Θα ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα αν μπορούσαμε να δούμε πόσοι θα
ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν την ζωή τους για τον χώρο και όχι την
πατρίδα που λέγεται Ελλάδα. Πάντως, τα τελευταία 30 χρόνια έχουμε
διεξάγει ένα παρεμφερές πείραμα, όπου αντικαταστήσαμε την κοινωνία με
το κράτος.
Αντικαθιστώντας την κοινωνία με το κράτος χρησιμοποιήσαμε μια σειρά
λέξεων και ιδεών που σκοπό είχαν να κάνουν την ελληνική κοινωνία πιο
ανθρώπινη, περισσότερο αδελφική, γενναιόδωρη και όλα τα συναφή.
Επεκτείνοντας το κράτος νομίσαμε ότι θα επεκτείνουμε την ανθρωπιά,
αύξηση των δαπανών μεταφραζόταν αυτόματα σε αύξηση της κοινωνικής
δικαιοσύνης.
Τριάντα χρόνια μετά βλέπουμε τις συνέπειες αυτής της πολιτικής.
Βρισκόμαστε σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας και
έχουμε χάσει πλέον την δυνατότητα μας να εκφράσουμε ένα όραμα για το
μέλλον. Ο πρωθυπουργός προσπαθώντας να ανακτήσει τις δυνάμεις πριν από
τις περιφερειακές εκλογές, από την μια θα προσφέρει φόβο (πρόωρες
εκλογές) και από την άλλη το γνωστό ‘κόλπο’ με τις παροχές στους
συνταξιούχους. Εν συντομία, ο κ. Παπανδρέου είναι διατεθειμένος να
κάνει τα πάντα για να πιέσει του ψηφοφόρους να υποστηρίξουν του
υποψήφιους του, εκτός από το να τους πείσει για το πως βλέπει την
Ελλάδα σε πέντε ή δέκα χρόνια από τώρα.
Έχοντας δημιουργήσει την ουτοπία της μεταπολίτευσης έχουμε καταλάβει
ότι το κρατικοποιημένο παρών μας έχει καταρρεύσει αλλά δεν μπορούμε να
κάνουμε τίποτα γιατί πλέον δεν μπορούμε να οραματιστούμε κάτι
διαφορετικό. Ως κοινωνία έχουμε χάσει τις συνήθειες της δημιουργικότητας και την ικανότητα προσαρμογής μιας και σε μια κρατικοδίαιτη οικονομία αυτά είναι περιττά χαρακτηριστικά. Έτσι η κυβέρνηση καλείτε να διαχειριστεί μια ολοένα και πιο παραπαίουσα καθημερινότητα όπου οι πολίτες χωρισμένοι πλέον σε ομάδες συμφερόντων προσπαθούν ο ένας να ενοχοποιήσει τον άλλο.
Η προοδευτική διανόηση έχοντας αποτύχει στην προηγούμενη ουτοπία που
μας πρόσφερε τώρα δεν χάνει τον καιρό της να μας πλασάρει μια νέα:
την Ελλάδα όχι ως πατρίδα αλλά ως χώρο όπου ομάδες και άτομα πάνε και
έρχονται. Μην φοβάστε μας λένε, η νέα Ελλάδα που θα αφήσει πίσω της
απαρχαιωμένες ιδέες όπως εθνική ταυτότητα, κουλτούρα και πατριωτισμό
θα είναι μια καλύτερη Ελλάδα. Πιο ανθρώπινη, πιο δίκαιη, πιο ειρηνική
και ανεκτική. Δεν ξέρω ποιος μπορεί και θέλει πιστέψει σε αυτή την νέα
ουτοπία με πλασιέ άτομα όπως οι κυρίες Ρεπούση και Δραγώνα.
Οι κάτοικοι του Αθηναϊκού κέντρου έχουν ήδη τις αμφιβολίες τους.
4 σχόλια:
Αγαπητέ, αν και δυσκολεύτηκα να κατανοήσω τον συσχετισμό της κ.Ρεπούση με την άθλια οικονομική πολιτική των επιδοτήσεων, εντούτοις βρήκα μερικά ενδιαφέροντα σημεία.
1. “Θα ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα αν μπορούσαμε να δούμε πόσοι θα
ήταν διατεθειμένοι να θυσιάσουν την ζωή τους για τον χώρο και όχι την
πατρίδα που λέγεται Ελλάδα.”
Ποιος σας είπε ότι αγαπητέ ότι το 40’ οι Έλληνες πολέμησαν για την Ελλάδα; Οι άνθρωποι ανέκαθεν πολεμούσαν για να υπερασπίσουν και να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους. Δηλαδή την ελευθερία τους, τις οικογένειές τους, τις ιδιοκτησίες τους κτλ. Ελπίζω να μην πιστεύετε ότι οι άνθρωποι πολέμησαν για να υπερασπίσουν το κοινό αίμα των Ελλήνων, την ορθοδοξία και το έθιμο του σουβλίσματος του Πάσχα. Αύριο οι Έλληνες και μη, εαν χρειαστεί, θα προστατεύσουν όχι τον «χώρο», αλλά τα συμφέροντά τους που βρίσκονται μέσα σε αυτόν.
2. Η προοδευτική διανόηση… Οι κάτοικοι του Αθηναϊκού κέντρου έχουν ήδη τις αμφιβολίες τους
Η συσχέτιση της έννοιας της προόδου με την πολιτική των ελλειμμάτων είναι τουλάχιστον άστοχη και ανεδαφική. Αν θέλετε να μιλήσουμε σοβαρά πρέπει να ορίσουμε τον περιεχόμενο των εννοιών «εθνική ταυτότητα», «κουλτούρα» και «πατρίδα» και έπειτα να μας αποδείξετε τον τρόπο με τον οποίο η «προοδευτική διανόηση» επιθυμεί την εξαφάνισή τους. Που είδατε γραμμένο να αναφέρεται η κουλτούρα και η πατρίδα ως απαρχαιωμένες ιδέες;
Προφανώς είναι δικαίωμά σας να πιστεύετε ότι όλοι οι Έλληνες έχουν κοινό αίμα. Είναι δικαίωμά σας να θεωρείτε ότι η καλλιέργεια της «εθνικής συνείδησης» ταυτίζεται με την καλλιέργεια του φανατισμού, του μίσους και της έχθρας για τους γείτονες. Είναι δικαίωμά σας να θεωρείτε ουτοπία την επιστημονική γνώση και είναι δικαίωμά σας να συγχέετε την εγκληματικότητα με την μετανάστευση.
Οι κάτοικοι του Αθηναϊκού κέντρου μπορεί να έχουν αμφιβολίες, εντούτοις ο Άδωνις Γεωργιάδης αναμφίβολα θα συμφωνούσε μαζί σας.
“Ποιος σας είπε ότι αγαπητέ ότι το 40’ οι Έλληνες πολέμησαν για την Ελλάδα; Οι άνθρωποι ανέκαθεν πολεμούσαν για να υπερασπίσουν και να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους.”
Εάν ήταν έτσι δεν θα είχαμε πόλεμο:
1) Γιατί είναι το προσωπικό συμφέρον του κάθε στρατιώτη να σώσει την ζωή του.
2) Γιατί δεν είχαμε πιθανότες να κερδίσουμε την Γερμανία
Και τα γράφω όλα αυτά χωρίς να χρειάζεται καν να ανατρέξω στην ιστορία της εποχής. Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και η κα Ρεπούση θα αναγνώριζε το έντονο πατριωτικό συναίσθημα της εποχής.
“Η συσχέτιση της έννοιας της προόδου με την πολιτική των ελλειμμάτων είναι τουλάχιστον άστοχη και ανεδαφική.”
Μπορεί κάποιος να συμφωνήσει ή όχι με τον συσχετισμό/παρομοίωση που κάνω αλλά δεν προσπαθώ να πω ότι είναι κάτι παραπάνω από αυτό.
Δηλαδή να διαπράττουμε τα λάθη των άλλων με καθυστέρηση. Κάποια στιγμή θα υπάρξει και Έλληνας πρωθυπουργός που θα πει ότι είπε και η κα Μέρκελ προσφάτως, ότι δηλαδή η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε. Αλλά όπως είχε πει ο Churchill για τους Αμερικάνους, θα επιλέξουν την σωστή πολιτική αφού πρώτα έχουν εξαντλήσει όλες τις εναλλακτικές λύσεις.
Δύο σημαντικά χαρακτηριστικά της μοντέρνας Ελλάδας είναι 1) να κάνει τα λάθη των άλλων με καθυστέρηση και 2) να υπάρχει μια υπερκομματική αποδοχή της πιο πρόσφατης αριστερής μπαρουφολογίας. 70/80s κρατικισμός, τώρα πολυπολιτισμικότητα.
Εγώ δεν πιστεύω ούτε στον πατριωτισμό ούτε στον πολυπολιτισμό. Και τα δύο είναι ιδεολογίες που κηρύτουν κάποιοι εκ του ασφαλούς για να με πιάσουν κορόιδο.
Σε όλη την Ευρώπη, μάλιστα σε όλο τον δυτικό κόσμο, ανεβαίνει η έννοια της συλλογικής εθνικής ταυτότητας και η πολυπολιτισμικότητα ή έχει εγκαταλειφθεί οριστικά ή καταρρέει. Η Ελλάδα δεν θα είναι για πάντα μία νησίδα αριστερισμού, ας το καταλάβουν οι οπισθοφυλακές της αποχωρούσης γενιάς του Πολυτεχνείου.
Δημοσίευση σχολίου