ΟΚ, κατανοητό. Η προοπτική άμεσης υποτίμησης και μείωσης του πραγματικού εισοδήματος προκαλεί σε πολλούς μια συναισθηματική αντιμετώπιση του ζητήματος. Το δέχομαι. Για να αποβάλλουμε λοιπόν τα συναισθηματικά φίλτρα και τους φόβους, ας το κάνουμε ξεκάθαρο. Η επιστροφή στην δραχμή δεν είναι δυνατή, για επιχειρησιακούς και πολιτικούς λόγους. Τέλος.
Τώρα, ανακουφισμένοι, ας προχωρήσουμε στο πραγματικό θέμα της ανάρτησης που δεν είναι η δραχμή, αλλά οι σπασμωδικές αντιδράσεις και έλλειψη τακτικής του φιλελεύθερου χώρου σε κρίσιμα ζητήματα. Αποτέλεσμα είναι ότι σε μια τόσο ευνοϊκή συγκυρία για ριζοσπαστικά κινήματα, οι επίσημοι φιλελεύθεροι παλεύουν σε χαμηλά μονοψήφια νούμερα.
Σε αυτό το μοτίβο, μαθαίνουμε από τον δημοφιλή αρθρογράφο της Καθημερινής ότι όσοι υποστηρίζουν επιστροφή στην δραχμή είναι είτε λαμόγια του εξωτερικού, είτε χρήσιμοι ηλίθιοι που παίζουν το παιχνίδι των κερδοσκόπων. Μάλιστα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δύο χρόνια πριν ο ίδιος αρθογράφος έλεγε τα ίδια για όσους υποστήριζαν ότι η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη. Είτε ήτανε κερδοσκόποι από το εξωτερικό είτε τα πιόνια τους στην Ελλάδα. Μάλλον όμως καταλάβαιναν πέντε πράγματα παραπάνω.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι το μνημόνιο. Πράγματι περιείχε πολλά θετικά μέτρα. Πρότεινε όμως και αυξήσεις φόρων που θα στραγγαλίζανε οποιαδήποτε ανάπτυξη. Ακόμα χειρότερα, ήτανε προφανές ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση με τον συγκεκριμένο ηγέτη χωρίς την πίεση της αγοράς ποτέ δεν θα το εφάρμοζε. Πόση διορατικότητα χρειαζόταν για να διατηρεί κανείς επιφυλάξεις για το επερχόμενο φιάσκο;
Αυτή η ιστορία συνεχίζει να επαναλαμβάνεται με την δραχμή. Δεν μιλάμε για απλοϊκά επιχειρήματα περί Μουγκάμπε, Ανδρέα Παπανδρέου και Μπαγκλαντές που τέλος πάντων κάνουνε και ευχάριστες συζητήσεις. Μιλάμε για έναν έξαλλο συναισθηματισμό και βρισίδι σε όποιον τολμήσει να ψελλίσει τα θετικά των εθνικών νομισμάτων. Αποκορύφωση η κοπέλα του protagon που αηδιάζει με τον «ομορφάντρα» της διαφήμισης και σε ένα σουρεαλιστικό άλμα τον ταυτίζει με την Ελλάδα της δραχμής.
Το πρόβλημα δεν είναι στα κοσμοπολίτικα απωθημένα του καθενός. Το πρόβλημα είναι στην αξιοπιστία του χώρου που θα πληγεί ακόμα μια φορά. Η δραχμή δεν επιστρέφει, δυστυχώς. Και εξαιτίας αυτής της έλλειψης εθνικού νομίσματος, η χώρα θα περάσει μια μακροχρόνια επίπονη περίοδο εσωτερικής υποτίμησης. Με αυτό το δεδομένο, βάζοντας σημαία το ευρώ, τι πολιτική απήχηση μπορεί να περιμένει κανείς από την γενιά που θα φτύσει αίμα εξαιτίας του; Ψύχραιμη σκέψη και λίγη τακτική χρειάζονται, είναι τόσο δύσκολο;
Τώρα, ανακουφισμένοι, ας προχωρήσουμε στο πραγματικό θέμα της ανάρτησης που δεν είναι η δραχμή, αλλά οι σπασμωδικές αντιδράσεις και έλλειψη τακτικής του φιλελεύθερου χώρου σε κρίσιμα ζητήματα. Αποτέλεσμα είναι ότι σε μια τόσο ευνοϊκή συγκυρία για ριζοσπαστικά κινήματα, οι επίσημοι φιλελεύθεροι παλεύουν σε χαμηλά μονοψήφια νούμερα.
Σε αυτό το μοτίβο, μαθαίνουμε από τον δημοφιλή αρθρογράφο της Καθημερινής ότι όσοι υποστηρίζουν επιστροφή στην δραχμή είναι είτε λαμόγια του εξωτερικού, είτε χρήσιμοι ηλίθιοι που παίζουν το παιχνίδι των κερδοσκόπων. Μάλιστα. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δύο χρόνια πριν ο ίδιος αρθογράφος έλεγε τα ίδια για όσους υποστήριζαν ότι η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη. Είτε ήτανε κερδοσκόποι από το εξωτερικό είτε τα πιόνια τους στην Ελλάδα. Μάλλον όμως καταλάβαιναν πέντε πράγματα παραπάνω.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι το μνημόνιο. Πράγματι περιείχε πολλά θετικά μέτρα. Πρότεινε όμως και αυξήσεις φόρων που θα στραγγαλίζανε οποιαδήποτε ανάπτυξη. Ακόμα χειρότερα, ήτανε προφανές ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση με τον συγκεκριμένο ηγέτη χωρίς την πίεση της αγοράς ποτέ δεν θα το εφάρμοζε. Πόση διορατικότητα χρειαζόταν για να διατηρεί κανείς επιφυλάξεις για το επερχόμενο φιάσκο;
Αυτή η ιστορία συνεχίζει να επαναλαμβάνεται με την δραχμή. Δεν μιλάμε για απλοϊκά επιχειρήματα περί Μουγκάμπε, Ανδρέα Παπανδρέου και Μπαγκλαντές που τέλος πάντων κάνουνε και ευχάριστες συζητήσεις. Μιλάμε για έναν έξαλλο συναισθηματισμό και βρισίδι σε όποιον τολμήσει να ψελλίσει τα θετικά των εθνικών νομισμάτων. Αποκορύφωση η κοπέλα του protagon που αηδιάζει με τον «ομορφάντρα» της διαφήμισης και σε ένα σουρεαλιστικό άλμα τον ταυτίζει με την Ελλάδα της δραχμής.
Το πρόβλημα δεν είναι στα κοσμοπολίτικα απωθημένα του καθενός. Το πρόβλημα είναι στην αξιοπιστία του χώρου που θα πληγεί ακόμα μια φορά. Η δραχμή δεν επιστρέφει, δυστυχώς. Και εξαιτίας αυτής της έλλειψης εθνικού νομίσματος, η χώρα θα περάσει μια μακροχρόνια επίπονη περίοδο εσωτερικής υποτίμησης. Με αυτό το δεδομένο, βάζοντας σημαία το ευρώ, τι πολιτική απήχηση μπορεί να περιμένει κανείς από την γενιά που θα φτύσει αίμα εξαιτίας του; Ψύχραιμη σκέψη και λίγη τακτική χρειάζονται, είναι τόσο δύσκολο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου