Σήμερα ο Στέφανος Μάνος μπήκε στον κόπο να απαντήσει στο Γιάνη Βαρουφάκη . Το άρθρο του ανέβηκε στο facebook από δεκάδες φιλελεύθερους φίλους , με τόσο ενθουσιώδη σχόλια, που νόμιζες πως ο βετεράνος πολιτικός αποστόμωσε με 200 λέξεις τον καθηγητή του Πανεπιστημίου των Αθηνών. Διάβασα, λοιπόν κι εγώ το κείμενο του πρόεδρου της "Δράσης". Δεν χρειάζεται να συμφωνείς με τη θέση που εκφράζει ο καθηγητής Βαρουφάκης στο άρθρο του . Αρκεί να είσαι καλόπιστος αναγνώστης και όχι επαγγελματίας χειροκροτητής και είναι εύκολο να διαπιστώσεις πως ο Στέφανος Μάνος στο ,εξαιρετικά, σύντομο και ,εμφανώς, γραμμένο στο πόδι, άρθρο του , δεν απαντάει σε κανένα από τα συγκεκριμένα ερωτήματα που θέτει το άρθρο Βαρουφάκη . Είναι η πολιτική των bailouts φιλελεύθερη ή όχι ; Αν οι Έλληνες φιλελεύθεροι υποστηρίζουν , και ορθά, πως όλες οι φούσκες πρέπει να σκάσουν, πώς εξηγείται η σχιζοφρενική τους θέση πως κάποιες από αυτές-και μάλιστα οι μεγαλύτερες- πρέπει να εξαιρεθούν ;
Ο Στέφανος Μάνος είναι ,τουλάχιστον, ειλικρινής , σε ένα σημείο : "Δεν γνωρίζω τί θα έλεγε ο Χάγιεκ – αν ζούσε – για τη σημερινή Ελλάδα, και, να πω την αλήθεια, δεν θα με πολυενδιέφερε.", γράφει. Η απάντηση αυτή δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη . Εκεί στη "Δράση" δεν έχουν χρόνο να ασχολούνται με τέτοια ασήμαντα πράγματα όπως οι ιδέες. Το μότο τους ειναι το "βλέποντας και κάνοντας" ή αλλιώς ο περίφημος "κοινός νους" . Ακόμη θυμάμαι τον Στέφανο Μάνο , παραμονές των ευρωεκλογών του 2009 στην "Athens Voice", να σκίζει τα ιμάτιά του πως δεν είναι-φτου κακά- "νεοφιλελεύθερος" . Οπότε γιατί να υποστηρίξει την προσέγγιση του οικονομικού φιλελευθερισμού στο θέμα του Μνημονίου και των bailouts;
Η συζήτηση για την αποτελεσματικότητα και την ηθική των bailouts δεν είναι μια υποσημείωση στη σύγχρονη φιλελεύθερη σκέψη. Δεν είναι μια νεφελώδης θεωρητική συζήτηση για το αν πρέπει να ιδιωτικοποιήθει ο αέρας ή οι ωκεανοί (ναι, κάνουμε και τέτοιες συζητήσεις μεταξύ μας οι φιλελεύθεροι!) . Είναι το πιο σημαντικό ζήτημα της εποχής μας . Είναι το κομβικό σημείο που θα κρίνει αν το σύστημά μας θα διατηρήσει κάποια στοιχεία ελεύθερης αγοράς ή αν θα μετεξελιχθεί πλήρως σε έναν ανήθικο, διεφθαρμένο, κρατικοδίαιτο "καπιταλισμό των κολλητών" . Και όσον αφορά τα bailouts , όσο και αν δεν θέλουν να το παραδεχτούν οι ντόπιοι φιλελεύθεροι, η συντριπτική πλειοψηφία της φιλελευθέρων διεθνώς(είτε Αυστριακοί-Χαγεκιανοί είτε μονεταριστές), έχουν πάρει θέσεις από πολύ επιφυλακτικές εώς και απόλυτα εχθρικές, όπως έχουμε δείξει στο "ΜπλεΜήλο". Ο Στέφανος Μάνος βρίσκεται ξεκάθαρα στην άλλη πλευρά. Όχι τώρα. Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η οικονομική κρίση, το 2008, επαινούσε τον κρατιστή πρωθυπουργό της Μ. Βρετανίας Γκόρντον Μπράουν που μοίραζε δισεκατομμύρια από τα λεφτά των φορολογουμένων στις τράπεζες.
Όμως, πίσω από τον υποτιθέμενο πραγματισμό που συχνά επικαλείται , ο λόγος του Στέφανου Μάνου είναι ξεκάθαρα ιδεολογικός. Με τις θέσεις του στο θέμα των bailouts, ο Στέφανος Μάνος απλά αναπαράγει την ιδεολογία του κορπορατιστικού, κρατικού καπιταλισμού. Μια ιδεολογία που θεωρεί τα κέρδη ιδιωτικά και τις ζημιές δημόσιες. Που έβγαλε τη λέξη "αποτυχία" από το λεξιλόγιο του καπιταλισμού και ενθάρρυνε την ανευθυνότητα, αφού οι αποτυχημένοι επιχειρηματίες και τα χρεωμένα κράτη πρέπει πάντα να διασώζονται από τους ατυχείς φορολογούμενους . Που εκτόξευσε τις κρατικές δαπάνες στα ύψη και δημιούργησε μια κρίση χρέους που μας οδηγεί στην οικονομική καταστροφή . Ο Στέφανος Μάνος και οι εγχώριοι φιλελεύθεροι , σωστά, πιστεύουν πως οι φούσκες πρέπει να ρευστοποιηθούν. Με το να εξαιρούν όμως από την ρευστοποίηση τις δύο μεγαλύτερες φούσκες, αυτές του δημόσιου χρέους και των τραπεζών, είναι σαν μας λένε, πως η απάντηση στο καίριο ερώτημα "ποιός θα πληρώσει τις ζημιές της κρίσης;" είναι πως όλος ο λογαριασμός πρέπει να πάει στους φορολογούμενους της Ελλάδας και των ευρωπαϊκών χωρών και όχι σε αυτούς που είναι υπεύθυνοι για την κρίση, δηλαδή τις κυβερνήσεις και τις τράπεζες που αγόρασαν, ανεύθυνα, κυβερνητικά ομόλογα.
Και όμως αυτή η ξεδιάντροπη υπεράσπιση του κορπορατισμού περνιέται σήμερα στην Ελλάδα για "φιλελευθερισμός" , τόσο από τους εχθρούς του, όσο και από τους φίλους του. Οι Έλληνες φιλελεύθεροι αντί να αρθρώσουν τη φιλελεύθερη κριτική στο Μνημόνιο και στα πακέτα στήριξης προτίμησαν να γίνουν απολογητές των χειρότερων πολιτικών του καθεστωτικού κρατισμού και των συμμάχων του (θέλω να ελπίζω πως αυτό έγινε καλοπροαίρετα και όχι επειδή, όπως μας λέει ο καθηγητής Βαρουφάκης, έχουν πολύ στενές σχέσεις με το ντόπιο τραπεζικό κατεστημένο) . Δυστυχώς όμως έχοντας αφήσει το μονοπώλιο της αμφισβήτησης στην Αριστερά, τώρα που η πολιτική του Μνημονίου, αναποφεύκτα, καταρρέει, η μόνη αφήγηση για τα αίτια της αποτυχίας θα είναι αυτή του "Debtocracy", του Τσίπρα και του Καζάκη . Και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό για το μέλλον της Ελλάδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου