Κυβερνητική πηγή στο πρόσφατο συνέδριο του «Economist» ανέφερε πως τα πρώτα έσοδα από την πώληση του πρώτου πακέτου δεδομένων για τους υδρογονάνθρακες, θα μπορούσαν να διατεθούν προς ένα υπό σύσταση ταμείο αλληλεγγύης γενεών. Αυτό μας δίνει μια πρώτη εικόνα για το πώς πρόκειται να κινηθούν πιθανόν στο μέλλον και οι μελλοντικές κυβερνήσεις σε ότι αφορά την διαχείριση των εσόδων που θα δημιουργούνται από την όποια εκμετάλλευση των πηγών ενέργειας στην χώρα κατά τα πρότυπα για παράδειγμα της Νορβηγίας.
Είναι σαφές πως πέρα από τις όποιες αλλαγές μπορεί να συντελεστούν στο ασφαλιστικό σύστημα (μελλοντική ανάπτυξη του δεύτερου ή/και τρίτου πυλώνα ασφάλισης που αφορούν αμφότερα ιδιωτικά κεφαλαιοποιητικά συστήματα), το βασικό μέχρι τώρα αποτυχημένο στην πράξη αναδιανεμητικό μοντέλο δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί, και μάλιστα μπορεί να πάρει και μια άλλη μορφή, αυτή του δημόσιου πλήρους ανταποδοτικού/κεφαλαιοποιητικού συστήματος.
Στο τελευταίο, το κράτος θα καταλήξει να κατέχει ένα σημαντικό μερίδιο πλούτου, κάτι το οποίο πιθανόν στο μέλλον να δημιουργήσει δυσάρεστες εκπλήξεις καθώς ο ενισχυμένος ρόλος της εκάστοτε κυβέρνησης στην διαχείριση ενός τέτοιου ταμείου μπορεί να την παρακινήσει με οποιαδήποτε δικαιολογία να αφαιρέσει κεφάλαια είτε με το πρόσχημα της μείωσης φόρων είτε με την δημιουργία δημοσίων δαπανών ως αντιστάθμισμα προς αυτή την κίνησή της, και έτσι να αναιρεθεί ο σκοπός του εγχειρήματος, οδηγώντας το στην πράξη σε αποτυχία. Ακόμη, ο εθισμός στο διευρυμένο κράτος πρόνοιας διαιωνίζεται με αυτό τον τρόπο.
Πρέπει να καταστεί σαφές πως τέτοιες λύσεις αποτελούν στην ουσία μια επέκταση των απλών διαχειριστικών αλλαγών στο δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα όπως αυτές που προκρίνουν αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης ή εισφορών, και που στην ουσία δεν απομακρύνουν το κράτος από την διαχείριση της υπηρεσίας που λέγεται ασφάλιση. Αντί για προτάσεις όπως αυτή, θα μπορούσαν τα όποια μελλοντικά έσοδα που προκύπτουν από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων και του πετρελαίου, να διατίθενται προς κάλυψη των δαπανών ενός μικρού σχετικά κράτους και να αντισταθμίζουν έτσι την φορολογική επιβάρυνση των πολιτών ή αντίστοιχα τις δυνητικές δανειακές ανάγκες του Ελληνικού Δημοσίου (εφόσον και εάν υπάρχουν αυτές).
Στο Μπλε Μήλο έχουμε αναφερθεί ξανά για την αναγκαιότητα της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού συστήματος προς ένα πλήρως ανταποδοτικό μοντέλο που θα στηρίζεται κυρίως στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και ενός ελάχιστου επιπέδου πρόνοιας μέσω του αναδιανεμητικού συστήματος που βέβαια σε μια πιο ριζοσπαστική εκδοχή του θα μπορούσε να στηριχτεί από την δημιουργία πραγματικών αυτοδιοικητικών δομών της χώρας. Οι συνταξιούχοι και οι ασφαλισμένοι καλό θα ήταν να μην ξαναζήσουν στο μέλλον μια ακόμη αποτυχία του υφιστάμενου συστήματος που θα έχει εξαιρετικά δυσβάστακτες συνέπειες στη ζωή και την περιουσία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου