Το αναμενόμενο γίνεται πραγματικότητα: ο νέος νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση θα μείνει ανεφάρμοστος. Αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει: το παράδοξο θα ήταν να εφαρμοζόταν, πετυχαίνοντας παράλληλα την βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης, την ενίσχυση της έρευνας, την μείωση της διαφθοράς και όλα τα όμορφα που μας υποσχόταν. To περίεργο θα ήταν να είχε διαφορετική κατάληξη από τον προηγούμενο νόμο, που έμεινε στα χαρτιά, παρ’όλες τις προσπάθειες της κας Γιαννάκου (που δεν λιποτάκτησε στο 8μηνο όπως η φιλόδοξη εκσυγχρονίστρια κα Διαμαντοπούλου). Πραγματικά απρόσμενο θα ήταν οι καθηγητές, οι φοιτητές και όλοι οι άμεσα εμπλεκόμενοι να έπαυαν να εκφράζονται από τις συνηθισμένες ομάδες πίεσης που επιδιώκουν την εξυπηρέτηση των κοντόφθαλμων συμφερόντων τους. Εντυπωσιακό θα ήταν ο κος Μπαμπινιώτης να πήγαινε ενάντια στους πανεπιστημιακούς που δεν εφαρμόζουν τον νόμο, κόβωντάς τους την χρηματοδότηση.
Οι παραπάνω έχουν αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια ότι δεν μασάνε. Αποτελούν μία από τις σκληρότερες συντεχνίες, εμποδίζοντας οποιαδήποτε αλλαγή που δυνητικά θίγει τα συμφέροντά του και απομυζούν από τον κρατικό κορβανά υψηλά ποσά χωρίς καμία λογοδοσία. Οι φοιτητές αντιδρούν με λύσσα σε οποιαδήποτε προοπτική ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημιών με τους απόφοιτους των οποίων θα πρέπει να ανταγωνίζονται. Καθηγητές εξεγείρονται κατά του υπουργείου μπροστά στο ενδεχόμενο αξιολόγησής τους. Πώς περίμενε, λοιπόν, οποιοσδήποτε ελάχιστα σκεπτικιστής ότι αυτοί που θίγονται από τον νόμο θα τον εφαρμόσουν απαρέγκλιτα; Πώς φαντάστηκε ότι το ακαδημαϊκό παρακράτος που λυμαίνεται τα πανεπιστήμια τόσα χρόνια θα στεκόταν με σταυρωμένα χέρια; Μόνο υπεραισιόδοξοι ρομαντιστές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αυτοί που ήλπιζαν στον νέο νόμο.
Για να πούμε την αλήθεια, το ότι δεν θα εφαρμοστεί τελικά ο νόμος δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Αυτό γιατί δεν ήταν ούτε πρωτοποριακός ούτε φιλελεύθερος. Ήταν απλά ένα σουλούπωμα(όπως γράφαμε παλαιότερα) που δεν θα διασφάλιζε την ουσιαστική βελτίωση των πανεπιστημιών ώστε αυτά να εξυπηρετούν τις προτιμήσεις των φοιτητών, μιας και διατηρούσε το ίδιο αρτηριοσκληρωτικό κρατικίστικο μοντέλο. Αυτό θα γίνει μόνο άμα αναθεωρηθεί το άρθρο 16 του Συντάγματος, κοπούν οι κρατικές επιχορηγήσεις στα δημόσια πανεπιστήμια (όχι απαραίτητα η χρηματική ενίσχυση των φτωχών φοιτητών) και απορρυθμισθεί το θεσμικό πλαίσιο για τις άδειες επαγγελμάτων. Αυτή την ριζοσπαστική μεταρρύθμιση δεν μπορούμε να περιμένουμε από κανένα τεχνοκράτη να την προωθήσει ούτε από αριστερούς κρατιστές να αντιληφθούν την σπουδαιότητά της. Θέλω να ελπίζω όμως πως μπορεί να αποτελέσει βασική θέση του (όποιου) μεταρρυθμιστικού μπλοκ ώστε να τελειώνουμε επιτέλους με τον σοσιαλισμό στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου