονται μετά, κάποιες φορές με την επίφαση της αλληλεγγύης (κοινωνική πολιτική), κάποιες φορές με επίφαση επιστημονικότητας (κεϊνσιανισμός). Είναι διαπιστωμένο ότι η άνοδος του σύγχρονου κράτους συνοδεύεται σχεδόν νομοτελειακά με την αύξηση του ρόλου του κράτους στην οικονομία, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις ΗΠΑ.
Αυτή η νομοτέλεια βέβαια, περιέχει και μια αντίφαση: όσο μεγαλώνει ο ρόλος του κράτους στην οικονομία, τόσο χειροτερεύει η οικονομία. Και είναι αυτή η αντίφαση που συνήθως βάζει κάποια όρια στην αύξηση της φορολόγησης. Τα κράτη μέσα από κρίσεις μαθαίνουν ότι για να επιβιώσει η οικονομία, θα πρέπει να αποσυρθούν (βλέπε πολιτικές Ρέιγκαν, Θάτσερ). Αυτό όμως συμβαίνει για μια περίοδο, μέχρι η οικονομική ανάκαμψη να κάνει το κράτος να νιώσει περισσότερο ασφαλές και έτοιμο να ξαναμεγαλώσει, δημιουργώντας ένα οικονομικό εκκρεμές.
Υπάρχει όμως και μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και σπάνια περίπτωση, όπου σε μία οικονομική κρίση, αντί το κράτος να αποσυρθεί, αποφασίζει αντίθετα να μειώσει τα ελλείμματα του με αρπαγή της ιδιωτικής περιουσίας μέσω της δραστική αύξησης της φορολόγησης. Αυτό οι πολιτικοί επιστήμονες το ονομάζουν predatory state (αρπακτικό κράτος). Κύριο χαρακτηριστικό του είναι ότι η νόμιμη κλοπή φορολόγηση των ιδιωτών δεν περιορίζεται από ανησυχίες για την μακροχρόνια βιωσιμότητα της οικονομίας και του συστήματος. Στο predatory state, οι υπήκοοι είναι απροκάλυπτα το θήραμα για μια κρατικοδίαιτη κάστα η οποία μεγιστοποιεί την απομύζηση τους μέχρι τελικής πτώσεως, αυτών και του κράτους.
Ένα γνωστό παράδειγμα αρπακτικού κράτους είναι η οθωμανική αυτοκρατορία στα τελευταία της, όταν προσπάθησε να αυξήσει την φορολογία σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να συντηρήσει το τεράστιο κρατικό μηχανισμό. Άλλο παράδειγμα από το παρελθόν είναι η Γαλλία των Λουδοβίκων. Στην σύγχρονη εποχή συναντά κανείς αρπακτικά κράτη αποκλειστικά στην υποσαχάρια Αφρική. Αποκλειστικά, μέχρι σήμερα.
Καλωσήρθατε στην Ελλάδα του Ευάγγελου Βενιζέλου.
«Έχουμε υπολογίσει ότι, με τις σημερινές αντικειμενικές τιμές των ακινήτων, η αξία όλων των ακινήτων πανελλαδικά ανέρχεται σε 400 δισ. ευρώ, ενώ το χρέος της χώρας είναι 350 δισ. ευρώ...» (υπουργός κ. Καστανίδης στο Mega)
Η παραπάνω δήλωση που υπονοεί ότι το κρατικό χρέος θα πρέπει να πληρωθεί όχι με μείωση των δαπανών του κράτους, αλλά με την απροκάλυπτη αρπαγή των ακινήτων των ελλήνων, νομίζω σηματοδοτεί την είσοδο της χώρας στο πάνθεον των αρπακτικών κρατών.
Τα καλά νέα είναι ότι αυτά τα καθεστώτα δεν διήρκησαν πολύ αφού κάθε επίφαση νομιμότητας καταρρέει και ο ιδιώτης θα υπερασπιστεί την περιουσία του σε μία μετωπική μάχη με το αδηφάγο κράτος. Εάν ο Κάρολος με τον φίλο του τον Φρειδερίκο ζούσαν στην Ελλάδα του Βενιζέλου νομίζω θα το έλεγαν κάπως έτσι: "Ιδιώτες όλης της χώρας ενωθείτε. Δεν έχετε τίποτα να χάσετε, παρα μόνο τους φόρους σας. "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου